Haukur - 01.09.1914, Síða 6

HAUKUR.
»Jú, það er það. Kemur þessi kona oft hing-
að?« spurði Rúdólf.
»Hún hefir ekkert komið hingað siðastliðnar
sex vikur, fyr en í gær — þá kom hún hingað,
og var með höndina í fatli«.
»Hvaða erindi getur hún átt við þessa spá-
konu?«
»Það er einmitt það, sem jeg ekki veit«, svar-
aði kerlingin. »Og jeg veit ekki, hvað hún hefst
að i litla herberginu, en jeg heti þó að minnsta
kosti veitt því eftirtekt, að þá daga sem hún er
þar, kemur Uglan helzt til hennar, og ber þá ætíð
stóran böggul i prjónakörfunni sinni, og Rauð-
armur hetir þá ætíð einhverja böggla undir káp-
unni. En þau hafa
aldrei neitt með sjer,
þegar þau fara aftur«.
»Og hvað er i þess-
um bögglum?« spurði
Rúdólf.
»Það veit jeg ekki.
En þau hljóta að hafa
gert einhvern samning
við djöfulinn sjálfan,
því að þegar þau eru
inni i litla herberginu,
þá leggur allt af fyrir
lykt af brennisteini,
kolaglæðum og bráðnu
blýi, og maður heyrir
þau þá mása og blása
eins og smiðjubelgi.
Að öllum likindum er
móðir Búretta þá að
fara með einhverja
galdra. Það er alveg
áreiðanlegt að hún fer
með eitthvert kukl og
spádóma og þess kon-
ar, eða svo segir að
minsta kosti hann
herra Bradamanti —
maðurinn, sem býr á
þriðju hæð. Hann er ágætismaður, því er yður
óhætt að trúa. Og jafnvel þó að hann sje ítalskur,
þá talar hann eins góða frakknesku eins og þjer
og je8 — reyndar með dálítið einkennilegri á-
herzlu, en það gerir ekkert til. Hann þekkir alls
konar grös og jurtir, og dregur tennur úr mönn-
um — ekki peninganna vegna, heldur vegna þess,
að honum þj'kir sæmd að því, að gera öðrum
greiða. Ef þjer hafið sex skemmdar tennur, þá
dregur hann fyrstu fimm tennurnar úr yður ó-
keypis — það segir hann sjálfur — og tekur ein-
ungis borgun fyrir sjöttu tönnina. Hann selur líka
meðul, sem eiga við öllum hugsanlegum sjúkdóm-
um; hann býr þau til sjálfur úr jurtum, sem
vaxið hafa á fjallinu Líbanon. Hann hefir komið
með hest með sjer, einhverstaðar utan úr heimi,
gráskjóttan rneð svörtum dilum; hann er einna
líkastur tígrisdýri. Þegar herra Bradamantí er
seztur á bak klárnum, og er í rauðu kápunni
sinni með gulu uppslögunum, og með fjaðrahatt-
inn sinn á höfðinu, þá mundi margur vilja gef®
mikið fyrir að sjá hann. Og ef manni þá verður
litið á andlitið og rauða skeggið, þá gæti maður
trúað því, að þetta væri Júdas Ískaríot. Og þegar
svo fólkið þyrpist utan um hann á götunni, Þa
tekur hann glas úr tösku sinni og segir eitthvað
á þessa leið: »Þetta meðal eykur hárvöxtinn,
læknar augnveiki og magaveiki, eyðir líkþornum
og útrýmir rottum, og þó er það ekkert eitrað!«
— Siðastliðinn mánaðartima hefir hann haft son
herra Rauðarms í þjónustu sinni, strák, sem er
kallaður Litli-Skakkur, og hefir hann dubbað
hann eins og mansöngvara. Hann ber bumbuna,
til þess að draga skiftavinina að þeim«.
»Mjer þykir sonur
húsráðanda yðar vera
æði lítilþægur, að hann
skuli geta lagt sig
niður við slika at-
vinnu«, mælti Rúdólf-
»Faðir hans segirF
að það þurfi að hafa
gott tangarhald á bon-
um.þessum litla skratta,
þvi að annars lend*
hann fyr eða siðar *
gálganum. Já, hann er
svei mjer slunginn,
strákurinn, og illgjaro
að sama skapi. Hann
hefir gert veslings herra
Bradamanti margan
slæman grikk. Hr.
Bradamanti varar sig
ekki á honum, því að
hann er ekki annað en
góðmenskan og ráð-
vendnin. Okkur þyk‘r
reglulega vænt uffl
hann, því að hann
hefir læknað gigtina í
honum Alfreð. Það er
talað óttalega illa um
hann á bak, þennan góða mann; en hann á það
ekki skilið — því er yður óhætt að trúa, herra
minn. Það er sagt, að hann .... neil Hárin rísa
á höfðinu á mjer, þegar jeg hugsa til þess. Alfreð
segir, að ef þetta væri satt, þá ætti hr. Bradamanh
heitna á galeiðunum«.
»Hvað er sagt um hann?«
»Ó, jeg get ekki haft það eftir, nei, jeg g®11
aldrei fengið mig til . . . .«
»Gott og vel, þá tölum við ekki meira um
það«.
»Vegna þess að þjer ætlið að búa hjerna bja
okkur, þá er sjálfsagt bezt að jeg segi yður það
undir eins, að þetta er ekkert annað en ósvífi0
lygi. Hr. Bradamantí er einmitt maður, sem þjer
getið ekki haft annað en golt af að umgangast.
ef þjer legðuð trúnað á annan eins orðróm
þennan, þá gæti það orðið til þess, að þjer forð-
uðust að umgangast hann«. (Framh.)
. . . . pá gæti maður trúað þvi, að þetta væri
Júdas ískariot.
155 —
156