Freyja - 01.09.1898, Blaðsíða 6

FKEYJA, SEPTEMBER 1898.
6
DORA THORNE
eftir
BERTHA M. CLAY.
(Framhald 6á síðasta númeri).
Þau Ronald töluðu ekki orð á leiðinni
heim. Yalentine vorkendi þeim báðum
og sárnaði mest hversu raunalegan þátt
bún sjálf hafði átt í athurði þessum.
Þegar Ronald kom aftur var Dorafar-
in, á því angnabliki var lionum sama
hvar hun var; sorg og gremja voru öll-
um öðrumtilfiinningum hans yflr sterk-
ari þettað angnablik.
XIV. Kap.
Dora var ein eftir. Sorg hennar var ó-
bærileg. Hún gat ekki séð að það sem
hún hafði gjört, væri uokknð ljótt. Að
lesa bréf mannsins síns, og standa á
lileri;—hvað var það? Sérhver maður
hefði hlotið að skoða liana brjálaða sem
iiefði séð hana þarna. Augun voru vilt
og æðisleg, audlitið hvítt og fyrirgengi
leet; harmþrungnar stunur bárust út í
kyrðina og rufu við og við þögnina.
,Hann skal ekki sjá mig né börnin fram-
ar, hann er orðin þreyttur á þeim eins
og mér, þau sknlu ekki stríða honum
lengur- Það er bezt hann fari til hinnar
fögru. fláráðu konu sem hann elskar,1
hugsaði hún,
Litla þjónustu stúlkan varð hræld
þegar húsmóðir bennar kom heim.
,María, ég ætla heim—yfir hafið cil
Englands; viltu koma með?‘
Hið eina sem Dora hafði lært allann
þenna tíma, var þolauleg ítalska.
Stúlkan leit upp og sagði: ‘Ef signora
vill hafa mig með.‘
Aldrei hafði Dora starfað með jafn
miklu kappi og nú. Þegjandi tíndi hún
eitt eftir annað affötum barnanna í ferða
kistur sínar; en glingri því sem Yalen-
tíne hafði á ýmsum tímum fært þeim
henti hún burt. Eörnin störðu á hana
hissa og hálf hrædd; þá greip hún þau
og þrísti þeim með b.ennandi ákafa að
brjósti sínu.
Á hinni fölleitu reiðu konu í hinum
æstustu geðshræriugum sem aflrrýðis-
semi, hatur og fyrirlitning geta fram-
feitt, sáust engar leif.ir af hinni barns-
1 egu, feimnu, síroðnandi Doru.
Þegar alt var ferðbúið, skrifaði Dora
eftirfylgjandi linur.
,Ég hef ekki beðið eftir því að þú ræk-
ir mig. Aldrei framar skalt þú sjá konu
þá sem færir þér vanheiður. Fyrirlöngu
síðan vissi ég að þú varst orðin þreyttur
af mér, þessvegna fer égmeð börnin mín
með mér til foreldra minna, framvegis
eru þau mín en ei þín. Ég fer burt með
allt sem mér er kært, og skii þig eftir
hjá þeim sem þú elskar. Til þín kæmi
ég aldrei framar þó þú grátbæðir mig í
þúsund ár.
Dora fann ekkert til örðugleika þeirra
sem löngu ferðalagi á sjó og landi eru
samfara, né heldur saknaði hún vinar-
ins sem hingað til hafði leitt hana með
óþreytandi ást og sívakandi umhyggju,
og engin hlýsaknaðar tilfinning hreifði
sér í brjósti hennar þegar hún kvaddi
litla snotra bæinn á bökkum Arno ár-
innar þar sem hún þó hafði notið svo
margra ánœgju stunda. Hún rnundi að-
eins eftir þvi að hún þyrfti að komast
burt áður en Ronald kæmi heim.
Áður speiglaði sólin sig i Arno ánni,
nú ljómaði hún nœstum ástúðlega á iiið
fagra frjófa hérað Kent. Þar sem hið
breiða sund þvær hinar sendnu strendur
Englands, liggur smábærinn Knutsford.
Sérhvert laud hefur sinn skerf af nátt-
úrn fegurð, þó er hvergi yndislegra né
rólegra en á Englandi. Hinir hvítu
Knutsford klettar standa eins og ægileg-
ir landvættir með fram ströndinni.
Langt búrt í fjarska hyllic undir hinar
sólríku strendur Frakklands; endrum og
sinnum sjást gufuskip bruna framhjá.
Niður bergið er stígur til bæjarins, í
honum er ein kyrkja, eitt stórhýsi, fá-
einar búðir og bænda býli umhv erfis.
