Ungu Föroyar - 01.05.1910, Blaðsíða 4

Ungu Föroyar - 01.05.1910, Blaðsíða 4
— 36 — hann skipsfólk sítt at lýða, og eingin tordi uppaftur at gera uppreist móti honum. Meira. Verið góð við Heiðafuglin. Vita tit nakað meira hugtakandi ! vakurt enn at koma út í haganog hoyra ; fuglaljóðið víða hvar? Tað er hátíðar- J stund fyri mannasálina at síggja fug- ! larnar sveima í loftinum, og at hoyra sjongin ljóða úr einum fjalli í annað. Ella tá ið fuglurin pjøkin ber til reiður sítt sand og gras og mosa. Másttúikki taka í tín egna barm og spyrja, um tú — sum tó helđur teg vera dýrmætasta | skapning á foldini — við líka heitum kærleika, ídnum starvi og ótroyttandi huga byggir og verjir heim títt og land títt sum hann reiður sítt? lítið gagnar tað okkum at vísa á, at vit eru guðs mynd fram um aðrar skapningar, um vit ikki eisini sýna tað í verki. Tað fellur lættliga at hava vøkur orð á munni og at syngja fagrar songir um at elska heimið og land sítt; men tað er lítil dugur í tí, um ikki verk fylgir orðum. «Jú vit elska land okkara og vit gleða okkum við vakurleika tess,« sigir tú. Tað er gott og vónríkt, um hasi orðini eru søgd í sannleika. Men fuglarnir, teir sakleysu og trúlyndu skapningar, teir sum hvørt sumar vitja oyggjar okkara og eru landsins prýði, hví fáa teir ikki frið fyri mannahond? Hví fer fólkið, sum tó vil hava orð fyri at elska land sítt, fram á ránsmans vís móti heiðafuglunum? Rósi eingin sær av at elska land sítt, og at gleða seg við vakurleika tess, so longi sum hann skjýtur heiðafugl. Tit góðu børn! Verjið fuglarnar, sum eru landsins prýði og vakurleiki. Hornabjøl£urin. Tíðliga ein morgun leitar Per sær eftir húðarskónum og rópar á Hanus, at hann sær ein reka úti á sjónum. »Hatt,a er eitt óført rekatræ, løgið mær tykir tað litað. Hanus kom og verð kvikur av stað, áðrenn aðrir tað vita.« So runnu teir at sjóarstrond á sínum stinnu kongum; ein gamal maður stóð liar í nánd, men hann visti av ongum. Hann hondina upp fyri eygu tók og hevði sær fyri munni, tá ið hann hoyrđi báturiu ók, otnan á turrum lunni: »At berjast og beistast tað duga tit og fylla tey gomlu við sorgum; hatta man vera til nyttugt slit tit fara í øði í morgumN So kvikir teir tóku árar í hond, og síðan teir løgdu frá landi, við bógvin seg legði ein snjóhvít rond, og rokið frá stevni sprændi. Per hann leyp so fram á rong, og leggur lógvar at vangum: »Hoyr Hanus, rógv! eg verði til kong, hatta er ein kista við pengum.«

x

Ungu Föroyar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ungu Föroyar
https://timarit.is/publication/18

Tengja á þetta tölublað: 5. nummar (01.05.1910)
https://timarit.is/issue/49461

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

5. nummar (01.05.1910)

Aðgerðir: