Haukur - 01.05.1914, Blaðsíða 7

\
ýEfintýri Sherlock íjolines Leyniiögreglusögur eftir A. Conan Doyle
“ l L ^
Shirleya-siðbókin.
(Fraroh.)
Jeg játa það, Watson, að þótt við sýndumst
langt komnir, þá var jeg þó allt annað en ánægð-
ur með árangurinn af atliugunum okkar. Jeg
hafði talið það víst, að ráðning gátunnar kæmi
af sjálfu sjer, undir eins og við hefðum fundið
stað þann, sem átt var við í siðbókinni. En nú
var jeg kominn á staðinn, og engu nær en áður
uin það, hvað það var, sem ættin hafði varðveitt
þar svona vandlega. Auðvitað haíði jeg nú kom-
izt fyrir það, hver afdrif Bruntons höfðu orðið,
en enn þá vantaði alla vilneskju um það, á hvern
hátt dauða hans hafði borið að höndum, og hvern
þátt stúlkan horfna hafði átt í hinum nýafslaðna
sorgaratburði.
Jeg settist á kvartil úti í einu kjallarahorninu,
og fór að hrjóta heilann um málið.
Þjer þekkið aðferð mína, Watson, þegar svona
stendur á. Jeg set mig í spor hlutaðeigandi manns,
og þegar jeg hefi athugað og »mælt« vitsmuni
hans, reyni jeg að hugsa mjer það, hvað jeg mundi
hafa gert, ef eins hefði staðið á fyrir mjer. í
þetta skifti var málið töluvert óbrotnara fyrir það,
að mannvit Bruntons var af beztu tegund, svo að
jeg gat komizt hjá öllum líkinga-reikningi. Hann
vissi, að eitthvað verðmætt var geymt á laun, og
hann hafði fundið staðinn, þar sem það var geymt.
Hann komst að raun um, að hellan yfir kjallara-
opinu var svo þung, að einn maður gat ekki lyft
henni. Hvað mundi hann þá hafa gert, til þess
að fá hjálp til þess? Hann gat ekki fengið hjálp
frá neinum utan húss, jafnvel þótt hann hefði
þorað að treysta einhverjum kunningja sínum, því
^ð þá hefði hann orðið að ljúka upp dyrunum,
og átt á hættu að allt kæmist upp um hann. Það
var þess vegna miklu tryggilegra, að fá hjálp ein-
hvers innan húss. En hvern átti hann að fá til
að hjálpa sjer? Stúlkan, Rachel Howells, liafði
haft ást á honum. Karlmanni veitist oftast torvelt
að trúa því, að hann hafi misst ást konunnar að
fullu og öllu, hversu illa sem hann hefir farið með
hana. Það var þess vegna eðlilegt, að hann reyndi
oieð ýmiskonar hugulsemi að fá stúlkuna til þess
að sættast við sig aftur, og tala hana svo upp til
þess að hjálpa sjer. Þegar svo allir voru háttaðir
°g sofnaðir um nóttina, þá gátu þau orðið sam-
ferða ofan í kjallarann, og lyft hellunni í sam-
einingu.
Það var enginn vafi á þvf, að svona hafði
þetta atvikazt. Mjer var það nú allt jafn ljóst,
eins og jeg hefði horft á þau með eigin augum.
En það hlaut að hafa verið erfitt verk fyrir
þau, að lyfta hellunni. Jeg hafði efldan karlmann
^ujer til hjálpar, og fannst það þó allt annað en
auðvelt verk, en Brunton hafði að eins veikburða
kvenmann sjer til aðstoðar. Hvað mundu þau nú
hafa gert, til þess að gera verkið auðveldara? Að
öllum líkindum það sama, sem jeg mundi hafa
gert í þeirra sporum. Jeg stóð upp og athugaði
vandlega brennikubba þá, sem lágu til og frá á
gólfinu. Jeg fann þá fljótlega það, sem jeg bjóst
við. Á einum brennikubb, hjer um bil álnarlöng-
um, var skora í annan endann, ogl á mörgum
öðrum kubbum voru merki um það, að þeir hefðu
orðið fyrir mikilli þrýstingu.
Það var auðsjeð, að þau höfðu smeygt brenni-
kubbum undir hellubrúnina, er þau höfðu lyft
henni ofurlítið, og bætt við fleiri kubbum hverjum
ofan á annan, jafnóðum og þeim tókst að lyfta
hellunni, þangað til opið undir hellubrúnina var
orðið svo stórt, að maður gat skriðið ofan um
það. Þá höfðu þau tekið brennikubb, og sett hann
upp á endann undir hellubrúnina, en tekið hina
kubbana burt, og hafði þá skoran komið í neðri
endann á honum undan brúninni á næstu hellu
við opið, því að þunginn, sem á honum hvíldi
var ekki lítill.
Jeg var því enn þá á rjettri leið.
En hvernig átti jeg nú að hugsa mjer fram-
hald þess, er gerzt hafði þarna um nóttina? Það
var auðvitað, að einungis annað þeirra hafði farið
ofan um opið, og jafn víst var það, að það hafði
verið Brunton. Stúlkan hlaut að hafa beðið við
opið. Brunton hafði svo lokið upp kistunni, tekið
það sem í henni var, og rjett stúlkunni það, senni-
lega — því að ekkert markvert var eftir í henni
— og svo — og svo — já, hvað hafði svo borið
til tíðinda?
Hefndareldurinn, sem legið hafði falinn í sálu
þessarar geðríku stúlku, hafði brotist út allt i einu
og orðið að óstjórnlegu báli, þegar hún sá, að hún
hafði á valdi sinu mann þann, er hafði farið svo
hrapallega illa með hana — rnáske miklu ver, en
við höfum nokkra hugmynd um. Eða var það
máske tilviljun einni að kenna, að brennikubbur-
inn valt undan hellubrúninni, svo að hellan fjell
yfir opið og gróf Brunton þarna lifandi? Hafði
stúlkan máske einungis gert sig seka um að þegja
yfir slysi því, sem orðið hafði? Eða hafði hún
máske þrifið barefli, og slegið sjálf stoðina undan
hellubrúninni? Hvernig svo sem þetta hefir at-
vikazt, þá fannst mjer sem jeg sæi kvenmanninn
þrýsta gersemunum að brjósti sjer og þjóta í dauð-
ans ofboði upp stigann, er angistaróp Bruntons
glumdu í eyrum hennar.
Þetta var orsök þess, að stúlkan var enn þá
fölari í andliti morguninn eftir, heldur en hún átti
að sjer, og að hún var svo afskaplega æst, að
hún hljóðaði, skellihló og grjet á víxl, eins og
hún væri viti sínu fjær.
— 109 —
— 110 —