Várskot - 01.03.1905, Blaðsíða 2
10 —
meiri brókasíðir, krýknir í herðum
og dravlorkuttir á fóti; slíkir brong-
maðir kroppar fjálast betur í frakka
og longuin brókum, tað er satt, men
tað ertó spell, atteir bronglast. Sjómenn
okkara áttu at tikið sær spøl fyri um
veturin, so kundi kroppur teirra ikki
farið so illa av lagi. Spøl sum at spæla
bolt, đystaleik, sól og mána, verja lonđ
o. s. fr. eru góð venjing l'yri kroppinn,
at „berjast við kýk“ er eisini góður
leikur, men hví gera í leikum sum í
ðllum oðrum: einans at taka upp tað
útlendska og kasta alt tað góða gamla ?
Tað eru pláss, hvar Føroyingar
nógv koma, sum føroysk klæðir ikki
altíð hóska so væl, tað er til skips og
á ferðum í útlondum; men heima er
eingin grund til at leggja tey av. Tað
er ikki beint av Havnarmonnum, Suðr-
oyingum og einumkvórjum óðrum at
leggja tey so av í stórum, sumteir gera.
Enn ber tó nakað væl av mann-
fólki í Føroyjum búnað sín, men
konufólkið er av leið. Hðvðu tey
havt eins mikla umhyggju fyri tí
heimliga búnaði sínum, sum tey hava
fyri Parísar klæðunum, skuldu tit bara
sæð, hvussu væl hann hevði hóskað
teim, og hvussu vðkur tey hðvðu verið
í honum; tí um eifthvat var, sum teirn
ikki đámdi, vilđu tær broytt tað til
bæta; og at broyta ein fólkabúnað
eftir tíð og lívi, er sjálvtsagt loyviligt,
tí tað hevur allastaðni og um allar
tíðir verið gjðrt. Bæði hvónndags-
klæðini: troyja og skjurt, og hátíðar-
búninn: stakkurinn, vildu, um konu-
fólkið hevði elskað og unnt teirra
føroysku klæðurn eins væl sum tey
elska og unna teim útlendsku, havt
fingið eitt so lagaligt snið nú, at hvðr
og ein nokurlunda væl vaksin føroysk
kvinna kundi verið errin at verið í teim
í mannfjðld.
Føroyskar konir og føroyskir rnenn,
farið nú og liugsið eit syndur meir um
tey gomlu klæðini, enn tit hava gjðrt!
J- P-
Kongarnir Eystein og Sjúrður.
ystein kongur og Sjúrður kongur
vóru ein vetur báðir á vitjingarferð á
Upplondum, og hvðr teirra átti sín
garð. Men táið skamt var ímillum
teir garðarnar, hvar kongarnir skuldu
liava innivist, so tóku menn tað ráð,
at teir skulđu báðir liava innivist
saman og vera til skiftis á garðinum
hjá hvðrjum ððnim. Vóru teir so
fyrst báðir saman á tí garði, sum
Eystein kongur átti. Men um kvðlđið
táið menn tóku at drekka, tá var ðlið
ikki gott, og vóru menn tigandi.
Tá mælti Eystein kongur: ,,Menn
eru jú so tigandi. Tað er tó betri
ðlsiður, at menn gera sær gleði. Latum
okkum fáa okkurt til teitis við ðlið,
so man tó enn gaman birtast í millum
manna. Sjúrður bróðir! Tað man
tykjast ðllurn sámiligt, at vit báðir
halda eina skemtanarrøðu".
Sjúrður kongur svarar heldur stutt:
„Ver tú so orðførur, sum tú vilt; men
lat meg sleppa at tiga fyri tær“. Tá