Plógur - 01.10.1901, Blaðsíða 3
59
eigi hún að geta tekið nokkrum
verulegum framförum þurfa bænd-
Ur að hafa meiri kröptum á að
skipa til ýmsra jarðabótastarfa, því
eins og nú gerist getur hver ein-
stakur litlu afkastað. Eg hygg að
eitthvert helzta ráðið til að bæta
ur þessu sé samvinna. I stað þess
aó bauka hver í sínu horni, sjá
yms nytsöm störf er gera þyrfti,
stranda á þessu sama skeri (skort á
vinnukrapti) ættu bændur að slá
Ser saman, vinna hver með öðrum
°S þá, þegar hver höndin styður
aðra mundi ýcnsum nytsömum jarða-
bótastörfum verða komið til fram-
kvæmda, sem hverjum einstökum
ei ofvaxið að framkvæma, með þeim
vmnukrapti, sem hann getur haft
a að skipa, hversu glöggt sem hann
Sei nauðsynina á að framkvæma
það, og hversu tilfinnanlegt tjón
Sem það bakar honum að láta það
ógert.
í Noregi hefur slík samvinna með-
a' baenda tíðkast um langan aldur
°g þótt vel gefast, og að minnsta
bosti víða í vestanverðum Noregi
®ru allar stærri framkvæmdir í
Jarðabótum einmitt þessari sam-
'nnu nð þakka, einkum hjá smærri
'Vndum og húsmönnum. Þau störf
Sem helzt eru unnin þannig, eru
þlrðingar, framræsla, uppstunga á
0r;ektuðu landi (þar er venjulega
0ræktað land brotið upp í fyrstu
^ð spaða). Þessi störf eru þann-
’g vaxin að það hefur mikla þýðingu
^1'1 þann sem lætur framkvæma
þau að hann geti fengið þau unn-
in fljótt, ekki sízt girðingar, því
án þeirra, eru einkum þar sem þétt
býlt er, aðrar jarðabætur fremur
arðlitlar. Vestan til í Noregi þar
sem þéttbýlt er, og reyndar víðast
hvar, er algengt að girða eptir
landamerkjum, heimalöndin eru svo
aptur afgirt og skipt í sundur í
stærri og smærri parta með girð-
ingum. Optast er þar girt með
einhlöðnum grjótgörðum. Það er
auðsætt að svona miklar girðing-
arerukostnaðarsamar og hver með-
albóndi mundi þurfa mörg ár til
að geta gert þær af eigin ramleik.
Hér hefur sainvinnan komið að
góðu haldi. Þegar einhver bóndi
hefur starf fyrir hendi, sem hann
þarf að fá fljótt unnið, en þarfnast
mannafla, þá fer hann til nágranna
sinna og biður þá aðstoðar. A
ákveðnum degi koma þeir svo hver
með þann mannafla, sem þeir geta
í té látið, hesta og akfæri ef á
þarf að halda, og önnur áhöld, þeir
vinna svo hjá bónda einn dag, þeir
fá fæði og annað ekki, og þannig
hjálpar hver öðrum, og á þennan
hátt lær verkþiggjandi opt unnið
á einum degi, það starf sem hann
hefði elcki getað fengið afkastað
á heilu ári á annan hátt, þó hann
hefði lagt meira í kostnað, því
mannafla til vinnu hjá sveitabænd-
um er ervitt að fá þar, ekki síður
en hér, þó gott kaup sé boðið.
Það kostar að vísu dálítið að
fæða marga menn einn dag en