Helgarpósturinn - 05.02.1987, Síða 21

texti Óskar Guðmundsson
HP býdur flokkunum ordið í upphafi kosningabaráttu kynna flokkarnir sjálfa sig á
nœstu blaðsíðum. Peirra eigin orð.
Hver verður nú fyrstur? Friðrik Ólafsson skrifstofustjóri Alþingis dró um röð kynninganna á
stjórnmálaflokkunum. Konurnar komu fyrstar. Ljósm. Jim Smart.
HP býdur flokkunum ordid. Á
nœstu bladsídum gefst lesendum
kostur á því að sjá hvaða mynd
flokkarnir kjósa að gefa af sjálfum
sér um leið og lesendum gefst tœki-
fœri til að bera þœr myndir saman.
Vonandi fcer enginn pólitíkus áfall
þegar hann fer yfir flóruna, en það
er býsna fróðlegt að bera flokkana
saman með þessum hœtti.
Oft hefur sú umkvörtun heyrst frá
stjórnmálaflokkum, að fjölmiðlar
gefi af þeim brenglaða mynd. HP
ákvað að bjóða flokkunum sjálfum
orðið á einni blaðsíðu hverjum, með
þeim hætti sem þeir sjálfir kysu —
og þeim að kostnaðarlausu. Þannig
var þeim heimilt að hafa kynning-
una í formi lesmáls eða auglýsingar
eftir eigin geðþótta. Útlitið og inni-
haldið var að öllu leyti í höndum
flokkanna sjálfra.
Með þessu framtaki vill HP veita
stjórnmálaflokkunum tækifæri til
að gefa kjósendum þá mynd af sér,
sem þeir sjálfir vilja um leið og les-
endum gefst færi á að bera flokkana
saman snemma í kosningabarátt-
unni.
Einungis þeim flokkum, sem
bjóða fram á landsvísu og eiga full-
trúa á Alþingi, var gefinn kostur á
þessari kynningu, því einhvers stað-
ar varð að setja mörkin.
Dregið var um niðurröðun kynn-
inganna og dró Friðrik Ólafsson
skrifstofustjóri Alþingis um röðina.
Friðrik dró Kvennalista fyrst, síðan
Alþýðubandalagið, Alþýðuflokk,
Framsóknarflokk og Sjálfstæðis-
flokk — og birtast þessar kynningar
í þeirri röð.
Þegar þessar ,,auglýsingar“ eru
bornar saman í fljótu bragði vekur
m.a. athygli HP það sem ekki er sagt
eða sýnt. Þannig hefði maður hald-
ið að Framsóknarflokkurinn notaði
myndir af forystumönnum sínum af
því að þeir eru vinsælastir stjórn-
málamanna í landinu. Rökrétt hefði
verið í fljótu bragði að búast við
áherslum frá A-flokkunum um
launamál. Þeir kynna sig ekki sterkt
undir þeim formerkjum, en Kvenna-
sérstaklega á mál mála almennt á
vinstri væng stjórnmála í Evrópu —
friðarmálin. Kratarnir virðast eftir
þessu ætla að gefa Kvennalista og
Alþýðubandalagi eftir þann hluta
kjósenda sem lítur á friðarmálin
sem mikilvægust mannkyni.
Alþýðubandalagið biður ekki um
verðtryggingu launa eða harðari
launabaráttu að þessu sinni, en vís-
ar með kynningu sinni til þeirrar
vísbendingar, sem fram hefur kom-
ið í skoðanakönnunum, að mikið
flæði geti verið á milli kjósenda
Kvennalista og Alþýðubandalags.
Það virðist því klókt, að leggja
áherslu á framboð kvenna eins og
gert er í kynningu Alþýðubanda-
lagsins.
Eftirtektarvert er og að flokkar
skuli ekki kynna sérstaklega nýja
menn, t.d. í höfuðborginni. Þannig
kynnir Alþýðuflokkurinn ekki sér-
staklega Jón Sigurðsson og Alþýðu-
bandaiagið ekki Ásmund Stefáns-
son, Framsóknarflokkurinn ekki
Guðmund G. Þórarinsson.
Einhvern veginn fær maður á til-
finninguna, að áherslurnar hjá
Framsóknarflokknum miðist við
það að flokkurinn telji sig fara hall-
oka í opinberri umræðu. Hann höfð-
ar til sögu sinnar, aldurs og reynslu
og notar rýmið til að hrinda nei-
kvæðu umtali og áliti á flokknum.
Það er dálítill varnarkeimur af
þessu og reyndar má svipað segja
um kynningu Alþýðubandalagsins.
Kvennalistinn vísar til fjarlægðar
sinnar frá hinum flokkunum, stefna
(kvenna?) gegn stefnu (karla?) og
heimtar rétt undirokaðra, konur til
áhrifa: „Þúsund ára ríki karlasamfé-
lagsins er að líða undir lok — ríki
allrar þjóðarinnar er á næsta leiti“.
Helgarpósturinn fjallar mikið um
stjórnmál og ýmsar hliðar á því fyr-
irbæri. Nú í upphafi kosningabar-
áttu vill blaðið gefa flokkunum sjálf-
um kost á að kynna sig með eigin
hætti. Kynningar flokkanna gefa
allar vísbendingu um hvað hugsan-
lega verður fjallað um í kosninga-
baráttunni. En sjón er sögu ríkari —
megi lesendur hafa bæði gagn og
gaman af næstu fimm blaðsíðum.
HELGARPÓSTURINN 21
listinn fjallar nokkuð um launamis-
rétti.
Það slær einnig í augu, að allir
flokkarnir virðast gera sér vel grein
fyrir eðli fjölmiðilsins, þ.e. að þeir
eru að kynna flokk sinn í blaði. Ekki
dugir lengur að bjóða lesendum
uppá hellu lesmáls, heldur verður
að þræða mörk málefnagrundvallar
og hreinnar auglýsingar. Þeir virð-
ast allir gera sér grein fyrir nauðsyn
þess að síðurnar verði aðgengilegar
í fljótu bragði fyrir lesendur. Að
þessu leytinu til hafa flokkarnir
fylgst með tímanum — og ganga
faglega frá sínum síðum.
Dirfskan er áberandi mest hjá
Sjálfstæðisflokknum, sem birtir
myndir af innkaupakörfu, kredit-
kortum, merkjum Stöðvar 2 og
Bylgjunnar o.s.frv. og gerir þannig
nýja viðskiptahætti og samskipta-
hætti landsmanna að sínum. Aukin
heldur setur flokkurinn fram hug-
tök sem margir hafa talið umdeild
meðal kjósenda eins og t.d. „leiftur-
sókn gegn verðbólgu".
í auglýsingu Sjálfstæðisflokksins
er ekki farið inná væntanlega
stjórnarmyndun, né heldur er reynt
að hampa ráðherrunum og afrekum
þeirra nema e.t.v. fjármálaráðherra,
Þorsteins Pálssonar. Hvorki Fram-
sóknarflokki né Alþýðuflokki er
gefið undir fót.
Alþýðuflokkurinn er hins vegar
að stíla beint á ríkisstjórnarþátttöku
— en notar ekki hugtakið „jafnaðar-
stjórn", sem Alþýðubandalaginu
virðist hafa tekist að taka frá kröt-
um. Alþýðuflokkurinn vill Ábyrga
stjórn numero uno — og í anda jafn-
réttis. Það skilst þannig að enn sé
verið að höfða til fylgis hægra meg-
in við miðju — og m.a. tekið fram að
staðið skuli að áframhaldandi „þátt-
töku í varnarsamstarfi vestrænna
lýðræðisríkjá' án þess að minnst sé