Tíminn - 17.06.1930, Blaðsíða 27

TÍMINN
Lf'LPUJ U UUUUUUUD LT~ITUTJ'IJ U U U U LTL) IJ U U U U U "Ú 'U" □' IJ TTU' U U'TTU'Ll'U IT LI~U 'LMJ'U U U'U'III L1 I
BB
ea
bb
B0
æ
æ
æ
m
æ
æ
œ
æ
as
ffi
BB
æ
BB
ffi
00
Bf
BB
00
ffi
a
0;
BB

ffl
3
BE
BB
i
B
ffi
BB
ffi
æ
ffi
BB
ffi
Búnaðarbanki Islands
tekur til starfa í hínum nýju húsa-
kynnum sínum i Arnarhvoli 1. júlí
næstkomanda
Bankinn starlar fyrst um sinn í þrem deildum:
BYGGINGAR- OG LANDNÁMSSJÓÐUR:
1. Starfsfé sjóðsins verður fyrst um sinn: Fram-
lag ríkissjóðs, 200 þús. kr. á ári.
2. Lán, sem ríkisstjórninni er heimilt að taka
'nanda sjóðnum og má nema allt að 5 milj. kr.
Sjóðurinn veitir lán:
1. Til að endurbyggja íbúðarhús á sveitabæjum.
2. Til nýbýla.
3. Til að koma úpp byggingum fyrir kúabú bæjar-
eða hreppsfélaga.
Lán til endurbygginga ávaxtast og endurborgast
með jöfnum greiðslum, þannig, að árlegt gjald sé
5% af allri lánsupphæðinni í 42 ár.
Lán til nýbýla ávaxtast og endurborgast með 31/) %
ái'lega í 50 ár, ef býlið er reist á ræktuðu landi, en sé
býlið á óræktuðu landi, er Jánið afborgunai'laust
fyrstu 5 árin, en endurborgast þvínæst vaxtalaust
með jöfnum afborgunum á 50 árum.
Lánsupphæðin er miðuð við verð á aðkeyptu efni
og vinnu.
Sjóðurinn lánaði ca. 350 þús. kr. á árinu 1929.
Stærsta sporið í
SPARISJÓÐS- OG REKSTRARLÁNADEILD:
Deildinni er heimilt samkvæmt lögum 1929, um
Búnaðarbanka íslands:
1. Að kaupa og selja víxla, tékka og ávísanir.
2. Að veita lán rekstrarlánafélögum eða kaupa
víxla sparisjóða, samvinnukaupfélaga, banka eða
bankaútibúa, með því skilyrði, að féð sé eingöngu
notað til þess að lána það út aftur til rekstrarlána-
félaga, sem stofnuð kunna að verða og starfrækt
samkvæmt sérstökum lögum um þau félög.
3. Að veita lán gegn ábyrgð bæjar-, sýslu- og sveit-
arfélaga, að áskildu lögmæltu samþykki æðri stjórn-
arvalda.
4. Að veita lán gegn veði eða sjálfskuldarábyrgð.
5. Að annast að öðru leyti venjuleg sparisjóðs-
störf.
Ríkisstjórnin skal, ef ástæður leyfa, sjá um, að
handbært fé opinberra sjóða, sem ekki eru geymdir
í Söfnunarsjóði, séu geymdir í Búnaðarbankanum.
Bændur! Geymið sparifé yðar í yðar eigin banka!
RÆKTUN ARS JÓÐUR:
Starfsfé sjóðsins er:
1. Tekjur af þjóðjörðum frá fardögum 1925 og
andvirði þeirra, sem seldar verða, ennfremur and-
virði þjóðjarða, sem seldar voru árin 1883—1925.
2. 250 þús. kr. tillag úr ríkissjóði.
3. varasjóður 1. flokks veðdeildar Landsbankans.
4. 1 milj. kr. tillag úr ríkissjóði samkvæmt sér-
stökum lögum um útflutningsgjald.
5. Andvirði jarðræktarbréfa, sem sjóðui'inn selur.
Sjóðurinn lánar til jarðræktar og húsagjörðar á
býlum í sveitum.
Lánstíminn er 5—25 ár.
Til ársloka 1929 lánaði sjóðurinn alls ca. 3 milj.
600 þús. kr.
Veðdeild, Bústofnslánadeild og Lánadeild smábýla
við kaupstaði og káuptún taka til starfa svo fljótt
sem ástæður leyfa.
Framkvæmdastjórn bankans:
Dr. Páll Eggert Ólason, aðalbankastjóri.
Bjarni Ásgeirsson, alþingismaður.
Pétur Magnússon, hæstaréttarmálaflutningsmaður.
íslenzks land/búnaðar er:
Búxta,da;X*l>a,itlc± Islands
O

