Haukur - 30.05.1900, Síða 4

HAUKUR.
III. 4- 6.
16
Morðið á Jörfa.
Ensk glæpamálssaga
eftir Reginald Barnett.
—:«o»:—
(Framh.) Eftir tmdirlagi Gadds lögreglustjóra
var nú setzt að nokkurs kouar ráðstefDU heima hjá
bonum, og voru þeir Brusel og Power yflrlögreglu-
þjónn auðvitað mættir þar.
Mörgum leynilögreglumönnum hættir við því, að
renna hálfgeröum öfundaraugum til hinna einkennis-
klæddu lögregluþjóna, en Brusel var laus við slíka
afbrýðissemi. Honum var ijúft, að þiggja hverja lið.
veizlu sem var af Power, en ekki er óhugsandi, að
það hafl meðfram verið vegna þess, að hann fann
vanmátt sinn, og hlaut því að sætta sig við annara
aðstoð, hvar sem hennar var kostur. Hann var ný-
kominn til Jörfa frá höfuðstöðvunum í Lúndúnum,
og uppiýsingar Gadds höfðu ekki gert hann að mun
fróðari en hann var áður. Ekki hafði hann heidur
orðið mikils vísari af rjettarprófunum, en hann þóttist
þó bafa komiztí snoðir um, að iögreglan á Jörfa ætti
óveDjulega duglegan liðsmann þar sem Power væri.
Hann þóttist og geta ráðið í það, að Power hlyti að
eins að hafa gert það af neyð, að takast á hendur
látlausa lögregluþjónsstöðu. Annars bar hann ekki
neina sjerlega virðingu fyrir Power, með því að hann
gizkaði á, að veðreiðar, drykkjuskapur og spil hefðu
farið með efni hans, og neytt hann til þess, að tak-
ast þessa nýju stöðu á hendur.
Þegar menn þessir höfðu fengið sjer sæti inni í
stofunni hjá Gadd lögregiustjóra, mælti iögreglu-
stjórinn:
»Nú-nú, góðir hálsar, hvað eigum við nú að
gera? Það lítur út fyrir, að það ætli að verða býsna
torvelt og slæmt viðureignar þetta mál».
»Maður má um fram allt ekki missa kjarkinn«,
mælti Brusel glaðlega. »Við verðum nú alliraðgera
þaö, sem við getum, og við skulum auðvitað hjálpa
hver Öðrum eftir þvf sem vit og kraftar leyfa, eða
er ekki svo, hr. yflrlögregluþjónn?*
Power svaraði engu. Hann leit út fyrir að vera
i sJærnu skapi. Hann hafði haft svo mikið að hugsa
og gera þessa síðustu daga, að hann var oiðinn
hálf-ruglaður I kollinum. Um tima hafði honum
virzt allt svo auðvelt, en nú var von hans næstum
því gersamlega þrotin.
»Ekki svona álútur, lagsmaður, upp með höfuðið«,
mæltí Brusel, »við erum ekki við jarðarför. Við erum
komnir hjer saman til þess að vinna, en ekki til
þess að vera í guðræknishugleiðingum. Jeg hefi
sent tvo aðstoðarmenn mina á veiðar. Það eru allra
duglegustu strákar, og jeg vona, að þeir fari nú
bráðum að koma, til þess að segja mjer hvers þeir
hafl orðið áskynja. Að því er þessa frakknesku
stúlku snertir, er lögreglan í Lundúnum að grafast
eftir, hvort orðið hafl vart við hana þar, og sjálfur
hefl jeg sent einum af aldavinum mínum i París
hraðskeyti, og ef til vill getur hann innan skamms
graflzt fyrir ætt hennar, og sent okkur ættartölu
hennar alla leið aftur að sniliiskáldum miðaldanna,
cf hún annars hetir verið i ætt við þau. í París eru
menn ekki í vandræðum með slíka hluti, skal jeg
8egJa yður«.
»Það er sennilegt, en þó því að eins, að þeir
hafl eitthvað verulegt við að styðjast«, svaraði Power.
»En hjer heflr maður engan stuðning, enga fótfestu.
