Freyja - 01.12.1898, Blaðsíða 6

F- EYJA, NOVEMBEE 1838.
0
DORA THORNE
eflir
BERTHA M. CLAY.
O'rarnhdkl frá síðaata númeri)'
en þá vissi ég ekki hversu ljót.t það var
02 þess ve»na hefði hann mátt fyrir-
gefa mér. Og þá kvad hann sig yðra
þess sárt ao hann hefði kvongast mér.
,Það voru hörð orð.‘
,Já hörð, þau síerðu hjarta mitt bana
síri, og breyttu deginum í nótt; og þá
hætti ég að lifa.‘
,Getur þú þá aldrei gleymt né fyrir-
gefið'?1
,Nei aldrei, þau brendu sig inn í
hjarta mitt og tilfinningar. Viðtvö get-
um aldrei framar veriðsaman/
,Ég er þrotin; má vera að einhver
sterkari rödd kalli síðar - rödd sem þú
hlýtur að hlíða.1
Þá varð djúp þögn. Lady Helen voa-
aði að geta sætt þau, svo þessi von-
brysði hryggðu hana.
,Eigum við þá ekki að segja þeim
systrum frá því sem fyrir þeim liggur'?1
spurði Lady Helen.
,Jú,faðir þeirra hefur tilkall tilþeirra,
og ég beygi mig undir þann rétt, reynd-
ar býst ég ekki við að bann unni þeim,
af því að þær eru mínar dætur; engu að
síður trúi ég ykkur báðum fyrir þeim.
Æska þeirra, hið göfgasta og bezta af
manns æfinni til heyrði mér og því má
ég nú ekki mögla þó þær fari. En þó
skal égbiðjaþig einnar bænar og hún
er sú, að börnin mín heyri aldrei neitt
misjafnt um mig.‘
.Lítið þekkir þú mig ef þú ætlar mér
slíkt. En þú vilt þá heldur skilja við
börn þin, en koma raeð þeim?‘
,Já, miklu heldur; Ég veit þú lofar
þeim að sjá mig við og við; «n við þess
um skilnaði hef ég lengi búist og er fús
til að sættamig við hann.‘
,En Dora mín góð, hefnrðu virkilega
útreiknað hvað þessi skilnaður muni
kosta þig?'
,Já, og vil það þúsund8innum heldur
en lifa með föður þeirra.*
,Þá skulu þær systnr fara strax heim
með mér og taka þá stöðn sem þær eru
til bornar. Mrs Vivian skal fara með
þeim; en ekki skuln þær gefa sig við
félagslifinu fvr en faðir þeirra kemur;
getur hann þá hagað því sem hann vill.
Nú bjuggu þær sig að heiman, og
hjálpaði Dora þeim, en fyrst neituðtt
þær að yfirgefa móður sína, ennrðu þó
að sætta sig við það. Dora stóð sig vel
þangað til þær voru farnar, en þá grét
liún sárt og lengi.
XX, Kap.
Lady Éarle leiddi sonardætur sínar
heim, og þjónustufólkið skipaði sér í
raðir til beggjv hliða og fagnaði þeim.
Þessi óvænta prakt hafði misjöfn áhrif
á þær systur, Lillian fölnaði upp og
varð óstyrk, og augu hennar fyltusttár-
um; en Beatrice óx að sama skapi og
sjórdeildarhringnr hennar óx, og kring
umstæðurnar rýmkuðust. Hún teygði ó-
sjálfrátt úr sér, augun tindruðu, og roði
fiaug um kinnar hennar. Engin feimni
eða undrun sygraði hana, hvin var
vaxin yfir alla dýrðina, og auðlegðina.
í marga daga gjörði Lady Helen
ekkert annað en sýna þeim staðinn.
Einu sinni þegar þær voru í mynda
salnum og stóðu augliti til anglitis við
mynd Lady Helenar sagði Beatrice.
Hér eru myndir af allri ættinni nema
mömmu og þó er hún eins yndisleg og
nokkur hinnH.1 ,Hún kemur bráðum,
þegarfaðir ykkar kemur heim sér hann
um það sem annað.‘
,Við eigum bróður. Hver mfir þá
föður minn?'
,Næsti ættingi, Lionel Dacra stendnr
næstur, hann erfir titil og land,‘ sagði
Lady Earle, og andvarpaði djúft; lengi
liafði hana langað til að fóstra og blessa
sonarson sinn, erfingjann að Earlescourt
en auðnaðist það ekki.
