Kennarablaðið - 01.11.1899, Qupperneq 5

21
flestum námsgreinum, og þannig er hún víðast hvar enn hann
dag í dag, bygð í lausu lofti, langt fyrir ofan höfuð barnanna.
TJtanbókarlærdómur og torskildar reglur, sem lagðar eru á
minnið, — það er það, sem bórnunum er fengið til meðferðar,
þegar þau byrja nám sitt. Heima voru þau vön að skoða og
rannsaka sjálf það, sem þau vildu fræðast um; þar lærðu þau
aí reynslunni. En þegar í skólann er komið, fá þau ekkert
að skoða, engar sannanir, engar ástæður né orsakir. „Svona
er það,“ „svona áttu að fara að því,“ — það er hið eina,
sem þau fá að vita. Og svo eiga þau auðvitað að muna það.
Nú höfum vór bent á orsakirnar til þess, að svo mörg
börn verða fljótt leið á skólanáminu og að það ber svo miklu
minni ávexti hjá þeim, heldur en menn höfðu gert sér vonir
um, áður en það byrjaði. Yér sjáum, að það er sambandið
milli heimafræðslunnar og skóiafræðslunnar, sem sérstaklega
kemur hér til greina, og þetta samband er enn sem komið er
alt of lítið hjá oss. Heimilin og skólinn vinna hvort út af
fyrir sig og hvort á sinn hátt; er því eðlilegt að starfið sæk-
ist seint. Næst munum vér fara nokkrum orðum um þá að-
ferð, sem viðhöfð er í skólum erlendis, og sem stefnir að því
að tryggja þetta samband og gera börnunum byrjunarfræðsl-
una í skólunum geðfeldari og notadrýgri.
í^risfindómafrœðslan.
Fybirlbstub, bluttub á abalbundi hins íslenzka Kennababélags
3. júlí 1899.
(Framh.).
Allir vita, að börnin eru hvikul; hugur þeirra hvarflar
fljótt frá einu til annars. Þau sækjast eftir tilbreytingu og eru
aldrei verulega ánægð, nema þau hafi eitthvað að hlakka til.
Þetta er börnunum eðlilegt og er rangt að veita þessum barns-
legu tilfinningum banasárið alt of fljótt. Vér megum eigi
ræna börnin lífsgleðinni, heldur eigum vér þvert á móti að
nota hana oss til hjálpar; vér eigurn að gera börnunum námið