Haukur - 01.05.1902, Qupperneq 6

HVÍTA VOFAN.
an ættingja á lífi, og hann er einkastoð mín og einka-
athvarf mitt í þessu ókunna landi".
„Nei, Adrienne", mælti hann alvarlega. „Lecour
er ekki íf«/ca-athvarf yðar, því að þennan tíma, sem
þjer urðuð samferða okkur upp eftir fljótinu, hafið
þjer áunnið yður tryggan vin, þar sem móðir mín er,
— um sjálfan mig ætla jeg ekkertað segja. Þegar þjer
þurfið á hjálp að halda, þá vona jeg, að þjer snúið
yður til okkar, og þjer skuluð ekki gera það að árang-
urslausu. Það getur borið að höndum, máske fyr en
yður varir, því að jafnvel þótt gamli maðurinn kunni
ef tii vill að taka fúslega á móti yður nú, þá má ganga
að því vísu, að hann rekur yður á dyr undir eins og
þjer verðið svo ólánsöm, að styggja hann eitthvað".
„En jeg fer ekki, jafnvel þótt hann skipi mjer að
fara“, svaraði Adrienne örugg. „Jeg skal sigra reiði
hans með þolinmæði minni — jeg skal fljótlega koma
honum á þá skoðun, að hann geti ekki án mín verið".
„Guð varðveiti yður frá slíku, barnið gott. I3að
væri það versta, sem fyrir yður gæti komið, því að
Lecour myndi aldrei verða ánægður, allt af gera meiri
og meiri kröfur til tíma yðar og þolinmæði yðar, og
heimta margfalt meira af yður, heldur en heilsa
yðar leyfði?
„Þjer dæmiðofhart um veslings manninn, herra
Mendon. Jeg er að minnsta kosti mjög vongóð,
og jeg má alls ekki láta þrekleysi eitt hamla mjer
frá því, að gera skyldu mína. Jeg er að mörgu leyti
ólik flestum öðrum stúlkum á mínum aldri, því að
jeg hefi litið kynnzt gleði og glaumi lífsins, og nú hefi
jeg einmitt, eins og þjer vitið, flúið undan ánauð klaust-
ursins, til þess að ieita athvarfs og heimilis hjá Le-
cour“.
„Jeg er hræddur um, að þjer iðrist þeirra vista-
skifta, úngfrú. Auðvitað er lífið í klaustrinu leiðin-
legt og tómlegt, er margfalt verra mun yður finnast
að vera í „Óhugnaðarborg", það er jeg sannfærður
um“.
Adrienne roðnaði. „Jeg áiít það skammarlegt, að
gamall maður, sem hefir fundið hvöt hjá sjer til þess
að draga sig út úr solli heimsins, og lifa í einveru,
skuli verða fyrir því, að heimili hans sje bannsungið
með slíku nafni. Líf hans er eflaust raunalegt mjög,
en slíkt ætti að vekja samhug manna og meðaumkun,
en ekki spott og fyrirlitningu. “
Mendon stai'ði á hana með meðaumkvunarsvip.
„Ónei, ungfrú góð, menn spottast ekki að Lecour,
það er öðru nær,“ svaraði hann alvarlega. „En meira
get ieg ekki sagt yður, veslings barn. Reynið að not.a
virðingu yðar fyrir hærum hans og umburðarlyndi yðar
sem skjöld, til þess að verjast hrottaskap hans. Jeg
skal ekki lengur kalla gamla húsið hans „Óhugnaðar-
borg“. Á blómadögum þess var það alkunnugt undir
nafninu „Bellair". Það var meðan Montreuil, sem ljet
byggja húsið, bjó í því með dóttur sinni, er var fyrir-
taks frið sýnum og átti mesta arfsvon allra stúlkna
1 nýlendunni".
„Og ungfrú Montreuil, hvað varð um hana, og
hvernig komst afi minn yfir eignir hennar?"
„Er yður alveg ókunnugt um æfi Lecours?''
