Várskot - 01.03.1905, Blaðsíða 3
niælti Eystein kongur: „Tað hevur
ofta verið olsiður, at menn taka sær
javnaðarmenn, og so vil egiata vera her“.
Tá tagdi Sjúrður kongur. „Eg sígg",
segði Eystein kongur, „at eg verði at
taka unđir við hesum teiti; eg vil taka
teg, hróðir! til javnaðarmann mín.
Xevni eg so tað, at vit báðir hava
sama navn og somu ogn, og heldur
ongan mun geri eg á ætt okkara og
uppfostran‘\ Tá svaraði Sjúrður kon-
gur: „Minnist tú ikki tað, at eg
tveitti teg á baki, tá eg vildi, og tú
var tó ein vetur eldri?,< Tá segði
Eystein kongur: „Ikki manegminnast
tað minni, at tú ikki vann tann leik,
iivar tað ráddi um fimleika". Tá
mælti Sjúrður kongur: ,,Minnist tú,
hvussu tað gekk okkum, táið vit svumu,
eg kundi koyra teg unđir kav, tá eg
vildi?“ Eystein kongur segði: „Ikki
sva meg styttri enn tú, og ikki var eg
verri at svimja unđir vatninum; eg
kundi eisini so væl á ísleggjum*), at
eg ongan visti tann, ið har kunđi
kappast við meg, men tað kundi tú
ikki helđur enn neytið“. Sjúrður
kongur segði: „Hovdingligari ídrótt
og nytsamiligari tykist tað mær at
kunna væl at skjóta við boga. Eg
ætli, at tú ikki nýtir hoga mín, um
tii so spennir hann við tótunum"'.
Eystein kongur svaraði: „Ikki eri eg
so bogasterkur sum tú, men lítil munur
man vera á, at eg eri líka beinrakin
sum tú; og nógv betur kann eg stanđa
á skíðum enn tú, og tað lievir tó fyrr
verið liilđið fyri ein góðan ídrótt“.
Sjúrður kongur segði: Mær tykist
tað meira mikilsvertt og nógv hovding-
ligari, at liann, íð yvirmaður skal vera
yvir oðrurn monnum, er mikil í flokki,
sterkur og betur vápnaførur enn aðrir
menn, og eyðsæddur og eyðkendur,
táið flestir eru saman“. Eystein kongur
segði: „Ikki er tað minni lutur, at
maður er fríður, og eisini hann er
eyðkendur í mannfjold; mær tykist tað
eisini hovđingaligt, tí vakurleika somir
tann hesti búnaður. Eg eri umframt
nógv lógkønari enn tú, og eisini hvat
vit skulu tala, eri eg nógv nreiri orð-
kringur“. Sjúrður kongursegði: „Tað
kann vera, at tú hevir lært fleiri lóg-
krókir, tí eg hevði tá annað at starvast
við, og eingin noktar tær mjúkmæli;
men tað siga mangir, at tú ikki ert
heilt orðhaldin, leggur lítið í, hvat tú
lovar, og mælir teimum eftir munni,
íð hjá eru staddir, og tað er ikki konga-
ligt“. Eystein kongur segði: „Tað
kemur av. at táið menn bera fram mál
teirra fyri meg, 'tá hugsi eg fyrst um
tað, at enda hvors inans sak soleiðis,
at teiinum má tykjast sum best; so
kemur ofta ein annar, sum lievir sak
við hann, og verður tá ofta roynt at
leita um sættir, so at báðum pórtum
má líka Tað er eisini ofta, at eg lovi
tað, sum eg eri biðin um, tí eg vildi,
at alíir skuldu fara fegnir frá mínum
fundi Eg síggi eisini tann kost, unl
eg vil hava tað, soleiðis sum tú gert,
at lova óllum ilt: men ongan hoyri eg
klaga yvir at tú ikki heh.ur tað“.
Sjúrður kongur segði: ,,Tað hevir
verið á máli millum manna, at tann
ferðin, sum eg fór av landi, var heldur
’) Skoytur av seyðabeinum.