Føringatíðindi - 01.05.1893, Blaðsíða 3

So er sogfan komin rnær til handar og
lygnara soga mann tað ikki vera. Tað
tykist mær trúligt, at tað í lógnarvegri
kundi hoyrast tvass í hálvfullum kagga, og
at tvassið kundi halda upp at, tá ið alt
vatnið var stoytt burtur úr. —s.
Ikki foyur. ProysarkongurinFríðrikurlI.
var vanur at biða ymsar vitugar menn til
borðs hjá sær, og hevði ofta manga skemtan
fyrí við teimum. Ein Cfyðingur, Mendels-
sohn, sum hevði skrivað íleiri góðar bøkur,
var fráskila vitugur maður og sera hittin-
orðaður.
Eina ferð var hann boðin til borðs hjá
kongi. Summir hovmenninir hildu, at híinn
mundi fara at verða nakað fáligur, tí at
hann var lítið vanur at koma saman við
»hogborið« fólk. Aðrir hildu ímótið. Av-
talað bleiv at skriva uppá ein seðil, har
sum hann skuldi sita við borði: »Mendel-
sohn er eitt esil«, og fyri at tað skulđi
bíta so mikið harðari, skuldi kongur seta
navn sítt unđir. Tá ið allir vóru konmir
til at sita, sást Mendelssohn haldandi seðilin
upp fyri nosini, tí hann var nærsýntur.
»Mær tykir at tú verður forharmaður,«
sigur kongur. »Ja, tað er vón til,« sigur
Mendelssohn, »her hevur okkurt óvargadýr
hildið »hann sjáhran« fyri spott.« »Hvussi
tá?« spyrkongur. »Jú, uppá hendan pappírs-
lepan er krutlað: »Mendelssohn er eitt
esil, Fríðrikur annað«.«
FRÁ ÚTLONDUM.
í Danska ríksdegnum bleiv ikki góður
friður, tá ið at endanum kom. Fólkatingið
og Landstingið komu ikki á samt um
finanslógina, og við tann skyld hava vit
aftur fingið eina »provisoriska«.
Til Fórjar er í finanslógini veitt allur
tann styrkur, sum umbiðin var, bæði til
»forsóksbrúkið« í Kirkjúbo og annað meir.
Tær Fóroysku lógir, sum fyri vóru,
hava allar fingið frama uttan »brennivíns-
lógin«. Hon tykist at vera komin í bjarna-
dúr.
Tíðindir úr Forjum. Hegartil hevur
verið av besta várvegri, so at váringin í
fiest óllum bygdum er komin væl á leið.
(fróður er allastaðins nógvur við bakkan,
og seyðurin er frálíka treystur. Lembingin
er yvir hóvur seinri í ár, enn vænt er at
vera. Av lombum er lítið og einki deytt,
uttan tað, ið dripið er av einum og' óðrum
gomlum búravni, sum ikki firnast hesa
nýggju ravnalógina. Neytini sýnast at
sleppa so dánt unđan.
Sjóveður hevur verið meginpartín av
apríli og bátaveiðan hevur verið góð, um
at fiskiskapurin í stóðum hevur verið ójavnur.
Fiskiskipini hóvdu, seinast ið frættist, yvir
hóvur 5—11 túsund hvórt.
(frind hevur verið hoyrd og sædd
bæði av bátum og skipum, men einki er
komið út av nókrum rækstri.
8
rókumberg, settu vit okkun niur
at fáa okkun ain bita. Hetta
var tílig'a ain vakran summar-
morgun. Sólin kom júst tá
krúpandi upp úr havinun, og á
sjónun var svartastidli, og luftin
var so skínandi rain. Har an-
gaji so frískliga av bjórgblom-
strun, og lundar og lomvigar
og arir fuglar, sum longu hóvdu
veri á fer aina góa løtu, súsavu
okkun um o)rruni.
í aini sóvornari stund, tá i
ain hevur aina so upplívandi
natúr rundan um seg, at hon
má seta aín í so góan hír, at
ain rættuliga kemur til at inskja,
at hansara lívstí kundi vart al-
dur ,og adlar ævir, merkir ain
S
av tí, sum kundi spidla hana,
birtist nú snógliga firi honun,
so hansara tankar vóru nær
um at bólta rút.
Hina ferina, tá i hon og
Jógvan í skorti kvurvu úr đansi-
stovuni og vóru burtur næstan
adla náttina, og hitt nýggjárs-
kvóldi hon hevji veri úti til at
friggja vi dunnu-Jóanissi, tá i
tey hóvdu hildi til í bakskutinun
á stórabáti, sum stó í kíka-
nestinun — ta vildí hann nú út-
leggja til ta versta.
Jænus læt ikki hetta óhappi
á sínari fríggjarafer fáa bilbugt
vi sínun góa híri; til ta hevji
jassurin ov tjúkka hú, og hann
var heldur ikki óvanur vi túrin,
2