Stjörnur - 15.05.1947, Side 12

mikið og önnur böríi á mínu reki. 1938 hitti ég hana
aftur, þegar ég var í heimsókn í Hvíta húsinu til að
sjá Roosevelt forseta.
Blaðamennirnir voru að spyrja mig spjörunum úr
i gistihúsinu í Washington, þegar mámma kom þjót-
andi inn og sagði að fórsetinn hefði boðið okkur að
koma í Hvíta húsið. Eg þorði ekki að borða neitt
þar til þessi mikla stund rynni upp, af ótta við að
þá kynni einhver af lausu barnatönnunum mínum að
detta úr mér, en fyrir fortölur borðaði ég þó eina
brauðsneið. Og þá fór eins og ég hafði óttast. Ein
tönnin fór. Við þurftum að fara strax af stað til
Hvíta hússins, svo að enginn tími var til að setja í
mig gerfitönn. Þegar við gengum inn í Hvíta húsið
var ég fjarska óstyrk, en eftir því, sem við nálguðumst
vinnustofu forsetans, varð ég rólegri, og þegar ég stóð
loks frammi fyrir honum, var allt í lagi. Forsetinn
brosti þegar hann rétti mér hendina, en því miður
gat ég ekki brosað á móti. Hann horfði á mig hálf
hissa og spurði hvort ég væri hrædd eða óróleg. Þá
varð ég að segja honum þessa leiðinda sögu, um tönn-
ina, sem mig vantaði. Þá hallaði hann sér aftur í
stólinn og hló svo, að ég hélt að jólasveinninn gæti
alls ekki hlegið eins hjartanlega. Síðan trúði hann
mér fyrir því að sjálfan vantaði hann nokkrar tennur.
Eftir að hann hafði svo fullvissað mig um að skörðin
í tennurnar okkar skyldu ekki komast upp á milli
okkar, skellihlógum við bæði, og síðan skrifaði hann
nafnið sitt í bókina mína, neðan við nafn konunnar
hans. Ég mun aldrei gleyma breiða brosinu hans, þegar
ég fór út úr stofunni.
Það var sífelldur straumur af gestum í Fox-mynda-
Shirley í gerfi
skozks hermanns í myndinni,
„Willie litli Winkie".
Shirley Temple: ÆSKÁ
stöðina. Skozki leikarinn frægi Harry Lauder kom
þar og hafði meðferðis skozk stuttpils handa mér.
Irski tenórsöngvarinn John McCormack kom þar og
sagði mér frá barnabörnum sínum á Irlandi. Rosa
Ponselle, franska söngkonan frá Metropolitan söng-
leikahúsinu, hélt veizlu fyrir mig og við sungum
hvor fyrir aðra. Terrier-hundurinn hennar varð mjög
hændur að mér, en hann tók undir sönginn hjá okkur.
Þegar ungfrú Ponselle söng, var hann vanur að sitja
á slaghörpubekknum og spangóla af öllum kröftum.
Þarna kom líka indversk frú, gift einhverjum ind-
verskum pótintáta. Hún var með ættarmerki á enninu
og demant í nefinu. Mér var bókstaflega ómögulegt
að hafa af henni augun.
Og svo kynntist ég auðvitað fjölda af ágætis fólki,
sem þá var í mestu uppáhaldi í heimi kvikmyndanna.
Einn þeirra var Gary Cöoper. Ein af fyrstu veru-
legu myndunum, sem ék lék í, var „Sólskinsbarnið“,
þegar Fox lánaði mig Paramount-félaginu. I þeirri
mynd léku þau með hann og Carole Lombard, og við
skemmtum okkur fyrirtaks vel. Fyrst var ég hálf
smeik við Gary, því mér fannst hann svo óskaplega
hár, en það hvarf þegar hann fór að kenna mér að
teikna. Hann kallaði mig „Kvikasilfursdúfuna“, vegna
þess að ég gat aldrei verið kyr.
Carole Lombard var yndisleg. Ég þóttist vera leið-
beinandi hennar og kallaði til hennar: „Ekki að tauta“,
og svo tautaði hún og gretti sig alveg herfilega. Mig
tók mjög sárt er Carole fórst er flugvél hrapaði með
hana, en hún var þá á ferðalagi til að vinna að stríðs-
lánum. Mér fannst hún vera sannnefnd stríðshetja.
Miðað við aldur minn var ég þá búin að ferðast
töluvert. Beztar voru þó ferðirnar þrjár, sem við
fórum til Hawaii. Ég elska Hawaii. Skipstjórinn fór
alltaf með mig upp á stjórnpallinn og leyfði mér að
stýra skipinu. Og hann lét mig halda aleina um
stýrishjólið.
1 2 STJÖRNUR