Voröld - 01.11.1948, Page 15

blöð og útvnrp
Meira en ráðherrar,
— minna en verkamenn
Eiigin stétt á Islandi er eins
mikið skömmuð — og skamm-
ar aðra 'eins rösklega -— og
blaðamenn. Þótt þessi stétt sé
fámenn, ber mikið á henni í
þjóðfélaginu, eins og von er,
og ihefur hún veruleg áhrif á
það, hvað landsmenn vita og
hugsa, enda er útbreiðsla dag-
blaðanna í Reykjavík nú sam-
talis um 50.000.
Hvers konar menn skipa
þenna fámenna en áhrifamikla
hóp? Því er erfitt að svara.
Þeir eru f lestir ungir menn. Af
blaðamönnum dagblaðanna
munu aðeins tveir vera yfir
fimmtugt, og meira en 'helm-
ingur innan við þrítugt.
Menntun þeirra er mjög mis-
munandi, og 'er minna en
helmingur þeirra stúdentar. í
skrifstofum blaðanna sitja lög-
fræðingar, sagnfræðingar, iðn-
aðarmenn, búfræðingur,
bóndi, kennarar — og tveir
eða þrír, sem bafa stundað
blaðamennsku ;sem 'sérgrein
við erlenda skóla.
Blaðamannafélag Islands
Ihélt upp á 50 ára afmælii sátt
snemrna á þessu éri. En í 48
ár sást þessu' ágæta félagi ger-
S'amlega yfir að 'hreyfa hönd
eða fót til þess að bæta kjör
meðlima sinna. Blaðamenn
börðust fyrir öfllum hugsan-
legum málum, sem fram komu
með þjóðinni, en gleymdu að
sa.meinast til að bæta 'sín eigin
kjör. Þegar þetta mál var at-
hugað, kom í 'ljós, að hæst
launuðu blaðamennimir hafa
hærri laun en ráðherrar, og
lægst launuðu blaðamennirnir
lægri laun en Dagsbrúnar-
taxtann. Oft verða blaðamenn
VORÖLD
að strita 12—15 tíma á sólar-
hring, en þeir fá ekki eyri í
sftirvinnúkaup. Nú hafa
samningar við blaðaaigsndur
verið í, gildi í tvö ár, og þykir
blaðamönnum það framför,
þótt þsir eigi langt í land, þar
til óskir þeirra um kjör og
vinnuskilyrði verða uppfyllt-
ar.
Þrátt fyrir stöðugar skamm-
ir og langa næturvinnu, sitja
blaðamennirnir flestir um
Helgi H.iörvar.
kyrrt í stöðum sínum. Sumir
starfa fyrir hugsjónir eða
stjórnmálaskoðanir. Aðrir af
því að 'fjölbreytni starfsins
heillar þá. Þeir reyna að
þóknast lesendunum, sem eru
krö'fuharðari um málvöndun
en nokkrir aðrir blaðalesend-
ur í hekni. Þeir reyna að
setja saman fyrihsagnir, þótt
ekkert mál sé til þess stirðara
en íslenzkan. Og þótt hvert
blað fylgi fast fram skoðunum
og stefnu hinna pólitísku
flokka, sem á bak við það
standa, má segja, að þlaða-
kostur íslendinga sé eins góð-
ur og frjáls, og flestar þjóðir
aðrar eiga við að búa. Sjald-
an hefur það ko'inið fyrir, að
maður, sem eitthvað alvarlegt
mál, har fyrir brjcsti, fyndi
ekki náð hjá einhverjum rit-
stjóranna. Slíkt bláðafrelsi er
ekki lítils virði á þessum síð-
ustu og verstu tímum hinna
stcrvirku áróðurstækja.
Þ'ngfrétSir
Þótt Helgi Hjörvar sé ekki
hár í loftinu. verður það ekki
af honum skafið. að hann er
einn af brautryðjendum ís-
lenzks útvarps. Mörgum kann
að finnast. sem hann beris't
helzt lil mikið á við braut-
ruðningirn, en ekki er það
þó ólíklegt, að menn muni
verk eins og Bör Börsson
löngu eftir að þeir hafa
gleymt því, hversu oft þeir
urðu að skrúfa fyrir Helga.
í hvert sinn, sem þing
kemur saman og þingfréttir
hefjast í úlvarpinu, vaknar
ný mótmælaalda gegn Helga.
Margir hlusfendur sjá eftir
léttu lögunum, sem voru
hressandi á undan dánantil-
kynningunum, og auk þess
bvkia mönnum bi-ngfréttir
Iíelga leiðinlegar. ’Fáumerþó
ljó'st. að þetta er ejn af hin-
um fáu syndum Helga Hjör-
vars gagnvart íslenzkum ú't-
varpshlustendum, sem hann
á litla eða enga sök á.
Útvarpið lætur alþingi í té
bingfréttatímann, en forsetar
bingsins ráða mann (Helga)
til að flytja fréttirnar. Svo
mun vera fyrir mælt, að
Helgi segi frá þingmálum og
hvað er samþykkt og hvað
fellt. Þetta gerir hann og
annað ekki.
15