Plógur - 01.11.1905, Blaðsíða 7

PLOGUR.
87
komið þ^nnig líkamanum að notum;
mikið af fæðunni gengur frá mannin-
um ómelt, eins og flestir munu skilja.
Þannig má og segja um jurtirnar.
Þær hafa ekki not af öllum áburði.
Það er ekki aðalatriðið, að hann sé
mikill fyrirferðar, heldur hitt, að hann
sé kröptugur og auðleystur. En krapt-
efnin og þau, sem eru auðleystust í
áburðinum, eru venjulega farin úr
honum að mestu leyti, áður en hann
kemst niður í moldina. — Þetta er
þess vert, að taka til íhugunar. —
7. Er betra að vinna mjög snemras
á túnum á vorin? (P. B.).
Svar: Já. — Undir eins og vetr-
arklaki er leystur af túninu, er tími
til að byrja á ávinnslu. Því fyr, sem
ávinnslan getur farið tram, því betri
Jjot hefur túnið at áburðinum.
8. Mjólka ekki kýr betur, ef taðan
•er söltuð? (P. B.).
Svar: Jú. — Heyið er lystugra
-og meltist betur. Kýrin þarf meira
að drekka, og þykjast menn hafa
reynt það, að kýrin mjólki þá betur.
En vatnið verður að vera hreint, nýtt,
og þó ekki mjög kalt, nema kýrnar
séu vanar við kalt vatn.
g. Er ekki verra að láta fé liggja
lengi úti fram eptir haustinu, eptir að
jörð er orðin freðin eða snjór fallinn
til muna? (P. B.).
Svar: Féð hefur betra af húsa-
vistinni en útilegunni- Kuldinn að
Oöttunni háir því. Það er líka mjög
hætt við því, að ofmikill kuldi, þegar
skepnurnar liggja á klaka, bæti ekki
Eeilsufar skepnanna. Einkum þykir
það bezta ráð til þess að forðast bráða-
sótt, að hýsa fé snemma. —
Lestra- og fyrirlestrafélög.
Á hinum síðustu árum hefur
menntun alþýðu mjög mikið auk-
ist, og má vafalaust töluvert þakka
lestrafélögunum um þá framför,
þótt þau fullnægi ekki þeim kröf-
um, sem slík bókasöfn ættu að
gera og geta gert, ef að þeim
væri haganlega fyrir komið.
í flestum héruðum landsins munu
nú vera komin lestrafélög, auð-
vitað mjög mismunandi að stærð
og gæðum. En augnamið allra
þeirra er eitt og hið sama nfl. að
veita héraðsbúum kost á skemmti-
legum og fróðlegum bókum fyrir
lítið verð. En frá því fyrirkomu-
lagi, sem mörg þeirra hafa nú,
þarf ýmsu að breyta til batnaðar.
Fyrst og fremst er það áríð-
andi, að lestrafélög komist á fót
það allra fyrsta í þeim sveitum,
sem þau ekki eru í. Og að þeim
verði svo haganlega fyrirkomið,
að sem flestir geti haft not af
þeim. Heppilegast álít eg, að
bækurnar séu geymdar í einum
eða tveimur stöðum eptir því
hvað lestrarfélagið nær yfir stórt
svæði. Og að áreiðanlegum mönn-
um sé falið á hendur að hafa út-
lán og eptirlit á bókunum. Skulu
þeir menn hafa nakvæma skrá
yfir bækurnar og eins yfir útlán
þeirra — hvenær þær fara og
koma. — Og væri réttast að hafa