Freyja - 01.08.1898, Page 7

FREYJA, ÁGÖST 1898.
7
mínum nöfn; þessi ljóshærða skal heita
Lillian, en sú dökkhærða Beatriea;1
sagði Dora alvarlega.
,Ég dáist að vali þínu,‘ sagði lady Ch.
,nöfnin eru hæði falieg.1 Valentine kysti
tiörnin áður en hún fór.
,Sjáðu nú til ungfrú Charteris.hann tók
þó ekki ráðin af mér, ég fékk að ráða
nöfnum barnanna minna;- sagði Dora.
Valentine fanst einhver kuldi fylgja
orðum hennar en gaf sig þó ekki að því.
Eftir þetta hætti Doru að leiðast.börnin
tóku allan hennar tíma. Ronald aftur
á móti leiddist meir en nokkru sinni
fvr, honum leiddist að heyra börnin
gráta; afleiðingin varð sú að hann var
nú sjaldan heima.
Systurnar döfnuðu vel. Beatrica líkt-
ist mjög í Earls ættina, Lillian iíktist
nafni. Þegar þær voru ársgamlar sendi
Valentine þeim gjafir.
jDetta barn er of stórt orðið fyrir þig
mrs. Earle;1 sagði Valentine einu sinni
er hún kom og tók Beatricu grátandi af
móður sinni sem ekkert réði við hana.
,Þú þyrftir að hafa stúlku þér til hjálp-
ar. ‘
,Við getum ekki borgað stúlku;1 sagði
Ronald hálf ólundarlega.
,Nei, það gengur alt i hanska og út-
reiðar,‘ svaraði Dora kuldalega; en ekki
hafði hún fyr slept orðunum en hún
sí hvað ílt mundi af þeim standa og
vildi fegin taka þau aftur hefði þess ver-
ið kostur. Ronald svaraði engu; og Val-
entine reyndi að draga athygli þeirra
að öðru. En þegar hún var farinn rif-
ost þau hjón í fyrsta sinni og eftir það
•gröri aldrei um heilt með þeim.
XIII. Kap.
Ronald gleymdi brátt deilunni og fór;
hann nokkru síðir klappaði á kinn
hennar og sagði hlíðlega:
.Jæjalitlakonan mín,okkur hefurbáð-
«m yfirsést, nú skulum við sættast/
,Það er ekkert;1 sagði Dora þurlega.
,Fyrir löngu vissi ég að þú varst orð-
inn leiður á mér.
Ronald svaraði engu, en hugsaði að
mikið væri þó satt í ákæru hennar,
Þanniu fjarlægðust þau hvort annað,
og það var ekki fyr en löngu seinna að
Dora skildi hvaða hlut hún sjálf átti
í óláni sínu.
Valentine sá að Bonald var daufur,
hana langaði til að hughreysta hann og
bæta milli þeirra hjóna þaðsem hún ó-
viljandi hafði skimt, svo eftir langan
tíma réði hún af að skrifa honum eftir-
fylajandi línun
Kæri mr. Earle:-Mig langar tilað tala
við þig íáein orð í einrúmi. Hittu mig
kl. lö á morgun í garðinum áðuren þú
ferð inn. Vinsamlegast:
Valentine Charteris.
Þettað var undur meinlaust bréf, enda
fékk hún honum það sjálf að öðrum á-
sjáandi þegar hanu fór heim þaðan og
sagði brosandi:
’Þetta er fyrsta bréflð sem égsrifa þér
mr. Earle og fyrsta bænin sem ég bið
þig, og þú neitar mér valla.1
,Hún er göfug kona og húghreystir
mig nú eins og forðum, hugsaði hann.
Ronald lagði miðann á skrifborðið.þeg-
ar hann kom heim; þar fann Dora liann
og þóttist sjá grun sinn sannaðann.
,Hvernig dyrfðist þessi tigna kona að
stela ást mannsins hennar og tæla hann
burt. Ronald varð forviða þegar hann sá
Doru, hann var búin að gleyma Valen-
tine og bréfinu hennar, og var nú að
leika sér við hörnin,
,Hvað gengur að þér‘ spurði hann
sceinhissa yfir hinu æðislega náhvíta
útliti hennar. Af því Dora svaraði engu
hélt hann það eitt af þessum snöggu
geðbrygðum hennar sem nú voru svo
tíð, svo hann bauð henni góða nótt og
gekk burt Þungt hugsandi.
Vesalings barnalega Dora sofnaði ekki
dúr alla nóttina. Afbryðissemin ruglaði
skilnings gáfu hennar. Hún ásetti sér að
heyra sjálf hvað þau töluðu saman; svo
áður en Ronald tók morgunverð sinn
var hún farin. Hán faldi sig bak við
laufskála sem Valentine kaliaði sumar
höll sína. Hún óttaðist enga hættu og
fann ekki hvað rangt það var. Geislar
sólarinnar glöddu ekki huga hennar, né
heldur mýktu hinar iniidu raddir nátt-
úrunnar hjarta hennar né friðuðu það.
