Ungu Föroyar - 01.05.1910, Blaðsíða 6
Tá ið dervisjurin sá, at ikki var at
hugsa um at vika kongssonin frá ætlan
hansara, so stakk hann hondina inn í
einn pjøka, sum lá har undir liðini á
honum, og út úr pjøkanum tók hann
ein knøtt, sum hann rætti kongssyninum
og segði við hann: »Tá ið tú, sonur
min, ikki vilt lýða míni orð, so má eg
lata lagnuna ráða yvir tær so harð-
vunnin sum tú ert. Tak henda knøttin
og far á hest tín; tveit so knøttin fram
um teg, og ríð aftan á honum, so
longi sum hann heldur á at rulla. So
kemur tú at einum fjalli og har sted-
gar knøtturin, tá skalt tú fara av hesti
tínum og leggja teymarnar tvørtur um
hálsin á honum; tí so verður hann
standandi har einsamallur, til tess tú
kemur aftur. Far so óræddur niðan
stíggin; báðu megin við hann fært tú
at síggja ein hóp av stórum og svørtum
steinum liggja. Her fært tú knappliga
at hoyra avskræmiligt óljóð av ótaldum
røddum, sum ætla at loypa angist og
ótta á teg fyri at forða tær at koma
longur niðan. Síggj tá til, at tú ikki rópar
neyðarróp, og ansa eftir, eg sigi tað
eina ferð enn, ansa eftir, at tú ikki
vendir tær á fyri at hyggja aftur um
teg. Tí í sormt stund tú fert at ræðast
ella tú kveitir aftur um teg, verður tú
umskapaður at svørtum steini. Tú skalt
vita, kongssonur, at allir teir svørtu
stejnarnir, sum tú fært at síggja í fjall-
inum, vóru eina ferð eins og tú reystir
og djarvir unglingar, sum fóru út at
leita eftir hinum trimum dýrabaru lut-
unum; teir óttaðust, tá ið teir fingu
hinar ræðiligu røddirnar at hoyra, og
mistu teirra manna útsjónd; nu liggja
teir sum steinar har í fjallinum. Um
tað hendur, at tú í heilum líki kemur
niðan á tindin, so finnur tú har eitt
búr, sum hin talandi fuglurin situr inni-
stongdur í, og hann vil geva tær svar
uppá allar spurningar tínar. Spyr hann,
hvar hitt syngjandi træið er at finnna
og hitt gylta vatnið, og liann vil geva
tær frágreiðing um alt. Tá ið tú hevur
fingið allar hesar tríggjar lutirnar í tína
varðveitslu, tá verður allur vandi horvin
av tínum veg, og tú hevur einki at
óttast fyri. Tú ert tó ikki enn farin
av stað, og eg vil tí biðja teg um at
leggja orð míni í geyma: Rek hesa
ferð burtur úr huga tínum og vent
heimaftur í friði nú tað enn er tær
møguligt.*
Kongssonurin svaraði dervisjinum:
»Heilagi maður! Aldri vendi eg aftur,
so longi eg ikki havi rikið ørindi míni
til lítar; tí sigi eg farvæl!« Hann
segði ikki meir, men leyp á hest sín og
tveitti knøttin fram um. Knøtturin fór
so skjótur rullandi sum ein hvirla og
kongssonurin aftan á við somu ferð, og
hann ansaði væl eftir, ikki at missa
hann úr eygsjón. Tá ið knøtturin kom
til fjallið, sum dervisjurin hevði sagt frá,
stedgaði hann; síðani fór kongssonurin
av hestinutn og legði teymarnar tvørtur
um háls hansara. Hann fór so frá
honum til gongu niðan stíggin, og víða
hvar, sum hann bar eyga við, líka frá
tindinum og oman ígjøgnum, var fult
av stórum svørtum gróti báðumegin
við stiggin; tó var tað so eiðasørt, at
hann ræddist. Hann hevði ikki gingið
utan nøkur fá spor, tá ið hann fekk at
hoyra avskræmilig geyl og øgiligar
røddir duna úr fjallinum, eins og der-
visjurin frammanundan hevði sagt honum
frá. Men hugreystur og óttaleysur
gekk Bahman kongssonur sína leið og