Helgarpósturinn - 06.08.1987, Qupperneq 32

eftir Áslaugu Ásgeirsdóttur
myndir Loftur Atli, Jim Smart og Hinrik Hilmarsson
Hestamennska á vaxandi fylgi að fagna hér á landi og
sést það einna best á þeirri miklu uppbyggingu sem átt
hefur sér stað hjá hestamannafélögunum víðs vegar um
landið. í því sambandi er skemmst að minnast vígslu
Reiðhallarinnar í Víðidal fyrir fáum vikum.
Það eru ungir sem aldnir, einhleypir og heilu fjölskyld-
urnar, fólk úr öllum þjóðfélagshópum sem leggur leið
sína upp í hesthús á hverjum degi að vetri til, þegar hest-
arnir eru í húsum, til þess að hirða um skepnurnar og
viðra þær. Þetta sama fólk ekur langar leiðir þangað sem
hestarnir eru í haga á sumrin til þess að geta farið í út-
reiðartúra í guðsgrænni náttúrunni og safnað kröftum
fyrir komandi vinnuviku.
En hvað er það sem fær fólk til að leggja á sig þessa
miklu vinnu? Viðmælendur Helgarpóstsins geta kannski
leitt ykkur í allan sannleikann um það.
F
X anny Jonmundsdóttir verslun-
areigandi er búin ad vera hesta-
manneskja í mörg ár. Sjálf segist
hún vera dœmigerdur sporthesta-
madur, hafi verid þad frá upphafi og
œtliad vera þaö áfram. ,,Eg hefhaft
þennan hestaáhuga frá fœdingu og
ad mínu áliti er því eins farið með
flesta aðra hestamenn. Ég fékk ekki
minn fyrsta hest fyrr en ég var orðin
26 eða 27 ára og nú á ég fjóra. Þrjá
þeirra er ég búin aö eiga í um tíu ár
ogþann fjórða fékk ég í afmœlisgjöf
og er hann enn ótaminn.
Eg hef farið á nokkur námskeið í
hestamennsku og hef mikið verið
með hestana í hlýðniæfingum á
þessum námskeiðum. Einnig hef ég
lært ásetu og þess háttar hluti en
það er mikilvægt bæði fyrir knap-
ann og hestinn að hún sé rétt.“
En skyldi ekki vera dýrt að stunda
þessa íþrótt.
„Nei, ekki að mínu áliti. Flestir
sem byrja í þessu kaupa yfirleitt ein-
hvern ódýran fola til að byrja með
og síðan er honum skipt út fyrir dýr-
ari hest síðar meir þannig að það
þarf ekki að vera svo dýrt að byrja.
Ég hef til dæmis, eins og ég sagði
áðan, átt mína hesta lengi þannig að
í raun er þetta ekki dýrt fyrir mig.
Það þarf auðvitað að borga fyrir
hesthúsið, hey, vetrarbeit og annað,
en það kostar svipað og reykja
pakka af sígarettum á dag og eru nú
hestarnir ólíkt heilsusamlegri. Hjá
mér fer heldur ekki mikill tími í
þetta því ég þarf ekki að moka und-
an þeim eða gefa þeim. Maðurinn
sem ég leigi hesthús hjá sér um það
fyrir mig. Tíminn fer bara í það að
fara á bak og viðra hestana en ég
geri það annan hvern dag og það
tekur ekki svo langan tíma.“
Sumarið er sá tími sem flestir
hestamenn nota til þess að fara í
langar hestaferðir hér innanlands.
„Ég hef ekki farið í neinar langar
ferðir einfaldlega vegna þess að ég
hef ekki haft til þess tíma. Á sumrin
hef ég riðið mikið í kringum Þing-
velli og Laugarvatn og hér um ná-
grennið. Ég hef aldrei farið yfir Kjöl
eða einhverjar svona óbyggðaferðir
og á það allt eftir. Ég ætla einhvern
tímann að gera það. Ein eftirminni-
legasta ferðin sem ég hef farið í var
þegar ég var með þrjá hesta og ætl-
aði á þeim frá Dallandi í Mosfells-
sveit yfir Dýrfjöllin til Nesjavalla. Ég
villtist í myrkrinu og tókst ekki að
finna réttu leiðina niður. Það var
ekki fyrr en ég fór á viljugasta hest-
inn að ég komst rétta leið því hann
fann hana."
Hvað er það eiginlega sem gerir
þessa íþrótt svona skemmtilega og
eftirsóknarverða?
„Það er sambandið milli manns
og hests. Maður kynnist hestinum og
lærir að þekkja inn á hann, það er
eiginlega hægt að segja að maður
kynnist persónunni ef hægt er að
tala um að hestar hafi persónu.
Einnig upplifir maður náttúruna á
allt annan hátt en maður er vanur
og kemst strax í nána snertingu við
hana. Það er mjög góð tilfinning að
vera á hestbaki úti í náttúrunni. Ég
er alveg ákveðin að vera í þessu til
dauðadags."
O
JL Xjördís Gísladóttir vinnur við
innheimtu hjá Frjálsu framtaki og
hefur stundað hestamennsku í styst-
an tíma af viðmœlendum mínum þó
svo að hún segist ekki vera byrjandi.
Fyrsta hestinn eignaðist hún fyrir
fimm árum og hvað skyldi það hafa
verið sem kom henni til þess að
byrja á þessu.
„Ég hef alltaf verið mikil útivistar-
manneskja og heldur viljað stundað
íþróttir úti en inni og hestamennsk-
an er tilvalin til að fullnægja þessari
útivistarþörf minni. Annars byrjaði
þetta allt saman þannig að ég fór á
námskeið í hestamennsku. Fjöl-
skylda systur minnar átti hesta og
hún var alltaf að reyna að fá mig í út-
reiðartúr með sér. Ég var smeyk við
hestana og var tilgangurinn með því
að fara á þetta námskeið að yfir-
vinna þessa hræðslu. Þetta gekk
svona líka Ijómandi vel og áður en
námskeiðið var búið var ég orðin
svo hrifin að ég keypti mér hest.
Ég hef síðan bætt við hestum og
nú er ég með þrjá og hef haft af
þeim mikla ánægju. Ég viðurkenni
það fúslega að það fer mikill tími í
þetta, það þarf að moka undan
þeim, gefa þeim og kemba og einnig
viðra. Það er náttúrulega toppurinn
að fara á bak og ríða út en umhirðan
og lyktin eru óaðskiljanlegur þáttur
hestamennskunnar. Þetta er mjög
krefjandi íþrótt og það er bara af
hinu góða að minu mati. Það er ekki
hægt að hætta þessu ef maður fær
leiða og maður getur ekki sleppt því
að fara upp eftir ef maður nennir
ekki. Þeir þurfa á því að halda að
maður komi og maður hefur gott af
þessu sjálfur. Það þarf að viðra hest-
ana minnst fjórum sinnum í viku yf-
ir veturinn ef þeir eiga að vera í
góðu formi þegar fer að vora og þeir
eru settir i haga. Besti tíminn í
hestamennskunni er tvímælalaust
sumrin og þá er gaman að fara upp
í sveit til hestanna og fara í útreiðar-
túr. Það er að vísu oft erfitt að fá
haga fyrir þá þar sem auðvelt er að
komast til þeirra. Við, ég og fjöl-
skylda systur minnar, erum nú með
hestana í haga á Skeiðunum og við
erum búin að koma upp hjólhýsi þar