Mímir - 01.03.1967, Síða 39

hvarf í fögnuðinum yfir fegurð náttúrunnar og
jafnvel fyrirheit ókominna daga. I samræmi við
það er lýsing náttúrunnar óhemju rík að lit og
blæbrigðum. Svo mikill er fögnuðurinn og lita-
gleðin, að eitt skynsvið nægir ekki, heldur er
tvinnað saman í vímu lit, angan, hljómi og snert-
ingu. Hér er náttúrunni einkum tengd árstíð
haustsins, hvíld gegn söknuði og trega, gleymska.
fagna
í fegurð jarðar meðan rauð
og lág sólin lækkar
og lyngbreiðan er ilmgrænt haf
sem ber þig að hljóðri húmströnd
og hylur þig gleymsku (29)
hvíslar hjartað: geym
þann hreina söknuð.
Komið er kvöld um fjöll
og kyrrðin vöknuð (84)
Snorri er þó enn sami málarinn, þótt minna
kveði að hinni sýnilegu, ytri náttúru að þessu
sinni. Myndir trjáa eru dregnar fram fagurlega,
t. d. í nýgervingarvísunni Kvöld, A foldinni og
Frá rótum trjánna. Kvæðabrotin Við sjó eru
einnig vel gerð. Loks mætti tilgreina kvæðið
Minjar, einfalt og undurgott.
Kvæði mitt er lækur í lautu
hjá löngu hrundum bæ, grónum tóttum,
og geymir enn og gælir við brot
af grænni skál í hyl milli steina
og silfurbleikan hring (ó unga hönd)
sem hvarf á stekktíð fyrir löngu, löngu (20)
En meðal þessara kvæða kennir margra fleiri
grasa. Það, sem helzt veldur því, að lesandi sting-
ur við fómm, eru þokukvæðin tvö, Myrkvi og
Þoka. Hið fyrra er þannig.
Dimm og köld er þokan
Ég veit ekki hvar ég er
veit ekki hvert ég fer
en þó held ég áfram
Ég veit ekki hvort syrtir
veit ekki hvort birtir
en þó held ég áfraf
Dimm og köld er þokan
og þó held ég áfram (28)
Hvað því veldur, að svo vandlátt skáld og
gagnrýnið á eigin verk, sem Snorri er, tekur þetta
kvæði með í bók sína, er mér ráðgáta. Hitt kvæð-
ið er betra — og örlítið skiljanlegra. Þokan
horfir á manninn hvítum, brostnum augum, allt
verður að engu fyrir ásýnd hennar.
Tveir skuggar
leiðumst við um horfinn heim
ó hvert? (36)
I þessum kvæðum og ýmsum fleiri felst ein-
hvers konar örvænting, leit, óánægja, en hún
verður varla lesendum nærtæk. Það er löngum
veikleiki svo innhverfrar og persónulegrar
kvæðasmíðar sem þessarar, að henni hættir til
að gerast of myrk annars vegar, hins vegar of
persónuleg. Hún höfðar þá ekki til Iesandans,
enda þótt hann meti að verðleikum ýmsa kosti
kvæðanna; þar brestur á viðkvæmnin ein. Mér
þykir Snorra takast bezt, þegar hann heldur sig
nær fornum slóðum. Hann á enn þann áslátt,
það listfengi máls, sem ekkert annað skáld leikur
Þorleifur Hauksson.
Guðbergur Bergsson:
Tómas Jónsson Metsölubók.
Helgafell 1966.
Undanfarinn áratug hefur íslenzkur sagnaskáld-
skapur einkennzt af doða og sleni. Það blóma-
skeið sem upphófst á eftirstríðsárunum fyrri
39