Freyja - 01.02.1910, Qupperneq 16

FREYJA
Xil 7'
t$4
sipp rámiiS, sem ég ligg í.”
Róma sat grafkyr. MeðaliS hélt áfram að. verka og
greifainnan hélt áfram:
“Presturinn .myndi spyrja fuini stúlktrna. Ég yrði að- segja.
honum, hvers vegna hann setti mig hingaS til að Iíta *r1 Ir heuni.
Svo vildi hann láta mig taka sakramentið og segja alt.” Nú
hló greifainnan kuldakga, og ge,kk sá hlátur gegn um Rcmn.
“Ég er ibundinn,” sagði barónin.n. “Þ;ú verður að sjá um,
að hún bíði eftir mér — alt Ihvílir á þér, og sé Iánið með, þá—’r
Rödídin ikafnaði i hryglu, sem varði um .-tun.i. En Rému
haföi þegar heyrt nóg til að skilja, hversti þessi vonda kona
hafði verið verkfæri i hend'i fcaróhsins, cg r.ú hataði hún hana
— þetta ókvenlega tígrisdýr, sem eitraöi hjarta barnsins gagn-
vart föður þess. Aftur tók sjúklingurinn að hlæja, þessunt
viðbjóðslega vitfirriugs hlátri, og hélt svo áfram að tala:—
“Hvers vegna lét ég Iiann stjóma mér? Af þvi hanii vissi
nokkuð — um barnið. — Vissir þlú ekki, að ég átti barn, þegar
maðurinn mínn var ekki heírna? Hann var á Ieiðinni heim og
ég var svo óttaslegin og ráðþrota. Þ:að dó, og ég játaði syndir
mínar oig fékk aflausn. Ég hélt enginn vissi neitt um það. En
banóniun komst að því — veit alla hluiti, — síðan hefi ég gjört
alt, sem hann hefir skipað mér.”
Hér þagnaði hún og blundaði. Ekkert heyrðist nema
gönguhljóðið í klukkunni. Róma hafði setið með undarlegri
suðu í eyrunum cg stíng fyrír hjartanu undir þessum lestri.
Róma leit á sjúklinginn og sá kvalasvitann renna í lækjurn, eða
standa í stómm dropum á nýmálaða andlitinu, svo hér og þar
sást í svörtu baugana krinig um augttn, eða djúpu Iirtikkurnar á
gula, beinabera andlitinui. Ilenni rann þessi sýn mjög til
rifja, og stóð því hægt upp til að fara. En. þá vaknaði frænka
hennar við endurvakning kvalanna og- hrópaði: “Er þetta þú.
Rónia?” — “Já, frænka.” — “Þvi siturðu í myrkrinu? Þú veizt
þó, að ég hata það.” — Rónta kveikti á rafljósunum.
“Hefi é g verið að tala? Hvað hefi ég’ sagt?" Róma vildi
eyöa því. “LjúgSu engu að mér. Þú gafst mér inn, til að fá
mig ;il að tala — segja levndarmál níitt. Ég veit, livað ég hefi