Páskasól - 01.04.1944, Qupperneq 4

2
PÁSKASÓL
PásFafyugldðing
Eftir séra Sigurjón Þ. Árnason, Vestmannaeyjuin
„Hann er upprisinn“ (Mark 16, 6).
Dauðinn ristir rúnir sínar á líkama okk-
ar allra. Stundum hægt og rólega, brýtur
niður lífsorku okkar svo að viö finnum
varla, hvernig hún seitlar frá okkur með
líðandi árum. Stundum svo geist, að á
skömmum tíma er líkamsorkan fjöruð út.
En verk sitt fullnar dauðinn í okkur öllum.
„Allt rennur sama skeið.“
„Innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir, að skiljast við.“
„Dauðinn nær okkur öllum.“
Öll berum við hulið sár hinnar sömu
vissu, við eigum að deyja.
Okkur, sem svo er ástatt um, berst boð-
skapur páskanna frá gröf Krists: „Hann
er upprisinn, hann er ekki hér.“
Ómótmælanlega er upprisa Krists öllu
öðru athyglisverðara fyrir okkur dauðlega.
Um hann einan fór öðru vísi en alla aðra,
sem lagðir hafa verið dánir í gröf. Eigi „sá
líkami hans rotnun“ (Post. sa. 2, 31; sbr.
Post. 13, 37). „Ekki var það mögulegt, að
hann skyldi af „dauðanum“ haldinn verða“
(Post. 2, 24). Guð uppvakti hann frá dauð-
um (Post. 3, 15 og víðar). „Og birtist hann
marga daga“ (Post. 13, 30). Sýndi sig lif-
andi „með mörgum órækum kennimerkj-
um“ (Post. 1, 3).
Vottar upprisunnar draga stórar niður-
stöður af staðreynd hennar. Upprisa Krists
er svar Guðs við dauðanum. Náð Guðs „birt-
ist við opinberun frelsara vors Jesú, sem
dauðann afmáði, en leiddi í ljós líf og ó-
forgengileika“ (II. Tímbr. 1, 10). „Guð,
sem er svo auðugur af miskunn, hefir af
mikilli elsku sinni, er hann lét oss í té,
enda þótt vér værum dauðir vegna mis-
gjörða vorra, endurlífgað oss ásamt með
Kristi, og endurvakið oss ásamt með hon-
um og búið oss sæti í himinhæðum ásamt
með honum“ (Ef. 2, 4—6).„Kristur er upp-
risinn sem frumgróði þeirra, sem sofnaðir
eru“ (I. Kor. 15, 20), „frumburður margra
bræðra." (Róm. 8, 29). í Kristi greip Guð
inn í tilveru dauðlegra, okkur til lausnar.
Upprisa hans er fullnuð Guðsendurlausn
á syndugu mannkyni.
Upprisuboðskapurinn er mikill boðskapur
fyrir okkur, sem eigum að deyja.
Og þó er okkur oft torveld tileinkun
Krists upprisu, lausnar Guðs á dauðanum.
Við vefjum áköf um hið hulda sár dauða-
vissunnar sefandi hugmyndum og reynum
að láta það nægja. Við leitumst við, að telja
okkur trú um, að öllu sé lokið, þegar dauð-
inn kemur. Ekkert sé að óttast. Árin líði,
og svo komi endalaust tilveruleysið. Eða
við teljum okkur á að trúa ótæmandi lífs-
mætti mannssálarinnar og getu til sjálfs-
lausnar. Dauðinn sé aðeins lausn, lausn frá
líkamanum og þessum synduga þrauta
heimi, og svo ný og nægileg tækifæri til
þroska og sjálfslausnar, með aðstoð ann-
arra dáinna. Og sannarlega tekst okkur