Stjörnur - 15.05.1947, Side 18

sinn í marga mánuði, datt henni William Winter í hug.
William mundi aldrei hafa talað til hennar líkt þessu!
Þannig lá hún og grét ofan í hárið á hundinum sínum
þangað til hálftíma síðar, þegar Peter fann hana, en þá hafði
hann alveg gleymt ráðleggingu vinar síns.
— Elskan mín, fyrirgefðu hvað ég varð reiður. Minnie,
þú ferð kvef. Hendur þínar eru ískaldar, og svo bar hann
hana inn í litiu stofuna.
En Minnie, sem var köld og illa á sig komin, sagðist óska
að hún gæti dáið, enda munaði minstu að svo færi næstu
vikuna. Þá fæddist henni barn, sem aðeins lifði í einn
klukkutíma, og í þrjá daga leit út fyrir að hún mundi
deyja líka.
En hún hafði það nú samt af og komst heilbrigð út úr
þessum m.iklu veikindum og hugleiddi með sjálfri sér, hvers
vegna henni hefði eiginlega verið leyft að lifa.
Peter var allt annar maður um þetta leyti. Hann þreyttist
aldrei á að,spyrja hvernig henni liði og hann hugleiddi með
sjálfum sér, hvort hún yrði nokkurn tíma hin sama.
Þykir þér ekki vænt um mig lengur? spurði Peter kvöld
nokkurt, þegar Minnie hafði snúið sér til veggjar og boðið
honum vingjarnlega góða nótt.
— Auðvitað þykir mér vænt um þig, Peter, ég er bara
svo —■ •— þreytt.
Það glampaði á tár í augum hennar. Peter vafði hana
örmum og kyssti hana.
— Þú ert að hugsa um barnið, er það ekki? spurði hann
hægt.
— Mig hefði langað til að hann hefði lifað, hvíslaði hún.
Hann kyssti hana á kinnina. Elskan mín, við getum eign-
ast annað barn . . . einhverntíma.
Hún hristi höfuðið. Eg vil ekki eignast fleiri.
Hann sleppti henni.
— Eg get ekki skilið þig, sagði hann.
Hún gat ekki skilið sjálfa sig heldur. Nú hafði hún minna
að gera og þurfti minni áhyggjur að hafa heldur en nokkru
sinni áður. Peter talaði nú aldrei um eyðslusemi hennar, en
samt . . .
Eg er vanþakklát, sagði hún við sjálfa sig á hverjum
degi. Eg hef allt, sem ætti að gera mig hamingjusama, og
þó get ég ekki verið ánægð.
Móðir Peters hafði verið góð við hana. Hún hafði verið
hjá þeim allan tímann, sem Minnie var veik og hún sá
mikið eftir gömlu konunni, þegar hún fór.
Minnie byrjaði nú aftur á sínum fyrri störfum að öllu
leyti. Unglingslega útlitið hafði horfið og hún sýndist jafn-
vel hafa lengzt.
— Þú ert núna fyrst farin að stækka, sagði Peter eitt sinn
og brosti, þú varst ekkert nema krakki, þegar ég giftist þér.
— Eg vildi að ég væri ennþá krakki, sagði Minnie og
hún mundi allt í einu eftir William. Henni hafði alltaf
fundist hún vera ung, þegar hún var með honum. Hvar
ætli hann sé núna? Og til hvaða stór athafna skyldi hann
nú vera að verja lífi sínu? Hún hafði ekki séð hann né
heyra neitt frá honum síðan rétt fyrir brúðkaup sitt fyrir
rneiru en heilu ári. Loksins hafði hún ábyggilega farið að
þurka minningu hans út úr huga sínurn.
Fortíðin var horfin og William með henni. Hún var gift
— hún hafði eignazt barn og kynnst þeirri miklu sorg að
missa það. Líf hennar var ákveðið við hliðina á Peter Laleham
— kæra Peter!
Hún leit mildum augum yfir herbergið til hans. Hann
var eiginmaður hennar og hún elskaði hann — ef til vill
ekki alveg eins og hún hafði ætlað sér að elska manninn
sinn, en þó . . .
Peter grúfði sig yfir blaðabunka og það voru tvær djúpar
hrukkur á milli fallegu augnanna. Skyndilega leit hann upp
og á konu sína.
— Eg vissi það. Verðbréfin hafa hækkað um 5% í. dag.
Minnie skildi ekkert, hvað hann var að fara, því hún
fylgdist ekki með gengi verðbréfa né því líku, en hún
vildi reyna að vera vingjarnleg við Peter og sagði því:
— En hvað þú ert hygginn. Hvað mörg bréf keyptir þú?
— Kéypti! Peter hló kuldalega — Eg keypti engin. Ég
hef enga peninga. Eg gæti grætt þúsundir, ef ég aðeins hefði
eitthvert stofnfé. '
Minnie roðnaði.
— Eg hef verið þér kostnaðarsöm upp á síðkastið, Peter
minn.
Hann stóð upp og flýtti sér til hennar.. —• Ég vildi heldur
GILD A (frh. af bls. 8)
á nefinu. —• Eg er með heimild til að rannsaka bækur
yðar“.
Johnny áleit að Gilda væri báin að yfirgefa hann
og væri á leið til Bandaríkjanna. Hvers virði var hon-
um lífið án hennar? Hann opnaði leyniskápinn:
„Gerið svo vel, herra Obregon". Obregon sagði:
„Gilda er saklaus af öllu því, er haldið hefur fyrir
yður vöku. Hún lék það allt. Við þurftum aðstoð
hennar til að komast að samsærinu. Hún er í spila-
salnu'm". Johnny mundi ekki hvernig hann komst
til spilasalsins. En þar sat Gildá á tali við Píó frænda.
Þá stóð Munson í dyrunum. Hann hafði ekki farist
með flugvélinni, heldur komist undan á báti. Hann
hdrfði á sverðstafinn, er stóð þar í horninu. „Ég ætla
að drepa þig, Johnny. Og ég verð að drepa Gildu
líka . . .“ Hann komst ekki lengra. Stafurinn stóð
ekki Jengur í horninu. Hann hafði banað Munson.
1 þvi kom Obregon inn. Johnny sagði: „Eg drap
hann!“
Píó frændi sagði: „ Þakka yður fyrir, Johnny!“
Obregon sagði: „Enginn getur dátið nema einu
sinni. Og Munson dó fyrir þremur mánuðum. En
hérna er Gilda, Johnny, konan þín“.
Gilda sagði: „Eins og þú varst að segja, Johnny, þá
ættum við nú að . . .“
Obregon brosti, og hann og Píó frændi læddust
út úr rökkvuðum salnum.
1 8 STJÖRNUR