Helgarpósturinn - 09.04.1987, Síða 15

mynd Sveinn ►ormóðsson
fjölskyldu í Reykjavík
•«• • •
ískra dansa og Reynir og Auðbjörg
urðu í öðru sæti í standard dönsum.
Okkur lék forvitni á að fræðast
örlítið um þessa dansglöðu fjöl-
skyldu og fengum Reyni til að segja
okkur frá tildrögum þess að öll fjöl-
skyldan fór í dansnám:
„Það byrjaði þegar Hermann
Ragnar rak dansskóla sinn í Miðbæ
við Háaleitisbraut. Við bjuggum þá
i námunda við skólann og foreldr-
um okkar fannst upplagt að senda
okkur krakkana í dansnám. Við
byrjuðum þrjú saman, Kári bróðir
minn sem er ári eldri en ég, Kara,
sem þá var 4 ára og ég. Við bræð-
urnir höfum þá verið 7—8 ára. {
fyrstu fannst okkur þetta mjög
skemmtilegt, — en fórum svo yfir á
fótboltaaldurinn og þá datt dans-
áhuginn niður. Að auki þótti ekkert
fínt meðal annarra stráka að læra
samkvæmisdansa! Yngri systkini
okkar, Sveinn og Auðbjörg voru líka
í námi hjá Hermanni, en þegar hann
hætti með skólann á sínum tíma
datt áhuginn niður hjá þeim — að
minnsta kosti um stundarsakir hjá
Auðbjörgu. Hún hóf svo aftur nám
haustið 1985, og þá hjá Sigurði
Hákonarsyni, og náði_ alveg stór-
kostlegum árangri í íslandsmeist-
arakeppninni í fyrra, varð þar í öðru
sæti sem er mjög gott eftir svo stutt
nám. Kara fór aftur á móti í jazznám
til Iben Sonne eftir að hún hætti hjá
Hermanni og einnig til Heiðars Ást-
valdssonar um tíma, ásamt því að
læra síðar jazzballett hjá Sóleyju Jó-
hannsdóttur.
Tveimur árum eftir að Hermann
hætti með skólann hitti hann Sigurð
Hákonarson, sem þá var að fara að
opna dansskóla hér. Hermann færði
í tal við hann að hjá sér hefði verið
mjög efnilegur nemandi, Kara, og
það varð úr að hún fór í nám til Sig-
urðar og gerðist aðstoðarkennari
hans. Kara hóf síðan danskennara-
nám nú um áramótin. Sigurður
bauð okkur systkinunum báðum á
námskeið hjá stórum dansskóla í
Bretlandi haustið 1981, og eftir það
námskeið var ég ákveðinn í að
leggja danskennaranámið fyrir mig
þótt raunin hafi orðið önnur.
Frá þeim tíma sem ég hætti hjá
Hermanni og fram til ársins 1981
hafði ég ekkert verið í samkvæmis-
dönsum en hafði aftur á móti lært
diskódans hjá Auði Haralds, sem þá
kenndi á vegum Heiðars Ástvalds-
sonar. Á þeim tíma var Saturday
Night Fever og Grease æðið í al-
gleymingi og auðvitað fór maður á
hvert einasta ball.. .
Það var svo snemma árs 1982 að
haldin var danskeppni í Klúbbnum
og við Kara systir ákváðum að
keppa þar. Við fórum að æfa saman
og náðum ágætum árangri í þeirri
keppni, urðum númer tvö. Við
kepptum líka saman í hópi í jazz-
ballett hjá Sóleyju og úr því okkur
gekk svona vel ákváðum við að
halda áfram. Við sýndum víða.vet-
urinn m.a. um allt land,
ýmist á vegum Sigurðar Hákonar-
sonar eða Hermanns, en einnig á
eigin vegum. Við höfðum nefnilega
tekið þátt í „skemmtikraftakeppni”
Hollywood og Úrvals þá um vetur-
inn og sigrað í þeirri keppni. Það var
nóg að gera hjá okkur, en þó ekki
þannig að hægt væri að lifa ein-
göngu á því að vera með sýningar-
atriði."
Kara og Reynir dönsuðu saman í
tvö og hálft ár, ýmist í sýningum eða
keppni. Þá fór Kara til Danmerkur
til starfa og dansnáms og Reynir
varð því „dömulaus" alveg fram á
síðasta haust að hann og „litlá’ syst-
ir, Auðbjörg sem er 16 ára, ákváðu
að taka þátt í íslandsmeistarakeppn-
inni 1987 og byrjuðu æfingar.
Þótt foreldrarnir hafi upphaflega
átt hugmyndina að því að senda
börnin í dans átti það eftir að snúast
við. Kara tók sig til haustið 1981 og
innritaði foreldra sína í dansnám án
þeirra vitundar. Þeim leist ágætlega
á hugmyndina og hafa verið í dans-
námi síðan. Þau lngibjörg og Arn-
grímur tóku einnig þátt í keppninni
í fyrra ásamt dætrunum Köru og
Auðbjörgu og voru ekki á því að gef-
ast upp þótt þau hafi ekki „komist á
pall“ þá; ákváðu að keppa í annað
sinn — og sigruðu.
Varðandi tónlistarsmekk fjöl-
skyldunnar segir Reynir frá því að
foreldrar sínar hafi mjög gaman af
að fara á böll þar sem gömlu, góðu
danslögin séu leikin. Þau hafi hins
vegar orðið vör við að margar
hljómsveitir leiki ekki í réttum takti
og tóku sig því til og stofnuðu eigin
hljómsveit: „Mamma lærði sjálf á
trommur og er trommuleikarinn,
pabbi er gamall harmonikkuleikari
og ásamt gítarleikara hafa þau leik-
ið fyrir dansi á árshátíðum."
Það kemur fram í samtalinu við
Reyni að fjölskyldunni er fleira til
lista lagt en að dansa og leika á
hljóðfæri, því flesta dansbúningana
sem þau kepptu í saumuðu þau sjálf.
Reynir kom þar einnig við sögu því
hann sat við langt fram eftir nóttu
og saumaði pallíettur í sinn búning.
Hann segist telja að íslendinga
vanti aðeins herslumuninn á að geta
tekið þátt í alþjóðlegri danskeppni:
„Það eru að koma hér upp fínir
dansarar, krakkar sem nú eru
15—16 ára og ég efa ekki að þau
geti orðið góðir fulltrúar íslands í
keppni erlendis."
Það fer ekki á milli mála að dans-
kennari fjölskyldunnar hin síðari ár,
Sigurður Hákonarson, má vera
stoltur af nemendum sínum. Fjöl-
skyldan færði skólanum þrjá verð-
launabikara af þeim tólf sem skólinn
hlaut í þessari keppni, en því má
bæta við að Dansskóli Sigurðar
Hákonarsonar náði mjög góðum
árangri í íslandsmeistarakeppninni,
fékk 12 bikara af þeim 18 sem veittir
voru, og 124 verðiaunapeninga af
210 mögulegum.
Um framtíð dansins segir Reynir:
„Mér finnst dansinn hafa verið í
mikilli uppsveiflu síðustu árin og
efast ekki um að hann á framtíð fyr-
ir sér. Það sýnir meðal annars hin al-
menna þátttaka í síðustu íslands-
meistarakeppni.. .“
Tfu verðlaunapeningar og þrfr
bikarar. Ekki amaleg úrslit hjá
sömu fjölskyldunni! Talið f.v.:
Kara, Reynir, Auðbjörg, Ingi-
björg og Árngrfmur.
HELGARPÓSTURINN 15