Plógur - 20.03.1900, Qupperneq 2

ur heima ekki treysta sér að halda
áfram búskap, á meira eða minna
ræktuðum jörðum ogmeð þeim bu-
stofni, sem þeir hafa, get ég ekki
skilið í öðru, en þeim veitist erfitt
að taka hér óræktað land til á-
búðar og fá svo nægan búpen-
ing og annað það, er hér þarf til
búskapar. Eg er viss um, að ef
bændur heima legðu annað eins á
sig og bændur hér vestra mega
til að gera, mþndi búskapurinn
heima líta ut öðruvísi, en hann
nú er. Hér verða menn annað-
hvort að duga eða drepast«. Þann-
ig hljóðar þessi bréfkafli, sem er
frá sannorðum og skýrum manni.
Það fyrsta og helzta, sem stutt
getur að því, að rétta landbúnaðinn
við, er trú sjálfra landsmanna á
framförum og góðri framtíð land-
búnaðarins, únœgja og longun til
þess, að búa og leita sér allrar
þekkingar sem mögulegt er, bún-
aði viðvíkjandi. Þetta gildir um
hverja stöðu sem menn eru í, en
þó enga eins ogbúskaþinn. Það er
ekki von á að búskapurinn þrífist
í höndum þeirra manna sem hafa
enga löngun á að búa og finna
enga ánægju í viðskiftum sínum
við náttúruna. Eg er einnig hrædd-
ur um, að bændum alment þyki
búskapurinn lítilfjörleg staða, því
þeir keppastnú margir við, aðkoma
sonum sínum í einhverja aðra stöðu
en bændastöðuna. Já, það er svo
sem meira í munni, að láta strák-
inn stúdera, heldur en að hann fáist
við búskap.
Mönnum verður að vera það
ljóst, að bóndi er bústólpi og bú
er landstólpi, að bændastaðan er
þýðingarmesta staðan í þjóðfélagi
voru, að í þá stöðu þarf helst að
velja góða menn, þreknukla, vilja-
sterka og greinda menn. Undir
dugnaði bændastéttarinnar er vel-
ferð þjóðarinnar að mestu leyti
komin. Það er viðurkendursannleiki.
Hvernig á nú að reyna að rétta
landbúnaðinn við? Getur Valtýsk-
an, stóri bankinn og ritsíminn
orðið lyftistöng landbúnaðarins?
Þó Plógur sé ekki pólitiskt blað,
þá getur hann ekki leitt þessi mál
fram hjá sér alveg þegjandi; eink-
um og sér í lagi þegar eitt
blað hér í bænum tilnefnir þessi
3 inál, sem aðalatriðin til viðreisn-
ar búnaðinum. (Frh.).
Hugvekja.
Eftir J. B.
»Vænt er að kunna vel að búa,
vel að fara með herrans gjöf«.
Eggert Ola/ssott.
Það má undrum gegna, hve seint
opnast augu á oss íslendingum í
matarmeðferðar-tilbúningi og í því,
að velja rétt fæðuna, sem vér neyt-
um. Vér sjáum ekki hve mikið
vér getum haft af því, sem miklu
er betra en það flest, er vér kaup-
um af öðrum þjóðum. Eitt hið
helzta af þessu, er mjólkin. Síð-
an torvelt varð að selja jafnmikið