Freyja - 01.02.1910, Side 21

XI [ 7
FREYjA
189
og þo nútíöarmenningin vilji ávalt breiöa yfir hana — gægist
hún frarn á ýnisum stö&Lim, í ýmsum myndum og hrópar hátt,
hátt, 'svo að heyrandi ekki, — veröa menn a'ð heyra þá rödd viö
og viö, og sjáandi ekki, að sjá'.
Tíundi þátturinn “VeSraskifti” — sýnir hiklaust, að Guð-
rún “var af manni símum rnyrt”, og að sú frétt barst heim. Saga
sú fær því betri enda en margar slíkar sögur, því Jón sækir
dótturson sinn, og hann bætir honum upp, að svo miklu leyti
sem eitt barn getur bætt upp missi fjögra barna. Jón hefir
reist bú ' itt að nýju og elur upp dótturson sinn. — Ellefti þátt-
u inn sýnir risnu Jóns, þegar heimili hans, eins og fuglinn Fön-
ix, er risinn iiiipp af c.-ku sinni, og griðastaður öllum þurfandi
: ýlendubúum.
Þó að þetta sé orðið all-langt mál, höfurn vér lauslega fylgt
efninu. En víst er þaö, að sem saga íslenzkra landniema mun
þessi l'engst í minnum af þeim, sem enn hafa ritaðar verið. Hin
ljóökæra ísl. þjóð mun nema hana og segja börnunr sínum. Og
til íslands mun hún berast og þar verða sögð og sungin hin
löngu skamdegis-vetrarkvöld, þegar isl. þjóðerni hér er undir
ljk liðið. Hvort em alt þetta hefir drifið á daga eins rnanns
eða ekki, — semi þó er vel mög.degt—, er sagan sönn, því enu
eru þeir til, sem lifað hafa gegn um bóluna í Nýja íslandi, eld
og f.óð, og séð öilu sínu ' ópa'ð á brott á svipstundu. Eftir
nokkur ár verður fcókin gimsteinn í ísl. bókmentum fyrir sann-
leiksgilcii hennar. — Hinn skarpav.ti, þó máiské svartasti, þáttur,
sem enn hefir verið ritaður um vestur-íslenzkt landnám, sem á
fyrir sér aö lifa cg ná gilcli eftir því : em tíinar líða. Heim,
heim verður hún aö fara, og þar geymast sem ódauðlegt vitni
þess, að það voru ekki alt heiglar, sem fluttu vestur um haf,
heldur þróttmiklir kvi'.-tir af fornu tré, norræna þjóðstofninum,
með þrrutseigju, óumræðilega mikið meira reynda til dáða, en
þá, sem í einni eða tveim orustum vinnur sér frægð.
Smákvæðin á eftir ganga í sömu áttina, sérstaKiega "Bjarni
garnli”. Skáldiö er 'svo islenzkt í anda, að þó það komi barn að
hei m, hefir þrautseigja, staðfesta og drenglyndi forn-íslend-
inga náð svo föstum tökum á :sálu þess, að þar er það alt, fang-
ið t ndurminningum hins bezta og drengilegasta í fari þjóðar