Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 63

B E R G M Á L
1955
„Þér hafið einnig skyldur gagnvart Johnny sem sjúklingi yðar.“
„Ég hefi ekki gleymt því,“ sagði hann þunglega.
„En ef til vill hafið þér gleymt því, að ef ég hefði ekki komið
hingað, þá hefðuð þér vafalaust aldrei komizt að því, hver hann er
í raun og veru. Ég treysti yður og sagði yður sannleikann og þér
lofuðuð því að gera aðeins það, sem þér álituð Johnny fyrir beztu.“
Rödd hennar var lítið eitt ásakandi og David roðnaði. „Það er
alveg rétt,“ sagði hann. „En ég er að reyna að gera það sem réttast
er og ég álít, að það muni ekki verða Johnny til ills.“
„Hvernig getið þér sagt það. Sem Johnny Smith á hann alls enga
fortíð, honum líður vel hér og er vel farið með hann. En hann getur
ekki. borið hönd fyrir höfuð sér. Þess vegna er ég að reyna að verja
hann og líka vegna þess, að mér finnst þetta allt vera mín sök.
Ef ég hefði ekki rekizt hingað, þá hefði hann getað haldið áfram að
lifa þessu lífi sem hann lifir nú, ef til vill það sem hann á eftir
ólifað. Ég get ómögulega fallizt á að þér breytið svona gagnvart
honum, og ef ég neita að staðfesta framburð minn, þá getið þér
ekki. sannað að hann sé Tony Mordaunt.“
David leið hálf illa. „Ég geri ráð fyrir að þér séuð ekki ástfangnar
af honum ennþá,“ sagði hann dálítið þurrlega og létti lítið þótt hún
neitaði þessu. Hann gekk á ný að stólnum sem hún sat á og lagði
hendurnar á axlir hennar og neyddi hana til að horfast í augu
við sig.
Ég álít að réttast sé, að við látum doktor Kennan skera úr þessu,“
sagði hann blátt áfram. „Mér ber skylda til að segja honum frá
þessu og hann er rétti aðilinn til að taka á sig ábyrgðina. Þér hljótið
að sjá það sjálfar, Christine.“
Hún leit undan. „Já, ég geri ráð fyrir því, en viljið þér gera það
fyrir mig David að láta líða nokkra daga áður en þér segið honum
frá því. Við skulum hugsa nánar um þetta og ræða aftur um þetta
okkar á milli síðar. Fáeinir dagar í viðbót skipta engu máli fyrir
okkur, en mér finnst það skipta svo miklu máli fyrir vesalings
Tony. Lofið mér því að þér munið bíða svolítið, að minnsta kosti
þangað til í kvöld.“
David lofaði þessu með tregðu og gramdist þó að sjá það að henni
létti. Hann hafði laðast að henni frá því fyrst að hann sá hana og
61