„Já, alisendis ókunnugt. Jeg veit bara það, að
hann er faðir móður minnar, og að hún móðgaði hann
mjög með því, að giftast. móti vilja hans.“
— 179 —
„Þá get jeg sagt yður dálítið um hann, sem fróð-
iegt er fyrir yður að fá vitneskju um. Ungfrú Mon-
treuil giftist fyrst bróður mínum, sem var mörgum
árum eidri en jeg. Jeg var ofuriítill drengui', þegar
þau giftu sig. Mjer þótti ósköp vænt um þessa nýju
systur mína, og ólst upp hjá henni, þar til nokkru
eftir að hún giftist í annað sinn. Bróðir minn lifði að
eins nokkur ár eftir að hann giftist, og Montreuil
gamli og hann önduðust báðir í sama mánuðinum.
Louise bjó mörg ár sem ekkja, og ljet lítið bera á
sjer, en svo lagði hún sorgarbúninginn til hliðar, bauð
til sín gestum og lifði við glaum og gleði. Kvöld eitt
kom ókunnur maður, og heimsótti hana. Pað var
maður rúmlega fertugur að aldri, aðlaðandi í viðmóti
og fríður sýnum. Þjer finnið ekki miklar leifar af því
hjá gamla viliimanninum, sem þjer eruð að leita að.
En að hann hafi verið geðþekkur og viðmótsgóður,
getið þjer sjeð á því, að hann ávann sjer ást mágkonu
minnar á skömmum tíma, og höfðu þó margir yngri
og að flestu leyti efnilegri menn orðið til þess, að biðja
hennar. Lecour hafði með sjer meðmælingarbrjef frá
vinum sínum á Frakklandi, og meðal þeirra var eitt,
sem virtist hafa einkennileg og mikil áhrif á hana.
Hún grjet lengi, er hún hafði lesið það, og var ekki
mönnum sinnandi í nokkra daga. En vinir hennar sáu
bráðlega, að brjefberinn hafði fengið meira vald yfir
henni, heidur en nokkur annar. Eins og þjer getið
ímyndað yður, lauk þessu svo, að hún trúlofaðist honum,
þvert á móti ráðum vina sinna, er allir voru hræddir
við Lecour. Og áður en langt um leið, kom það
í Ijós, að ótti þeirra var ekki ástæðulaus. Hann svifti
hana öllu því/ er hún hafði mætur á eða ánægju af.
Hann ljet mig fara heim til stjúpu minnar, og bann-
aði öllum gömlum vinum og kunningjum konunnar
sinnar allan aðgang að heimili þeirra. Jeg hefi mikla
ástæðu til að ætla, að hann hafi með hörku sinni,
ónærgætni og grimmd, knúð hana til þess að fyrirfara
sjer. Þegar hún var látin, lagði hann fram skjal eitt,
er veitti honum eignarrjett yfir jarðeignum þeim, sem
faðir hennar hafði ánafnað henni".
Adrienne stundi þungan, er hún heyrði þessa mæðu-
legu sögu.
„Eitt. er þó víst, og það er það, að guð hefir ekki
með öllu slegið hendi sinni af þessum gamla manni",
mælti hún að lokum, „eða hpfir hann ekki sent honum
mig sem frelsandi engil? Jeg finn til sárrar meðaumk-
unar með honum, og vona, að guð gefi mjer styrk
til þess, að verða honum til huggunar og gagns."
„Reynið það þá í guðs nafni", svaraði Mendon
óþolinmóður. „Þegar þjer hafið gengið úr skugga um,
að ólifandi er við grimmd hans og hrottaskap, þá
komið til móður minnar. Hjarta hennar og heimili
mun verða opið fyrir yður. Um sjalfan mig vil jeg
ekkert tala, með því að þjer viljið ef til viil ógjarnan
þiggja það, að jeg geri yður greiða. En jeg skal samt
sem áður hafa vakandi auga á yður".
„Jeg þakka yður innilega fyrir velvild yðar, og
skal minnast þess, er þjer hafið sagt, ef jeg skyldi
þurfa á annara aðstoð að halda. Jeg tel mig lán-
sama, að hafa kynnst yður og móður yðar á skip-
inu. Án ykkar umönnunar hefði jeg í sannleika
verið báglega st.ödd".
„Og að því er okkur snertir, gleður það okkur,
— 180 —