Loksins sá hún þau korna, Valentine
alvarleg og tignarleg eins og morgun-
gyðjan sjálf; þau gengu inn íiaufskálann
eins og hana grunaði. Valenl^ine bað
Ronald að sitja, og hin hreina fagra
rödd bennar féll eins og farg yfir hina
afbrýðis sjúku sál Doru.
,Þú verðnr að reyna1; heyrði hún Val-
entine segja. ,E inu sinni hélt ég þig
hetju; en nú ertu þreklítill aumingi á
rangri Ieið.‘
Dora heyrði ekki glöggt hverju Ron-
ald svaraði; en þ ið var eitthvað um von ■
brygði.
,Eg sagði þéreinusinni aðsá væri sönn
hétja sem mannlega bæri afleiðingarnar
afsinni egin heimsku. Já, og þótt þú
hefðir orðið fyrir vocbrygðum þá ættir
þú samt aðbera þær betur en þú gjörir/
,Ég er óhamingjusamur. Fyrir mig
hefur lífið tapað gildi sínu; allar mínar
vonir eru dánar* heyrði hún Ron. segja,
,Þú ert enn of ungur til að hugsa þetta
ögn meira af von hugrekki og þolin-
mæði mundi hjálpa þér; og sé þér nokk-
ur ánægja eða hjálp í því að vita að ég
vcrkenni þér og---------
Ungfrú Charteris lauk aldrei við setn-
inguna, frammi fyrir henni var andlit
bleikt eins og dauðinn með augu full af
brjálsemis hatii.
Kærðu þig ekki um að vorkenna hon-
um; sagði rödd svo ólík nödd hinnar
blíðlyndu Doru, ,Því hefurdu gjört
manninn minn óánœgðan við mig? Þvi
stolið ást hans? Hversvegna skrifar þú
honum bréf til að mæta þér leynilega
til að baktala þar hina lágbornu konu
hans?.
,Hættu!! sagði Ronald reiðuglega, og
greip um hönd hennar, ,Ertu brjáluð?1
,Nei, ekki enn, en þessi fláráða kona
gjörir mig það bráðum;1 hljóðaði Dora.
Ungfrú Charteris stóð upp, engin
breyting sást á inum rólega svip hennar.
,Bíddu augnablik meðan konan mín
biður þig forláts ungtrú Charteris;1
sagði Ronald.
,Það er allt satt;! hrópaði Dora.
,Dora,‘ sagði maður hennar með sorg-
legri alvöru, lastu bréfið frá ungfrú Ch?!
>Já,‘
,Svo þú komst hingað af ásettu ráði
til þess að hlusta á það sem þú áttir
aldrei að heyra?‘ spurði hann.
Alvörugefni hansdróúr bræði hennar
og skelkaði hana.
,Svaraðu! komstu hingað af yfirlögðu
ráði til að hlusta?1 endurtók hann.
,Já, og skyldigjöra það aftur ef nokk-
ur dyrfðist að stela ást mannsins míns.!
.Hamingjan fyrirgefi mér þá smán sem
ég hef gjört ætt minni með því að gift-
ast þér. Hlustaðu nú á;! sagði hann fyr-
irlitlega. ,Ungfrú Charteris vill þér vel,
hún kallaði mig hingað til þess að ávíta
mig fyrir breytni mína við þig, til þess
að áminna mig um að vera meira hjá
þér en að undanförnu.1
,Ég trúi því ekki;! svaraði Dora.
,þú ert sjálfráð hverju þú trúir;! svar-
aði Ronald; svo snöri hann sér að Valen-
tine og sagði, ,Á knjánam vildi ég biðja
þig fyrirgefn ingar á þessari skapraun
sem þér hefur gjörð verið; hefði karl-
maðar gjört það skyldi ég hafa befnt
þess, en persónan sem gjörði það, geng-
ur undir mínu nafni.1
,Það er fyrirgefið; en konan hlýtur
að vera rugluð að geta ei séð að ég vil
henni vel. Fyrirgefðu henni Ronald, og
gleymdu skapraun minni, hún er enkis
virði;1 svaraði Valentine.
,Ég fyrirgef henni líka;! svaraði Ron-
ald biturlega. ,En ég vildi helzt ekki
þurfa að sja hana framar. Kona sem er
nógu smá og óheiðarleg til að misgruna
aðra og standa á hleri, getur ekki ver-
ið míu.‘
,Ó, vertu miskunsamur;1 bað Valen-
tine full af meðaumkun fyrir konunni
sem hafði misboðið benni, en sem núna
grét beisklega. Afbrýðissemin og hatrið
dó fyrir reiði mannsins sem hún elskaði.
,Eg er miskunsamur, hamingjan veit
að ég vorkenni okkur báðum; við Earl-
arnir elskum aðeins heiðarlegar konur.
Égskal fylgja þér heim ungfrúCharter-
is, eftir það getum við mrs. Earle gjört
upp reikninga okkar.‘
Valentine laut niður og kysti hið sorg-
lega andlit, .Reyndu að trúa því að þú
eért röng, mig Iangaði svo mikið til að
hjálpa þér;! sagði hún blíðlega.
(Framh, í næsta númeri.)