Haukur - 01.01.1911, Síða 1

HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM.
jHfT <g> ~^(§> <<f> <g> <g> {g> <g)> <gj) <g> <gj) <gj) Hjj) <gj) <|j) <|j)J
Hjarta-ás.
Frásaga með myndum, eftir Ifnrald Hansen.
>1 K.
tp 'ii/
(Frainh.).
Frúin hafði aftur beðið Aribert að finna sig.
Hann hafði komið stundvíslega, eins og ást-
föngnum manni sómdi.
»Herra de Brettonw, mælti frúin. »Nú ætla
jeg að biðja yður að gera mjer greiða — reglulegan
vinargreiða«.
»Jeg vona, að jeg geti þá sýnt það, að jeg sje
"Verður vináttu yðar«, svaraði hann stimamjúkur.
»Það er nú gott. En það er eittennþá: Jeg
^t’efst þess, að þjer hlýðið mjer algerlega í blindni«.
»Auðvitað«.
»Án þess að spyi-ja nokkuð um það, hvers
vegna jeg geri þetta eða hitt«.
»Jaín fögur og göfug kona og frú Antonia er,
hlýtur ávalt að hafa góðan, göfugan og háleitan
tilgang til alls þess, sem hún gerir eða lætur gera«.
»Gott. Þá ætla jeg að reyna tryggð og holl-
dstu riddara míns. En ef þjer spyrjið i eitt. ein-
asta skifti: »Hvers vegna?« eða færist á nokkurn
hátt undan að gera það, sem jeg býð yður að gera,
þá verður þessum dyrum lokað fyrir vður fram-
vegis«.
Ræða hennar gat verið óttarleg alvara, en hún
gat líka verið meinlaust gaman. Aribert var al-
gerlega í vafa um það, á hvorn veginn hann átti
að skilja hana.
Frúin var svo töfrandi, svo aðlaðandi, og bros
hennar svo heillandi, að hann fann það, að hann
hlaut að gera möglunarlaust allt það, sem slíkur
engill vildi.
»Jæja þá«, mælti Antonia enn fremur. »Þjer
ætlið þá að hlusta með athygli á fyrirskipanir
*ninar«.
»Já«.
»í Rivoligötu er gistihús eitt, sem heitir
Stjarnan«.
»Já, jeg þekki það«.
»Þar er sagt að sje til húsa einhver vellauð-
llgur Englendingur, ásamt dóttur sinni«.
Aribert starði meira og meira forviða á frúna.
»Dóttir lians heitir María«, mælti frúin enn
ft’eniur. »Klukkan þrjú í dag verðið þjer að búa
yður eins og rússneskur læknir, og heimsæka þessi
*eðgin«.
»Þjer eruð víst að gera að gamni yðar, frú!«
^Uælti hann.
»Nei, als ekki«.
Hún horfði litla stund á Ariberl, og virti hann
nákvæmlega fyrir sjer, en því næst tók hún lítið
glas úr vasa sínum og mælti:
»Þjer farið þá til þessa umrædda gistihúss, og
hittið þennan enska mann og dóttur hans. Mað-
urinn er veikur nú sem stendur. Þjer segið, að
Jeromy læknir hafi sent yður — gætið þess, að
muna rjett nafn læknisins, herra de Bretton«.
»Já«, stamaði Aribert í hálfum hljóðum.
»Þjer talið við gamla manninn um veður og
vind, og því næst starið þjer dálitla stund ótta-
sleginn á stúlkuna. Allt í einu grípið þjer svo um
höndina á henni, og segið með titrandi röddu:
»En hvað er þetta, ungfrú góð? Þjer eruð fár-
veik!««
En — kæra frú.............«.
»Hafið þjer gleymt því, að þjer verðið að hlýða
mjer skilyrðislanst, og án þess að spyrja, hvers
vegna jeg segi yður þetta eða hitt?«
»Jeg man hverju jeg hefi lofað«.
»Þjer segið því næst felmtsfullur, að þetta sje
sama óttalega veikin, sem þjer hafið þegar þrisvar
í dag orðið að horfa upp á. Það sje kóleran, sem
borizt hafi hingað til borgarinnar með rússneska
herliðinu. Hún verður auðvitað náföl, og veit
ekki hvað hún á að segja, en stamar svo út úr
sjer, að hún kenni sjer einskis meins. Þjer biðjið hana
að lofa yður að athuga slagæðina, horfið á úrið yðar
og látið svo sem þjer teljið æðarslögin, og svo segið
þjer allt í eínu: »Hamingjunni sje lof! Mjer heíir
máske skjátlazt. En þjer verðið þegar í stað að
taka inn úr þessu glasi. Það er eina meðalið, sem
stöðvað getur sjókdóminn, ef hann í raun og veru
skyldi vera að byrja í yður. Þjer verðið að sjá
svo um, að hún tæmi glasið«.
»Já, en.........«, stamaði Aribert.
»Gleymið því nú ekki, að jeg er að reyna yð-
ur. Jeg veit það mjög vel, að yður getur ef til
vill virzt þetta allt saman undarlegt, dularfullt —
og máskð hræðilegt. En það er enn þá tími til
þess fyrir j'ður, að segja: Nei, jeg hvorki vil nje
get gert það, sem jeg á ást frú Antoníu vísa að
launum fyrir«.
»Jeg þegi og hlýði«, stamaði Aribert út úr sjer.
»Þegar þessu er lokið, farið þjer burtu úr
gistihúsinu, en biðjið dyravörðinn fyrir þetta brjef«.
Um leið og hún sagði þetta, tók hún brjef úr
barmi sínum. Það var auðsjeð, að hún hafði
hugsað sjer þetta allt fyrirfram,- því að allt var við
við hendina, sem á þurfti að halda.
VII. BINDI.
Nr. 7—9