Bergmál - 01.08.1955, Blaðsíða 25

B E R G M Á L
1 9 5 5 ---------------------
legu hlutum, sem hann sjálfur
hafði skapað, því að hugur hans
var þrunginn auðlegð fagurra
mynda.
En dag nokkurn, þegar skáld-
ið gekk í gegnum skóginn á leið
sinni heim frá borginni stóru, þá
vildi svo einkennilega til, að
hann mætti í raun og veru hin-
um litlu brúnu skógardísum,
sem gægðust fram í gegnum
laufið og þegar hann kom að
hafinu, komu í raun og veru
hafmeyjar upp úr hinum speg-
ilslétta haffleti og þær voru
grænhærðar. Þær sungu fyrir
hann og spiluðu á hörpur sínar.
Og þegar hann kom upp á fjalls-
tindinn, mætti hann stórum
kentár, sem skokkaði á brott,
hló og hvarf í rykskýi.
Þegar börnin og fullorðna
fólkið söfnuðust í kringum hann
þetta kvöld í húminu til þess að
hlusta á frásagnir hans af öllum
þeim undarlegu hlutum, sem
hann hafði séð þennan dag, þá
sagði skáldið við þau. „í dag
hefi ég ekkert að segja, í dag
hefi. ég ekkert séð,“ því að þenn-
an dag hafði hann í fyrsta skipti
á æfinni séð veruleikann og
skáldinu er hugmyndaflugið
veruleiki, en veruleikinn ekki
neitt.
★
SÖNGURINN OG
LÍFIÐ
Dœmisaga
eftir LEO TOLSTOJ
Á efri hæðinni í- húsi nokkru
bjó auðugur barón og á hæðinni
fyrir neðan hann bjó fátækur
skraddari. Skraddarinn var van-
ur að syngja hástöfum á meðan
hann vann og truflaði með því
svefnfrið barónsins.
Baróninn gaf skraddaranum
pyngju fulla af peningum til
þess að hann skyldi hætta að
syngja. Skraddarinn varð ríkur
og ávaxtaði vel peninga sína, og
hann gætti þess vel að syngja
aldrei.
En hann langaði til að syngja
og brátt kom að því að hann
þoldi ekki mátið lengur. Hann
tók peningana, gekk upp til
barónsins með þá og sagði, „tak-
ið við peningum yðar aftur, og
leyfið mér að syngja söngvana
mína á ný, að öðrum kosti mun
ég deyja úr sorg.“
Þú getur íarið á bak við og svikið
heiðarlegan mann á allan hátt, en þér
tekst aldrei að gera hann hlægilegan.
(Konfucius).
23