Farmasía - 01.06.1946, Qupperneq 12

magn sé notað til að hita vatnið. Sé gaslogi
notaður, ber að forðast, að vatnið nái að
absorbera úrgangsgufur gaslogans. Vatnið er
síðan soðið varlega og destiilatinu sainað í
Nesslersglas. Þegar 50 cc eru koimnir í glasið,
er 2 cc af Nesslers reagent bætt í það, og þá
fyrst er vatnið hirt, þegar það sýnir ekki
lengur gula svörun. Því er safnað í sterílar
kolbur. Um það bil 1/10 hluti vatnsins í eim-
unarflöskunni er skilinn eftir. Vatnið er síð-
an tilbúið til sterílisasjónar.
Kalíum permanganat er sett út í til að
eyðileggja og fella lífræn efnasambönd, eins
og t. d. pyrogen. Natríum hydroxíð rekur
allt ammóníak yfir með fyrsta hluta destill-
atsins, auk þess sem það stuðlar að eyðilegg-
ingu pyrogenanna.
Ampúllur og önnur glerílát adsorbera
pyrogen auðveldlega og standast pyrogen
sterílisasjónsaðferð dönsku lyfjaskrárinnar á
glerílátum (160°C í 2 klst). En talið er, að
pyrogen verði óvirk við 250 °C í 40 mínútur.
Mikið öryggi fæst og með því að skola ílátin
með pyrogenhreinu vatni, áður en þau eru
steríliseruð.
Ef 10 cc af þynntri brennisteinssýru eru
látnir út í 100 cc af pyrogenhreinu vatni
ásamt 0,1 cc af n/20 kalíum permanganati,
má liturinn ekki hverfa til fullnustu við
10 mínútna suðu. Er þetta margfalt strangari
krafa um organísk óhreinindi í innspýtinga-
vatni, heldur en danska lyfjaskráin gerir.
Notar hún sama magn af n/10 kalíum per-
manganati og suðu í 3 mínútur. 100 cc af
pyrogenhreinu vatni mega ekki skilja eftir
stærri leif við uppgufun en 0,5 mg, en sam-
svarandi krafa dönsku lyfjaskrárinnar er 1
mg. Auk þess skal það að sjálfsögðu vera
laust við klóríð, sulföt, ammóníak, kalcíum,
magníum og koldíoxið, og eru það sömu kröf-
ur eins og gerðar eru í Ph. D. og pH pyrogen-
hreins vatns má ekki vera lægra en 5,8 og
og ekki hærra en 7. Ph. D. segir „neutral".
Bíologisk prófun fyrir pyrogenum er of
umstangsmikil fyrir flest apótek. Er henni
lýst í U. S. P. XII og er fólgin í því að prófa
vatnið á kanínum, en þær eru mjög næmar
fyrir pyrogenverkunum.
JJá ntjja antilíóttÁa ítjf —
STREPTOMYCIN
KENNINGIN um heftandi áhrif einnar
bakteríutegundar á aðra hefur verið
kunn síðan 1877, er Pasteur og Joubert lýstu
slíkum áhrifum ákveðinna sýkla á vöxt
Bacillus anthracis, en fyrirbrigði þetta hefur
ekki orðið viðfangsefni víðtækra rannsókna,
fyrr en síðari árin, einkum eftir 1940.
Hin heftandi eða banvænu áhrif stafa frá
sérstöku efni, sem smáveran myndar við
hæfileg skilyrði, og' síðan 1942 hafa þessi
efni verið nefnd antibíotisk efni (antibiotics).
Um hálf önnur tylft antibíotiskra efna hef-
ur komið fram á árunum eftir 1939, en fæst
þeirra eru enn komin út fyrir takmörk rann-
sóknastofanna. Ennþá hafa ekki önnur reynzt
hafa almenna klíniska nytsemi en penicillin,
gramicidín-S (Sovét), sem náskyld er tyrothri-
cíni, tyrothricín, sem skiftist í tvö sjálfstæð
efni: gramicidín og tyrocidín. Verka öll þessi
efni aðallega á Gram-positífar bakteríur. Auk
þeirra er streptothricín og streptomycín, sem
verka aðallega á Gram-negatífar bakteriur.
Af þessum efnum hefur penicillin þegar
gert garðinn frægan, veitt hundruðum fram-
leiðenda og seljenda fullar hendur fjár, þús-
undum manna atvinnu og milljónum bót
meina sinna. En þrátt fyrir undramátt pen-
icillins, er það máttvana gegn flestum Gram-
negatífum bakteríum, (öðrum en Neissería
gonorrhaea og N. intracellularis), sem marg-
ar hverjar valda algengum og skæðum sjúk-
dómum.
UPPHAF STREPTOMYSÍNS
Árið 1939 hóf Rutgers háskólinn í New
Brunsvick. N. J. leit að antibíotísku efni, sem
aktift væri gegn Gram-negatífum bakteríum,
4
FARMASÍA