Plógur - 02.01.1900, Blaðsíða 6
6
aldmgarðsrækt eður akuryrkju". Mintu
þessa vesælinga á það, að þó þeir
vilji ei vinna slíkt fyrir sjálfa sig, til
að hafa þar af ærlegt uppeldi, þá samt
verða þeir fegnir að vinna slikt hjá
öðrum með ósæmd, fyrir málsverðþeg-
ar þeir svelta. Seigðu þeim, að vor
frelsari sarolíki sér við aldingarðs-
rnann, sem bauðst til að bera mykju
að ávaxtalausu tré því til frjófgunar,
svo það yrði ekki upphöggvið, vegna
þess að það gjörði jörðina gagnslausa
þar sem það stóð, (Lúk. 13, 6—9.
Láttu þá vita, að einn velforstandig-
ur fornmaðursamlíkir þeim við mykju,
þegar hann segir svo: latur maðurer
líku: saurugum steini, allir menn hafa
skömm hans að viðundri. Latur mað-
ur er líkur mykjuskán á taðhaug, taki
nokkur hann upp, sá verður að hrista
höndina. Syr. 22, 1—2, og enn segir
hann svo; kap. 7, 16: Hata þú ekki
þá iðn, sem erfið er, ellegar yrkju jarð-
arinnar, sem stiptuð er af þeim hærsta,
item kap, 10, 30: Betri er sá sem vinn-
ur og hefir allsnægtir, en hinn sem
gengur um, heldur af sér, og er brauð-
þurfi ; og Salomon kongur segir Orðs-
kviðab. 13, 4: Sálhinslata girnist og
fær ekki, en sál hins kostgæfna mun
fitna; þeir, sem ekki vilja taka á ó-
hreinu, hugsi til þess er Salómon seg-
ir: Þar sem enginn uxi er, þar er
jatan hrein; svo fá þeir líka hreinar
tennur og sult. Am. 4, 6.
Hirðing á áburði er mjög
ábótavant hér hjá oss, og vil ég
því benda á örfá atriði, sem menn
ekki ættu að gleyma.
Ef þvagið og haugvökvinn er
ekki þerraður upp með, mold salla,
eða afrakstri, þá sígur það burt.
En í þvaginu er mikið af frjóefn-
um; en einkum þó í haugvökvan-
um, hann er það bezta úr áburð-
inum. Sömuleiðis tapast reikui
efni þegar áburðurinn rotnar. —
Þar á meðal ammoniak, eitt dýr-
mætasta efnið, sem er í áburðin-
um, ef ekki er blandað sam-
an við mykjuna þeim hlutum, sem
binda þessi efni.
Nóg er alstaðar til af túnmold,
veggjamold, mómold og torf-
jörð, sem má þurka eða geyma
einhvernstaðar undir þaki til vetr-
arins og blanda áburðinn með.----
Er þá tvent unnið með þessu,
sem sé, að áburðurinn er varinn
öllu því efnaláti, sem breytingum
þeim, sem hann tekur við rotnun-
ina eru samfara, og svo beinlinis
aukinn að efnum, því í allskon-
ar mold, torfi, moðsalla er oft
eins mikið af jurtanærandi efnum
og er í illa hirtum áburði, en í
torleystari sai;nböndum ogþurfa þau
einungis að leysast upp og rotna
til þess að verða bezti áburður.
J G.
Ef kýr beiðast ekki þykir oft
ráðlegt að hafa heyja skifti við
þær. Sumir gefa kúm viku til
hálfsmánaðartíma 1 pund af súr-
deigi í mál í stað ábætis. Aðrir
fá naut að og láta það vera um
tíma í fjósinu.
Ólafur Stefánsson stiptamtmað-
ur segir í ritgjörð um „not af naut-