. ^A. ^A. ^A ^A ^
!£ T VWf. T Vííf.
%A ^A
,,^fttrþ)aníiar“
Ullarverksmiðjan „Framtíðin
Frakkastíg 8 — Reykjavík
vill ekki láta hjá líða að minna fólk á að senda til ULLARVERKSMIÐJUNNAR FRAMTÍÐIN
alla þá ull er það þarl' að fá umia í lopa eöa band. Með því að ULLARVERKSMIDJAN
FRAMTÍÐIN hefir þær fullkomnustu kembingar- og spunavélar, sem til'eru í landinu, þá er
full trygging fvrir þvi, að þér fáið uli yðar hvei'gi eins vel unna og hjá ULLARVERKSMIDJ
UNNI PRAMTÍÐIN.
Sökum þess, að það lietír valdið óþægindum og tímatöf fyrir ullareigendur að fá þráð
eða ívaf í hespurn, hefir verksmiðjan tekið upp þá nýbreytni, að spinna alt eingirni (einþætt)
fyrir þá, sem þess óska, á þar til gerðar spólur, sem fylgja með til ullareigendanna án nokk-
urs kostnaðar fyrir þá.
Eg vona, að heiðraðir viðskiftamenn, og aðrir, sem þurfa að fá fijóta og góða afgreiðslu
á kembingu eða allskor.ar bandi, kunni að meta og hagnýta sér þann aukna afgreiðsluhraða,
vinnuvöndun og vinnulauna-niðurfærslu, sem ULLARVERSMIÐJAN FRAMTÍÐIN hefir stuðlað
að og re.ynslan hefir sýnt, að það er jafnt hagur viðskiftavina rninna sem verksmiðjunnar, að
þeir styðji þetta fyrirtæki með viðskifturn sínurn. Þar eru líka lægst vinnulaun.
Umboðsinenn verksmiðjunnar eru í flestum kaupstöðum og kauptúnum á landinu.
Virðingarfylst.
BOQI &L. vJ. PÓRÐARSOW.
Sírnar 1719 og 1251 (heirna). Box 87.
ture is much warmer than would be expected from the
geographical position of Iceland (Reykjavík -þ 4°C.).
Iceland may be called at present a tree-less country.
Formerly, extensive birch forests existed in many places,
which were used for fuel and charcoal. But lumber for
house and ship building purposes have had to be bought
from other countries. (Norway and Sweden). However it
has helped greatly, that large quantities of driftwood
have been brought to the island by the streams, particul-
arly the Arctic stream, and which have then been used
for building purposes. But tliis has diminished since the
forests of Siberia and North Ameriea have been exploited
and cut down. But still one may see huge rafts of whitened
logs on the beaches of the promontories on the north
coast. Now the driftwood is of less value, since stone is
being used more and more for buildings.
A great deal of vegetation exists in the sea all ar-
ound the coast, moreso around the south-west and the
west of the island. Sea-weed, dulse and other sea plants
grow in the skerries and on great rocks in the sea. This
growth is of considerable value, so that even in the most
northern points of the island, for instance, on the Mel-
rakkaslétta (Fox plain) and Langanes (Longnes), the
sheep require no other fodder than that which they can
find on the beaches and the neighbouring land, through-
out the winter.
I.
Ungur íslendingur var fyrir nokkru siðan staddui' í
einni af hinum veglegri dómkirkjimi meginlandsins, einu
af þessum háreistu musterum liðinna alda, þar sem iðn-
ar hendur hafa um áratugi lagt stein á stein ofan, til að
reisa hinu óþekkta altari og þjóðarsálinni helgidóm.
Mörgum sinnum hefir tímans tönn nagað skörð í hina
háreistu rnúra. Seinni alda kynslóðii' hafa fyllt skörðin
jafnóðum. Ofar jörðu er kirkjan ný nú að heita má. En
djúpt niðri, undii kirkjugólíinu er gömul kapella, þar sem
aldrei er meiri birta en hálfrökkur. Inni í veggjunum eru
grafklefar með fornum helgigripum og hálffúnum manna-
beinum. Digrar súlur af granit og porfyrsteini halda loft-
inu uppi. Þessar súlur voru reistar fyrir 800 árum. Grunn-
ur kirkjunnar var lagður snemma á 12. öld.
í hálfrökkrinu undir steinhvelfingunni fomu vöknuðu í
brjósti unga íslendingsins tilfinningar, sem hann hafði
aldrei þekkt áðui'.
Það voru endurminningar heillar þjóðar.
Endurminningar þjóðarinnar blunda jafnan í hug-
skoti þeirrar kynslóðar, sem andann dregur. Á stórum
augnablikum vakna þessar endurminningar í huga ein-
staklinganna, sem ósjálfráð blæbrigði í meðvitundinni.
Það, sem faðir og móðir, afi og amma hafa reynt, felst
á botni sálardjúpsins í hugum barna og barnabama, því
að vér mennirnir eigum heima í veröld, sem engu gleymir.
Steinninn, sem fávísir menn kalla þögulan, vakti í
brjósti útlendingsins, bitrar endurminningar um örlög
sinnar eigin þjóðar — örlög íslendingsins.
Hann mundi það úr gömlu kennslubókunum sínum, að
á sama tíma, sem sú þjóð, sem hann nú var gestur hjá,
var að reisa þessar háu súlur, sem staðið hafa í átta aldir,
voru íslendingar að grafa grunninn undan sjálfstæði sínu
og gjöra gullöldina að draumi.
Hann fann það á þessu augnabliki betur en nokkru
sinni áður, að íslendingar hafa aldrei reist svona súlur,
að allt, sem íslendingar hafa byggt, hefir hrunið með kyn
slóðinni, sem hornsteinana lagði.
n.
Torfbæirnir eru tákn hinnar ytri menningar á ís-
landi. Allt fram á síðasta áratug hafði íslenzka þjóðin til-
tölulega lítið eignast af varanlegum ytri verðmætum.
Túnblettirnir kringum bóndabæina, sem 1910 námu ca.
250 kílómetrum að flatarmáli, voru einu merkin um sleitu-
laust starf atorkusamrar þjóðar í þúsund ár. Að þessum
250 ferkílómetrum frádregnum, var landið jafn fátækt að
lífsskilyrðum, jafn óaðgengilegt komandi kynslóð og það