Kennarablaðið - 01.01.1900, Síða 10

58
þess að fylgja „analytisku“ aðferðinni, eins og vér nú gerum,
er það bér um bil óhjákvæmilegt að innleiða „syntetiska ka-
tekisation" jafnframt því, sem hætt er við utanbókarlærdóm-
inn. „Analytisk katekisation" getur naumast átt sér stað
nema því að eins, að barnið hafi fyrirfram lært greinarnar.
Pað væri t. d. algerlega þýðingarlaust að spyrja barn, sem
aldrei hefði heyrt iðrun nefnda, í hverju einlæg iðrun sé fólg-
in; en hafi barnið lært utanbókar : „Einlæg iðrnn er fólgin i
því, að“ o. s. frv., þá getur verið meining í að spyrja þannig;
það getur þá svarað spurningunni með orðum kenslubókar-
innar. Pannig einnig með hvert annað trúfræðislegt hugtak.
Pekki barnið það eklci áður, hafi aldrei heyrt um það talað
né lært neitt um það, þá má ekki byrja með því að nefna
hugtakið, heldur verður þá að byrja með að útskýra það fyrir
því. Útskýringin kemur þá fyrst, hugtakið sjálft seinast, og
skýi'ingin byrjar þá með því, sem barninu er næst, eða sem
það þekkir, dæmum úr daglega lífinu, léttum og vel völdum
sögum, biblíusögum, sálm/ersum o. s. frv. Frá þessum sér-
stöku dæmum, sem byrjað er með, eru svo börnin leidd með
spurningum yfir til hins almenna, og síðast að hugtakinu
sjálfu. Hafi þau einhvern tíma áður, t. d. í biblíusögutímun-
um, heyrt það nefnt og fengið óljósa hugmynd um þýðingu
þess, þá koma þau oft á endanum með nafn þess í svörum
sínum; að öðrum kosti verður kennarinn að segja þeim þa.ð.
Flest börn munu hafa allmikil skilyrði fyrir því að geta skilið,
í hverju sönn iðrun er fólgin, þótt ekki læri þau útskýringuna
utanbókar. Fyrst og fremst þekkja þau hana af reynslu, að
minsta kosti að nokkru leyti, og hafi þau áður lært biblíu-
sögurnar, má minna þau á menn eins og Davíð, Símon Pétur
o. fl. Séu nú þessar sögur teknar til meðferðar til að byrja
með, og lærdómarnir, sem í þeim feiast, dregnir saman í eina
heild, þá hefir barnið þar útskýringuna yfir hugtakið „einlæg
iðrun“. (Niðurl.)