Lilliatt þótti skemtilegast í garðinum
þar sem hver laut var full af angandi
blómum og buskum, og hver hæð þakin
himinháum trjám; og vatnið spegiltært,
sem blómgresið vaggaði sér í, umkringt
á allar hliðar af pílviðar buskum sem
köstuðu skuggiim sínum á hið kyrláta
yfirborð þess. Meðan þær stóðu á bakk-
anum og horfðu niður í djúpið, kom
hrollur í Beatrice svo hún snöri sér und-
an og sagði:
,Mér leiðist vatnið. ekkert þreytti mig
í Knutsford eins og hið breiða brúsandi
haf; ég held að ég sé fædd með viðbjóði
við því .*
Langir tímar liðu áður en þær voru
kunnugar öllu á Earlescourt. I vestur-
parti hallarinnar var þeimsvstrum feng-
iðherbergi. í næstu stofu var Vivian,
skyldi hún halda áfram áð segja þeim
til nokkratíma á hverjum degi. Þær
systur skyldu haldasig sem mest heima
og ekki gefa sig við utan lreim lis fólki,
nema nokkrum elstu og vildustu vinum
ættarinnar. Þessi umskifti vorn þeim
sjstrum mjög kær. Lady Helen hafði
gaman af að heyra Baetrice lýsa heimil-
islífinu á Elms. ,Hér er ég ávalt heima
sagði hún;‘ ,en þar kveið ég fyrir hverj
um morgni— fyrir að beyra mrsThorne
spyrja eftir kúnum sínum; að heyra
þytinn í laufi trjánna; aumingja mamma
ekkert skil ég í henni, að lmn skuli
geta unað.sér þar.‘
Þegar fram liðu stundir fundu þær
systur sjálfar ósamkvæmið í afstöð-
unni milli foreldra sinna; áaðra lilið var
Earles œttin, ein göfgasta, ríkasta og
elsta ætt á Englandi; á liina, fátækt
bændafólk, Þeim fansteitthvert óbrúað
haf, hljóta að vera staðfest milli þeirra
foreldra sinna; og svo hæitu þær smám-
samaii að minnast æskustöðva sinna.
Meðal gestanna sem fyrst heimsóttu
þær systur að Earlescourt. voru þau Sir
Harry og Lady Laurencefrá Holtham
Lady Charteris kom frá Greenoke, og
dáðist hún eii s og allir aðrir að fegurð
og siðprýði þeirra Earlescourt systra, en
jafnau var þó Beatrice afhaldið.
Einusinni sagði Lady Helen þe'm að
þangað væri von á gesti sem henni væri
sérlega kærkominn. Gestur þessi var
Valentine sem nú var giftprince Burg-
ozi og nú í fjórðasinni heimsótti með
honum ættingjasína og vini á Englandi.
Þegar Valentine sá þær systur, fagnaði
hún þeim með innilegri blíðu, og þær
biru djúpa lotningu fyrir hinni tignu
konu, hverrar örlaga þráður var snúinn
utanum æfiþiáð þeirra eu þó án þeirrar
vitnndar.
.Ég þekkti móður ykkar endur fyrir
löngn, og hampaði ykkur oft þegar for-
eldrar ykkar bjuggu í litla snotra hús-
inu á bökknm Arno árii nar. Hefur
móðir ykkar aldrei ininst á niigí*
Nei, hún bafði aldrei gjört það. Og
Beatrice skildi ekki hvernig búu hetdi
farið aðgleyma slíkri konn.
Vikan leið sem ljúfur draumur. Bea-
trice nálega tilbað Valentine, Hún var
eins og konurnar sem hana hafð dreymt
og lesið um í skáldsögunum; hún var
hugsjónadís hennar.
Þegar Princinn og kona hans fóru,
varð lady Earle að lufa því aö þær syst-
ur skyldu heimsækja þau í Florence.
Italía er land drauma þiana BeatriceJ
sagði Valentine. ,Þar skaltu sjá fjör og
fegurð, svo þig fýsi ei aftur heim til
kalda þokuríka Englands.* Þessi heim-
sókn skyldi eiga sér stað eins fljótt og
hægt væri að koma því við eftir heim-
komn Ronalds.
,Ég má til aðskrifa mömmu um þessa
yndislegu konu. Hvers vegna skyldi
húu ekki hafa sagt okkur frá henni'?
sagði Beatrioe.
Lady Earle þorði ekki að hindra gang
bréfsins enda þó hún vissi liversu óvel-
kominn gestur það yrði. Dora las það
í einveru sinni sinni og sorg; sérhvert
orð stakk hjarta hennarsem háibeiltur
hnífur, og að endingu reif hún það í
þúsund agnir og lienti þeim í eldinn.
,Hún stal hjarta mannsins míns, og
nú ætlar húu að stela hjörtum barn-
anna minna/ sagði hún. og afbrýðis-
semin logaði á ný í hjarta hennar. Nú
er þó Valentine gift, svo þó að hún
tældi Ronald frá henni, náði það ekki
lengra, þau h efðu ekki tekið samau.1
Þannig hugsaði Dora.
Beatrice furðaði þó enn meira á hinu
kalda svari móður sinnar. ,Hún hafði
ekki minst á Princess Burgozi af þeirri
ástæðu að liún viidi ekki muna eftir
henui.
Fimmtán má'mðum síðar kom bréffrá