Freyja - 01.09.1898, Blaðsíða 2

2
FEEYJA, SEPTEMBER 1898.
Undir mimosa trjenu.
(Framhald frá 7. númeri.)
Glöð fieygði hún frá ser möttli
hinna gömlu skoðana því að hann
var allur götóttur orðinn. Tók hún
svo af mitti sér heltið sem húnhafði
borið svo lengi og þótt vænt um og
ruku þá úr þvi maurarnir sem ský
væri. Enhannmælti: „Taktu af fót-
um þér skó ósjálfstæðisins.“
Og þarna stóð hún nakin að
öðru en hinu hvíta líni sem hún var
sveipuð. Og mælti hann þá: „Þessu
máttu halda, þannig eru klæði þeirra
á landi frelsisins, það léttir undir
þig í vatninu því að það flýtur ein-
lægt.“
Sá ég þá að á brjósti hennar var
letrað á klæðin orðið ,,Sannleikur“
og var það hvítt. Hafði sólin sjald ■
an skinið á það, en hinn fatnaðurinn
hafði byrgt það. Þá mælti hann:
„Taktu staf þenna og geym hans vel,
þegar þú missir hann úr hendi þinni
muntu tínast. Sting honum niður
fyrir framan þig og þuklaðu fyrir
þér, þar sem þú flnnur ekki botn
með stafnum, þar skaltu ekki fara.“
En hún mælti: „Eg er albúin;
leyf mér að fara.“
En hann mælti: „Nei—bíddu
við; hvað er þetta á brjósti þér?“
Hún þagði.
Þá mælti hann: „Flettu af brjósti
þér og lát mig sjá.“
Hún gjöi'ði það. Og- á brjósti
hennar var þá sveinn einn lítill, er
saug fastan brjóstið og lögðust gulu
lokkarnir á enni honum fast upp að
brjósti hennar, krepti hann knén og
og hélt fast um brjóstið með hönd-
um báðum.
Þá mælti skynsemin: Hver er
sveinn þessi, og hvað er hánn hér að
gjöra?“
En hún svaraði: „Sjáðu væng
ina litlu.“
„Láttu hann niður,“ sagði þá
skynsemin
En hún svaraði: „Hann er sof-
andi, hann er að fá sér að drekka.
Eg ætla að flytja hann með mér á
land frelsisins. Hann er búinn að
vera barn svo lengi; ég hef einlægt
borið hann. A landi frelsisins verð-
ur hann frelsisins maður; þar getum
rið gengið saman og þar munu hin-
ir miklu hvítu vængirhans skyggja
yflr mér. nann hefur aðeins hvíslað
að mér einu orði í eyðimörkinni og
það er ,ást‘ Mig hefur drevmt það
að á því landi gæti hann lært að
segja orðið ,vinátta.‘
En skynsemin sagði: „Settu
hann niður.“
Þá sagði hún: „Ég atla að bera
hann svona á öðrum handleggnum,
eu hinni hendinni styð ég mig við
staíinn.“
En hann mælti: „Settu hann
niður á jörðina, þegar þú ert komin
út í elfuna, þá gleymir þú að bjarga
þér en hugsar um hann einann.
Legðu hann niður. Hann deýr ekki,
þegar hann verður þess vísari að þú
hefur skilið hann einan eftir, þá slær
hann sundur vængjum sínum og
flýgur á burtu. Hann verður kominn
á land frelsisins á undan þér. Hin
fyrsta hönd sem réii verður ofan af
bakkanum til að hjálpa öllum sem
koma yflr á land frelsisins, vcrður
hönd ástarinnar, þá verður hann orð-
inn maður fullorðinn en ekki barn;
hann getur ekki þrifist á brjósti þér.
Settu hann niður svo hann geti vax-
ið. “
Þá tók hún brjóstið úr munn
sveinsins, en hann beit hana svo
blóðið féll til jarðar. En hún lagði
hann niður á jörðina og huldi sárið,
beygði sig niður og strauk vængi
lians. Sá ég þá að hárið á höfði henn-
ar var hvítt sem snjór og hún sjálf
gömul orðin.
Nam hún þástaðar langtí burtu
á bakka fljótsins og mælti: „Hví er
ég að fara til lands þessa sem enginn
hefur áður getað komist til? Ó ég er
ein, ég er svo alein.“
En öldungurinn, skynsemin
sagði við hana: „Þev, þey, hvað
heyrir þú?“
Hún hlustaði eftir og sagði: „Ég
heyri fótatak, þúsund sinnum tíu
þúsunda, og þúsund sinnurn þúsunda
og það stefnir hingað.11
Ilann mælti: „Það er fótatak
þeirra, sem áeftir þör fara. Gakk þú
í fararbroddi, gjörðu slóð ofan að
fljótinu. Þar sem þú stendur nú, mun
jörðin troðin verða af tíu þúsund
sinnum þúsund fótum.“ Og svo mælti
hann enn fremur: “Hefur þú séð
hvernig engispretturnar fara yfír
vatnsfall? Fyrst kejnur ein ofan að
vatninu og leggur út í og sogast
burtu, svo kemur önnur og‘ hin
þriðja og fjórða og haugast þær hver
ofan á aðra og myndastþar af brygg-
ja sem hinar fara á yfir um.“
En hún mælti: „Þær sem fvrst-
ar fara sópast allar burtu og enginn
veit neitt um þær framar. Lík þeirra
verða ekki einu sinni til gagns.“
„Þær sópast burtu,“ tók hann
upp eftir henni, „og enginn veit um
þær framar,—og hvað svo meira?“
„Og hvað svo meira?—“ sagði
hún: „Þær gjöra stíg ofanað fljótinu.11
,-Þær gjöra stíg ofan að fljótinu“
svaraði hún. „En hver fer þá yflrá
brú þeirri sem vér byggjum mcð
líkum vorum?“
„Alt mannkynið“ svaraði hann.
Þi greip konan staflnn í hönd
sér og ög sá hanaganga ofan að fljóf
inu myrka.
Ég vaknaði, og um mig lék
kvöldskíman. En sólinvarað hníga
og lýsti upp fingurnar á mjólkur-
hvítum greinunum; en hestur minn
stóð þar hjá og var að kroppa, Ég
snöri mér oghorfði á maurana hlaupa
þúsundum saman í rauðum sand -
inum. Ég hélt það væri réttast fyrir
mig að lialda áfram, kvöhlið var orð-
ið svalara, En þá seig á mig svefn-
þungi aftur, ég hallaði höfðinu á bak
aftur og sofnaði snöggvast.
Mig dreymdi draum einn aftur.
Eg þóttist sjá land eitt og á hæðun-
um gengu fríðar konur og hraustleg-
ir karlmenn og leiddust hönd við
hönd. Horfðu hvort í augu annars
og sýndust als óhrædd.
Þar sá ég konur leiðast hönd
í hönd.
Sagði ég þi við þann sem lijá
mér var; „Hvaða staður er þetta?“
„Það er himnaríki,“ mælti liann
„Hvar er það?“ mælti é°\
„A jörðunni,“ svaraði hann.
„Hvenær munu hlutir þessir
ske?“ spurði ég.
„í komandi tíð,“ svaraði hann.
Eg vaknaði og var sól að setj-
ast en sendi hina seinustu geisla sína
á hæðirnar í kring og alt var orðið
svo notalega svalt, en mennirnir
voru hægt og hægt að hypja sig til
heimkynna sinna. Gekk ég þá að
hesti mínum sem var þar spakur á
beit. Sólin seig niður að baki liæð-