Við vitum ekki einu sinni nema stúlkan hafl gengið
undir dularnafpi, og það er meira að segja ýmislegt,
sem virðist benda á, að svo hafl verið*.
»Það er alveg satt, vinur minD, það er alveg
satt«, svaraði Brusel. »En hin konan, sem bakar
okkur allt þetta umstang, hvað vitum við um hana?«
»Robert Power yppti öxlum ogmælti: «Þjereruð
alveg jafn-fróður um hana, eins og jeg«.
»Það er merkilegt«, sagði Gadd. »Jeg hefl ekýrt
yður frá því, hr. Brusel, hvers Power yfirlögreglu-
þjónn heflr orðið vísari. Hún hefir ekki sjezt á járn-
brautarstöðvunum, og hún hlýtur að vera hjer í
bænum enn þá, ef við bara gætum fundið hana.
Stúlkan, sem myrt var, sótti hana sjálf ofan í fjöru,
en komst svo ekki lifandi úr klónum á henni eftir
það«.
»Mig fýsir að eins að heyra álit yflrlögreglu-
þjónsins«, mælti Brusel, án þess að gefa neinn gaum
að því, er lögreglustjórinn hafði sagt. »Það er spá
min, að . Power viti eitthvað meira um þetta mál,
heldur en enn þá hefir komið í ljós. Látið þjer það
bara koma, karlinn minn«.
Pobert Power áleit. sjer misboðið með þessum
kumpánlegu óvörpum leynilögreglumannsins, og svar-
aði: »Mál þetta er mjer með öllu óviðkomandi.
Það er yðar hlutverk, að ransaka það, og leiða sann-
leikann í ljós, og það er engin áhætta, að trúa jafn
hyggnum og reyndum manni, sem þjer eruð, fyrir því«.
Brusel þóttist skilja, að þetta myndi vera mælt í
háði, og sagði:
»Það var engan veginn tilgangur minn, að styggja
yður, hr. yfirlögregluþjónn, og þjer megið ekki taka
til þess, þótt jeg tali dálítið kumpánlega bæði við yður
og aðra. Jeg er fæddur með þeim ósköpum, og
get ekki að því gert. Við erum nú komnir hjer
saman til þess, að reyna að ráða þessa merkilegu
gátu, og jeg óska að eins yðar góðu aðstoðar fyrst
um siun. . Jeg sá, að þjer höfðuð byrjað mjög
skynsamlega, og það var þess vegna ekki óhugsandi,
að þjer kynnuð að vita eitthvað meira um mál þetta,
heldur en jeg hefl enn þá fengið að vita«.
»Jeg hefl þegar skýrt yður frá öllu því, sem jeg
veit, að því er þetta snertir«, svaraði.Power. »Reynd-
ar hefl jeg mína skoðun á málinu, sem ef til vill er
frábrugðin annara skoðun, en það verður að fara
mjög varlega í það, að koma fram með ágizkanir,
ef maður vill ekki verða til athlægis«.
»Nú, já, gerið sem yður sýnist. En munið eftir
því, að það er rangt af yður, að halda nokkuru leyndu
fyrir okkur. Það er hverju orði sanDara, að jeg geri
mig oft heimakominn, og tala eins og mjer býr í
brjósti, en euginn skal geta sagt það um Thomas
Brusel, að hann hafi starfsbróður sinn að atblægi«.
Svipur Busels og útlit bar þess vott, að hann
sagði þetta af heilum hug. Hann var hreinn og
beinn og hispurslaus í allri framgöngu. og honum
hætti oft við því, að vera kumpánlegur í orði og
viðmóti við starfsbræður sína og undirmenn. í þetta
skifti hafði honum að eins orðið það á, að gera
sjer heldur dælt við Power.
En Power var líka fijótur til sátta og mælfi:
»Mjer kemur ekki heldur til hugar, að vera neitt
reiður við yður. En jeg held ekki, að jeg geti orðið
yður að neinu verulegu liði, því að jeg er sjálfur í
vafa um það, hvernig bezt er að snúa sjer; en jeg
skal hjálpa yður að svo miklu leyti sem jeg get«.