Kennarablaðið - 01.05.1900, Blaðsíða 12

124
hver samvizkusamur kennari að álíta það sem skyldu sína
að minnast á það við börnin. Skólinn á að vera skóli fyrir
lífið; en það vita allir, að einmitt þetta atriði heflr afar-viðtæka
þýðingu fyrir fjölda manna.
Kristindómskennarinn kemst ekki hjá því að minnast á
drykkjuskapinn. En aðailega er það ofdrykkjari, sem honum
gefst tækifæri til að tala um, og hlýtur hann, samkvæmt
barnalærdómsbókinni, að kenna börnunum, að hún só „skað-
legur og skammarlegur löstur, sem skemmir, saurgar og sví-
virðir bæði hkama og sál.“ Það er á valdi kennarans sjálfs,
hvort hann vill benda börnunum á byrjunina til ofdrykkj-
unnar, sem só hófdrykkjuna; en vilji hann gera það, hlýtur
hann annaðhvort einnig að fyrirdæma hófdrykkjuna, eða að
öðrum kosti að segja til, hvar takmörkin eru, hvenær drykkju-
skapurinn sé löstur og hvenær ekki, hvað só ofdrykkja og
hvað hófdrykkja. En slík takmörk er erfltt ef eigi ómögulegt
að setja.
Sérstaklega kemur þó áfengisnautnin til umræðu í
sambandi við náttúrusöguna, þegar um heilbrigði mannlegs
líkama er að ræða. Hór verður afstaða kennarans að vera
ákveðin. Með tilliti til ofdrykkjunnar er ekki neinn efl mögu-
legur. En um áfengisnautn í hófl, sem kallað er, er alt öðru
máli að gegna. Skoðun manna alment hefir um langan aldur
verið sú, að hófdrykkja sé í sjálfu sér skaðlaus. Pessi skoðun
er ríkjandi enn þá meðal almennings, og, meira að segja,
meðal ýmsra lækna, sem eigi hafa sjálflr rannsakað það mál.
Hins vegar stendur fjöldi af frægustu læknum og vísinda-
mönnum vorra tíma, menn, sem hafa rannsakað þetta efni
nákvæmlega, og vitnisburður þeiri'a er á þessa leið: „Afengið
gerir hraustum líkama aldrei nóitt gagn, heldur þvert á móti
æfinlega tjón, í hversu smáum skömtum sem þess er neytt.“
Alt er undir því komið, að hverri skoðuninni kennarinn
vill halla sér.
Hallist hann að hinni síðari, taki hana trúanlega, þá er
það líka skylda hans að innræta börnunum hana. Þau eiga heimt-
ing á að fá að vita þetta, ef það er sannfæring kennajans,