Helgarpósturinn - 29.06.1979, Blaðsíða 6

6
Föstudagur 29. júnf 1979. —he/garpásturinn-
pvl mi&ur
p crc> <
.„estu vikj
FYRIR
Allir hata rukkara. Svo segir
þjóðsagan aö minnsta kosti.
Rukkarinn i hugum fólks er
gjarnan illgjarn frakkaklæddur
karlmaöur meö skjalatösku og
ieiöinlega frekju. Hann bankar
uppá einmitt þegar ástandiö á
bænum er sem verst og
engir peningar til. Hann kemur
aftur og aftur þar til hann hefur
kreist siöustu aurana af alsak-
lausu og bláfátæku fólki.
Rukkarar eru sem sagt almennt
séö ekki gott fólk.
Þetta er sú mynd sem oft er
gefin af þvi fólki sem hefur fyrir
atyinnu aö innheimta ógreidda
reikninga fyrir fyrirtæki og hiö
opinbera. Þaö er til fjöldinn all-
ur af skrýtlum um viöureignir
rukkara og húsráöanda, og I
flestum fær rukkarinn heldur
napurlega útreiö. Mikið hefur til
dæmis húsaleigurukkarinn i
Sigga Sixpensara mátt þola I
gegnum árin.
Ljúft starf
En hvernig er svo þetta starf i
raun og veru? Samkvæmt
viötölum Helgarpóstsins viö
nokkra rukkara eöa innheimtu-
menn, eins og þeir heita á finna
máli, er þetta hiö ljúfasta starf.
Starfsaldurinn I stéttinni er lika
langur ef tekiö er meöaltal.
„Mér hefur alltaf likaö þetta
ágætlega”, sagöi Isleifur Jóns-
son, sem rukkaö hefur fyrir
Jip-
Isleifur: „Aöferöirnar aö breytast”
una, bar landanum ekki alveg
jafn vel söguna og ísleifur.
„Þaö má segja aö mér liki bæöi
vel og illa”, sagöi hann. „Yfir-
leitt er þetta ágætis fólk, og þaö
skilur ósköp vel aö viö , sem
stöndum i þvi aö innheimta,
viljum þvl ekkert illt. En þaö er
lika til þröngsýnt fólk, sem læt-
ur þaö bitna á okkur, aö þröngt
er i búi, meö allskonar dóna-
skap”.
„Nei, þaö hef ég ekki oröiö
var viö”, sagöi Siguröur þegar
hann var spuröur hvort huröum
Siguröur: „..látiö okkur hafa þaö óþvegiö”.
Rafmagnsveitu Reykjavikur i
32 ár. „Þaö er vist óhætt aö
segja aö ég get boriö fólki gott
orö. Ég minnist þess ekki aö
hafa lent I verulegum leiöindum
nokkurn tima”.
Isleifur benti á að aöferöir viö
innheimtu væru mikiö aö breyt-
ast. Hér áöur fyrr, þegar hann
var sjálfur aö byrja i þessu fór
nánast öll innheimta fram i
gegnum innheimtumennina
sem gengu hús úr húsi meö
rukkunarheftið. Nú hinsvegar
nota stofnanir og fyrirtæki mik-
iö aukna þjónustu bankanna og
póstsins viö aö ná inn aurunum.
„Þetta gekk lika þannig fyrir
sighjá mér”, sagöi Isleifur, „aö
ég kom meö reikninginn i hús,
og ef fólk gat af einhverjum
ástæöum ekki borgaö skildi ég
hann eftir. Siöan kom fólkiö
sjálft meö reikninginn og borg-
aöi hann, og þar meö var ég
laus, og þurfti ekki aö standa i
neinu rifrildi”.
Þröngsýnt fólk
Siguröur Agúst Kirstjánsson,
sem rukkar fyrir Gjaldheimt-
heföi veriö skellt á hann. „Fólk
á þó til aö láta okkur hafa þaö
óþvegiö i oröum”.
