Føringatíðindi - 01.05.1893, Blaðsíða 8
uins jba uunđđoiq 80 ‘tSuiS
ifAoq ubjo; ums e; jba ‘nssjq ;e
dđn uioq u; i ■bx — jBCSSfs ;n
;Sqnpo j'ba b; So — unns juq
uiipun buub ;;xb jnuioq pu uøj^
•Bpua ;;gfqs iuisib ifAoq b; ,3o
‘uueq efJBjoAs ;b ia Sbj } uueq
jba nu i; ‘unuiyefq } buuiui
}; ia jn;;e đđn ijjo;s uiq uioq
os uøui ‘iqqi nu jre; ;ia nSos
n;gj Buiy 'unuoq v ub;;b iqnq
v ASgfs ia uioq ijjo;s jbujuøj
-nCSSj; ure }; ‘páuoj; } jba ;sáø[
-bai mns ‘jn[BAqjo;s ure jba t?j
•ijqireuuns jn;se[q ueSqnASg uit;
;ia nSgs luiqoj vr iddn jeq n;gs
;ia uin§ [ ;requuBs jba e; ‘ef«
»-unu
-i[BAqjo;s unseq jn jn;jnq ;jba
fi
12
lá, var alreyur av hansara blói.
Eg hevji tá slept firi at lata
meg detta har niur, so eg
kundi staindoyggja vi ta sama,
men í hálvorvitri traiv eg um
ain stain, so eg vart standandi.«
»Hasun havi eg so oftahoyrt
teg siga frá,« sigur Pætur, »og
hatta torvkrókasnakki kemur tá
altí vi, tá i tú ert blivin hálv-
fudlur.s
»Eg eri ikki hálvfudlur enn,«
sigur. Jænus hálvruskutur.
»Jú, ta mást tú tolaathoyra;
ta er gott at síggja, nær tú
kennir til brennivín, tí tá standa
eyguni stív í tær líkasum tát-
turin sigur um ain vissan mann —
men lat meg nú hoyra, kvat i
Bjoq ipunq b; nssnaq ‘v. pqs vvj
iqqi npunq ;ia uoui ‘fJSSáo ure
jbab; ;e 'iuisre ;ia nru; iue;sjq
} ho ‘uiurejj jqpe ;ia npSnq
;;re ijq ;jy -uab;s uy (28Áo
eure es uueq ;e ‘iSgqsjoqu;;s v.
luimejj i;sn£ jeđoj ‘ji;;o ;p eSnq
unoS ia noj 2o n;gs ;ia mn§
reuiSuij
-rep npjgq .iie; os ‘;;o;eqoj<([
egAq ;e Jiuiq nqg; eures }; }
uom ‘e uemmBJj unuoq baoS So
rnurejj ed/Ca[ ;e [i; unuiqqoq v,
ipuAou;s;s ;sifessej ‘uuemsqrem
-u; ;uajog ifrqpBq i;snf i e; uaui
‘buub JSo ;[i ;;re unjg jgAq nAB[s
-Suq jibx re;sjøA }; ab ;se[iep
;e mgj juøjog .80 i;sn£ 1 e;
refhuis ;e Jiupq iqqi njOA ;ia
oz
21
til, at ain oyggj var komin upp
úti í mihavinun. Alt sum vit
komu nærri og nærri, blaiv
hon minni og minni, og tá i
vit komu til plássi, var ta ikki
anna enn ain — lundi.
Ja, so stórur kann ain lundi
vísa seg í mjorka.«
Uppeggjavur av hesun tók
Jænus nú attur at skrógga verri
enn nakrantí, Hann sejji frá
tjódnubokunun, kvussu stórar
tær kundu vera. »Ta var nú
tann ferin, krónprinsurin var
her uppi. Tair vóru farnir av
Havnini og komnir út um Nóls-
oynna — hálvmirkt var — tá
rópar ain, at tair eru komnir
upp i aina tjódn, tí hann sær