Islande-France - 01.10.1949, Blaðsíða 16

14
ISLANDE - FRANCE
hjarta og hafði þann veikleika að
festa ást á ýmsum stöðum.
Hvert nýtt ástarævintýri færði
honum kveljandi þunglyndi, af því
að í þessum ástum voru elskendurn-
ir fangar sín eigin sjálfs vegna mis-
munandi uppruna, trúar og siða.
„Ég er hrædd um, að það sé ekki
sami guðinn, sem skapaði okkur
bæði,“ stundi Rarahu og grét við þá
tilhugsun.
Loti, hið viðkvæma skáld, var elsk-
aður af konum, allskonar konum,
líka af hinum gáfuðustu, eins og t.
d. greifafrú de Noailles. Er því vert
að athuga þá hlið á Loti. Hann heill-
aði ekki aðeins með persónuleika
sínum heldur einnig með verkum
sínum. Engin hefur verið kvenlegri
í sér en greifafrú de Noailles, og er
því bezt að gefa henni orðið 1 “Le
Livre de ma vie.” Hún er fimmtán
ára. „Ölvuö af stíl Lotis (hún var
nýbúin að lesa Pécheur d’Islande),
sem virðist hvísla, dreyma, vekja,
öllu heldur en hirða um að skýra
greinilega, naut ég hinna hunangs-
sætu löngu lýsingarorða, sem hrífa
hjartað, áður en þau leiða það í all-
an sannleika......Önnur bók eftir
hann, gerði mig altekna af ham-
ingju.” Á öðrum stað segir hún, að
hún hafi verið sem ringluð, berg-
numin. Hún stenzt ekki þá löngun
að vera kynnt honum.. „Það varð að
samkomulagi við frænku mína (Bi-
besco prinsessu), að ég skyldi hitta
Loti hjá henni.“
Hún býr sig undir fundinn af
hinni mestu tilhaldssemi. „Þegar ég
vissi, á hvaða stundu ég mundi
standa augliti til auglits við P. Loti,
var ég öll með hugann við búning
minn.“ Hún varð fyrir vonbrigðum
er hún sá Loti. „Ég sá mann, lítinn,
áhyggjufullan um útlit sitt, á hæl-
um svo háum, að þeir afskræmdu
hina litlu fætur hans. Hin hrífandi
fegurð augnaráðsins nægöi ekki til
þess að vega upp á móti hinu digra,
ávala nefi og svarta hökutoppi ....
Þegar þjáning min var að hefjast, af
því að ég hafði ekki hitt fyrir þann
emír, sem ég óskaði að lifa og deyja
með, heyrði ég P. Loti segja viö
frænku mína skýrri en viðkvæmri
röddu: „Það er litla stúlkan, sem
var úti í Aurora; ég sá hana gráta
fyrir nokkrum árum úti i skipi . .. “
Sama kvöld fékk ég frá P. Loti ljós-
mynd, þar sem hann var hálfnakinn,
með krosslagða arma og klæði um
mjaðmir, í leiðslu eins og fakír. Þó
að ég væri undir niðri hneiksluð á
hinni beru bringu, var ég ákaflega
stolt yfir áletruninni.“
Hvort það var maðurinn eða skáld-
ið, sem heillaði hina saklausu ungl-
ingsstúlku? Vafalaust báðir, því að
hin stolta viðkvæmni mannsins var
jafnaðalaðandi sem hin stórkostlega
frægð skáldsins. Var það reyndar
ekki eitt og hið sama? Allir þeir, sem
kynntust honum náið, heilluðust af
því, hve hann var í senn hryggur og
ungur 1 sér.
Hann var í sannleika skáld og
varðveitti fram á ellidaga þann
hæfileika að hrífast alveg eins og
þegar hann var ungur liðsforingi og
heillaðist af Tahiti. Hið myndræna
verk hans, þrungið þrá eftir fortíð-
inni, eldist, en töfrar þess hverfa