„Yfirleitt hefur maður þó
samúö meö fólki, sem á i erfiö-
leikum meö aö borga. Þaö eru
oft á tiðum öryrkjar og lasburða
fólk. Og ég er reyndar sann-
færöur um aö margt fólk leitar
ekki réttar sins nægjanlega vel
i þessum efnum. Oft lendir
maöur i þvi aö gefa fólki ráö-
leggingar um hvaö taka skuli til
bragös”, sagöi Siguröur.
/»Bestu vinir"
Þaö eru ekki bara einstak-
lingar sem þurfa aö mæta rukk-
urum, og sennilega er það aö-
eins litill hluti rukkaranna sem
starfar viö aö ná i peninga I
heimahúsum. Verslunarmenn
eru þeir sem hvaö vanastir eru
að umgangast þá. En þeir virö-
ast ekki heldur búa yfir neinum
trixum til að losa sig viö
ágengni rukkaranna.
Þetta eru alltsaman bestu
vinir minir”, sagöi Sigrún Ind-
riöadóttir, sem rukkar fyrir
efnaverksmiöjuna Sjöfn, sem er
Sambandsfyrirtæki. „Ég er bú-
in að vera svo lengi í þessu aö
kúnnarnir eru farnir aö þekkja
mig”.
Sigrún byrjaöi aö rukka 1966,
og þá hjá Þóröi Sveinssyni. Þar
var hún i átta ár, en ákvaö þá að
breyta til og fór að vinna vakta-
vinnu. Eftir stutta stund fór
hana aftur aö langa I
rukkarann, og innan árs var hún
komin til Sambandsins og farin
aö rukka. „Þetta er alitaf jafn-
gaman’sagöi hún. „Margir
sögöu viö mig þegar ég byrjaöi
að þetta hlyti aö vera leiöinlegt
starf, og aö maöur stæöi i stöö-
ugu kvabbi. En þaö er ööru
nær.”
/Frjálsleg vinna"
Sigrún sagöi aö rukkarar hér-
lendis störfuöu aðallega eftir
tveim „kerfum”. Annarsvegar
væru þeir sem sætu á skrifstofu
og hringdu til fólks, eða sendu
þvi bréf, og hinsvegar þeir sem
færu i hús og töluðu viö fólkiö
augliti til auglitis. Sigrún til-
heyrir siöari hópnum. „Þetta er
mjög frjálsleg vinna”, sagði
hún. „Ég er hálfsdagsrukkari,
og ræö minum tima nokkuö
sjálf. Þetta er mikiö til sami
rúnturinn sem maöur fer einu
sinn i mánuöi, og maöur lærir
náttúrulega á hvenær menn eru
viö og hvenær ekki. Ég hef
annars mjög frjálsar hendur um
hvenær ég kýs að vinna, og það
kemur sér vel fyrir húsmóöur.
Siöan fer ég niður i Samband
svona annanhvorn dag og at-
huga stööuna”.
grein fyrir þvl”, sagöi Sigrún
þegar hún var spurö hvort hún
væri harður rukkari. „Þaö er
alltaf hægt aö hliðra til á ein-
hvern hátt, ef peningar eru ekki
til i þaö og þaö skiptiö. Ef fólk
bara sest niður i rólegheitum og
ræöir málin á ekki aö vera
vandkvæöum bundiö að komast
að samkomulagi”, sagði Sigrún.
Sigrún bætti viö aö þegar hún
var að byrja heföu mjög fáir
kvenmenn komiö nálægt inn-
heimtustörfum. Nú uppá siö-
kastiö heföi þeim aftur fjölgaö
mjög, og væri jafnvel komið i
meirihluta. „Ætli sé ekki talið
að menn eigi erfiðara meö aö
reka kvenmann út, en karl-
mann”, sagði Sigrún þegar
spurt var um ástæöuna. „En
auðvitaö er þetta bara viss
kúnst sem allir læra. Maður
reynir alltaf aö lempa þá sem
eitthvað æsa sig, og fyrr eöa siö-
ar fær maður reikninginn borg-
aöan”.
Fleiri kvenmenn
heldur
litla
„Eg
mér
geri
Sigrún: „Alltaf hægt aö lempa hlutina”
eftir Guðjón Arngrimsson
„GÓÐAN DAGINN,
ÉG ER AÐ RUKKA