Fallegasta bóndabýlið í öllu nágreun-
inu var hið svokallaða Elms heimili
Mr. og Mrs. Thorne, umkr'ingt af inum
háa elmvið svo þar var fryður og ró
frá skarkala, sorgum og vonbrygðum
Jífsins. Thorne var ekki ríkur, en komst
fallega af. Þetta ár hafði þeim gengið
sérstaklega vel. Hið eina, sem hryggði
þau, voru bréf Doru, og Mrs. Thorne
sagði að henni liði ekki vel. Það var
yndislegt ágústkvöld, Stephen Thorne
fór roeð gesti sínum Ralph að sækja
gripina. í minningu þess, að fornvinur
þeirra Ralph heimsótti þau, hafði hin
góða mrs Thorn búiðkvöldverðuppund-
ir Elmtrjánum í garðinum. Alt í einu
varð henni litið upp, og sá hún þá konur
tvær koma neðan engið, gekk önnur á
undan og leiddi barn, hin á eftir og bar
annað. Er það mögulegt; hugsaði hún,
svo setti hún hönd fyrir auga og horfði,
jú, víst var það skugga mynd af b.irninu
hennar; hana langaði til að hlaupa móti
því. ,Á hvað ertu að horfa1, spurði mað-
ur hennarsem kom að í þessu.
,Líttu á, þarna er fylgja Doru.‘
,Dora, Dora, ertu virkilega þarna sjálf?
hrópaði mrs Thorne og hljóp af stað til
að mæta gestunum.
,Já móðir, það er ég, og komin heim
til að deyja;‘ hljóðaði hið sorglega svar.
Svo söfnuðust þau öll utan um gest-
ina, og báru Doru inn á legubekkinn.
Móðirin grét yfir barni sínu svo undur
breyttu og þreytulegu; og Ralph steitti
ósjálfrátt hnefana er hann horfði á kon-
una sem hann einusinni hafði eiskað.
,Ef liann hefur verið benni vondur má
hann vara sig,‘ sagði hann við Stephan.
,Það gat ekki öðruvísi farið,1 svaraði
karl og stundi mæðilega.
,Hvað hefur aðskilið ykkur barn mift?
trúðu okkur, við erum þínir beztu vinir:
saaði móðurin blíðlega við Doru.
Af því hann var orðinn þreyttur af
mér,‘ hljóðaði Dora, og öll gremjan, og
sorgin og hatrið vaknaði á ný í brjósti
hennar. ,Ég gjörði eitt hvað sem hon-
um þóknaðist að kalla rangt. Guð fyrir
gefi honum þann glæp að gií'tast mér.‘
,Hvað gjörðir þú barn?‘ spurði faðir
hennar áhyggju fullur.
/Ekkert sem ég hélt rangt; en spurðu
mig ekki neins fnðir minn. Hann er
ekki slæmur maður; en ég gat ekki tal-
að ué hugsað eins og hann, og ekai lifað
hans lífi; hann vill ekki sjá mig framar,
og ég vil heldur deyja en sjá hann.
Þau hjónin litu hvort framan í annaðl
gat þettað verið Dora svona breytt?
,Ef þið viljið ekki hafa mig faðir, þi
get ég farið eitthvað—eitthvað.1
,Veiztu ekki að móður-ástin er eilíf
barn,‘ sagði móðir hennar, og svo hall-
aði hún höfðinu á Doru upp að brjósti
sínu.
,Þessi dökkhærða stúlka líkist Earls
ættinni, og Liliian er lík Doru,‘ sagði
Thcrne, því Ralþii hafði tekið stúlkurn-
ar litlú og dáðist aö þeim.
,Nei, segðu það ekki, ég \ il heldur að
þær líkist öllum öðrum en inér,‘hióp tði
Dora í ákafri geðshræriugu.
Þau hugguðu hana sem bezt þau gátu
og sögðu hana velkomna, að þau væru
feginaðfá hana heim. Nú var allt svo
friðlegt og kyrt í kring um Doru :,ð
hjarta hennar komst við,svo nú gathúu
grátið—grátið í fyrsta sinn síðan hún yfir
gaf Ronald. Nú grét hún sárt og lengi
gráturinn sefaði og mýkti hið æsta skap
þau yfirgáfu hana, og í einverunni
sleit hún sig lausa frá liinni liðnu tíd
með öllum hennar endurminningum
hún g:ét sig uppgefna.
,Þú ert þó ekki að vfircefa okkur,‘
sagði mr Thorne við Ralph er hann sá
ferðasnið á honum. ,Þú sem atlaðir að
vera heila viku.‘
,Nú hefur þú nóg um að hngsa mr Tli.‘
sagði R-tlph. ,Og einhverritíma verðnr
dóttir þín Lndy Earle, maður hennar
veit að ég elskaði hana einusinni, svo
til þess að engin grunur falli á hana af
mínum völdum þá kem ég ekki liingað
meðan hún er hér, en ef smá sending-
ar af bókum eða barnagullum skyldu
villast hingað þá veiztu hvaðan þær
koma.‘
Stephan Thorne skildi, og vinur hans
fór lieim,
Rauuir Doru voru enn ekki á enda.
hún lagðist veik og lá þungt og lengi; á
óráðs stundum iiennar las mrs Thorne
hjónabands sögu þeirra Ronalds úr ó-
samhangandi ásökunar yrðum hennar.
Þau sendu eftir lækni, en lengi var þó
engin sýuilegnr árangur tilrauna hans.
Sá tími kom þó að veikin rénaði; Dora
var máttfarin, fölleit ogenn ólíkarisjálfri
sér en þá er hvín lagðist; brosið og spé-
koppirnir voru horfin, ástin og vonin