Kennarablaðið - 01.01.1900, Qupperneq 15

63
þannig er það og þannig verður það í flestu því er alþýðu-
raentamálum viðvíkur, þangað til vér fáum viðunaniegan
kennaraskóla. En hvenær fáum vér hann? Þegar stjórninni
og fulltrúum þjóðarinnar flnst mál til komið að lyfta þjóðinni
á dálítið hærra menningarstig.
Sigurður Jónsson.
J&addir úr ýmsum dffunj.
Ég hefl nú fengið 2. liluð „Kennarablaðsins“ og iesið það mér
til ánægju. Margur var farinn að kvarta yflr Kennarafélaginu,
að það gerði ekkert annað en að heimta 2 krónur á ári af
félagsmönnum. Satt mun það vera, að féiagið hafi löngum
verið aðgerðalitið. En þó að það hefði aldrei gert annað en
að vekja aftur til lífs kennaramálgagn, þá má ekki segja, að
félagið hafl lifað til einskis, þó að það ylti nú alveg út af, sem
það gerir vonandi ekld.
Nú líst öllum svo vel á þetta nýja „kennarabiað", svo
að því verður vafalaust tekið vel. Enda kemur það viða í ágæt-
ar þarfir.
Éað mun upplýsa margan föður eða inóður, sem vill ala
vel upp börnin sín, en skortir þekkinguna til að gera það; og
leiðbeina mörgum, sem langar til að kenna börnunum sínum
sjálfur í stað þess að kaupa kenslu af öðrum.
Það mun koma mörgum manninum, sem nú lætur kenslu-
málin afskiftalaus, eða jafnvel lítilsvirðir þau, í skilning um,
að hér er um svo stórt alþjóðarmál að ræða, að það er full
þörf á þvi, að allir verði samtaka. Það mun stuðla að því
að gera iærðum og leikum skiljanlegt, að barnauppeldið er
vandaverk, sem fæstum er trúandi fyrir; að það er svo þýðing-
armikið í sjálfu sér. að eftir engu því fé og engri þeirri fyrir-
höfn er sjáandi, sem til þess er varið að leysa þetta vanda-
verk sem allra bezt af hendi.
Hver veit, nema raddir Kennarablaðsins berist að eyrum
stjbrnarinnar, svo að hún láti ekki lengur alveg afskiftalaust