Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 84

JOLASNJOII
Aðfangadag jóla var éljagangur, en þó rofaði til með
köflum, og sást þá í heiðan himin. Þessi jólasaga gerðist í
stórri borg, og var mikil umferð um göturnar þennan dag.
Allir hlökkuðu til jólanna og jafnvel öreigarnir, sem höfðu
hvergi húsaskjól, því að þeir vonuðust þó eftir ein-
hverjum glaðningi á jólunum.
Gegnum ys og þys borgarlífsins heyrðist barnsgrátur,
og stóð svo á því, að örsnauð kona kom skjögrandi eftir
einni götunni með grátandi barn ífanginu. Barniðskalf af
kulda og nagaði þurr brjóst móður sinnar.
Fátæka konan staldraði við hjá stóru húsi til að kasta
mæðinni, og þar var líka dálítið skjól fyrir nöprum
næðingi vetrarins. Hún leit bænaraugum til himins, en þá
kom skyndilega él og fauk skæðadrífan framan í hana.
Þá andvarpaði veslings móðirin: „Hvernig getur Guð,
sem er algóður, svarað bæn minni með köldum snjó?"
í þessu húsi bjó ungur listamaður. Hann var mynd-
höggvari og bjó til skínandi fögur líknesi úr marmara.
Hann leit út um gluggann í þessum svifum og sá tötra-
lega konu, sem þrýsti ungu barni að brjósti sér og renndi
bænaraugum til himins.
Hann kenndi í brjósti um fátæku konuna og langaði til
aö hjálpa henni, en hann gat ekki gefið henni peninga,
því að hann var fátækur sjálfur. Og hann fór að hugsa um
alla þá, sem áttu við bág kjör að búa. Þá var eins og væri
hvíslað að honum, hvað hann skyldi gera. Hann flýtti sér
út og gekk eftir götunni, þangað til hann kom að stóru
torgi í miðri borginni. Hann tók handfylli sína af snjó og
hnoðaði, svo velti hann þessum snjóköggli fram og aftur,
og varð hann æ stærri og stærri. Þaö var engu líkara en
að hann ætlaði að fara aö búa til snjókerlingu. En það var
allt annað, sem hann hafði í huga. Hann bjó til snjókonu.
Hún var að sjá tötralega til fara, með barn í fanginu, og
hóf augu sín til himins, eins og hún væri að biðja. Það var
átakanlegt að sjá þá sorg og neyð, sem birtist í hverjum
drætti á andliti hennar.
Múgur og margmenni safnaðist saman til þess að
horfa á þetta einkennilega listaverk. Við þessa sjón
hrærðist margur til meðaumkunar með fátæka fólkinu,
sem átti heima í borginni. Ungi listamaðurinn fékk
lánaðan stóran peningakassa og lét hann við fætur
snjókonunnar. Og menn létu koparpeninga, silfur-
peninga og jafnvel gullpeninga detta niður í kassann.
Með öllum þessum peningum átti svo að gleðja fátæka
fólkið á jólunum.
Meðan þessu fór fram ráfaði fátæka móðirin með
barnið sitt eftir strætum borgarinnar, þangað til hún kom
að stóru torgi. Var þar mannfjöldi mikill saman kominn,
og í miðjum hópnum var snjókona með barn í fangi.
í þessum svifum kom eitt élið enn og kyngdi niður
miklum snjö. Mannfjöldinn var á sífelldu iði fram og aftur,
en fátæka móöirin stóð grafkyrr í sömu sporum og
gleymdi að hrista af sér snjóinn. Hún starði agndofa a
snjókonuna.
Rétt í þessum svifum gekk borgarstjórinn framhjá og
leiddi lítinn dreng sér við hlið. Hann hafði heyrt um snjó-
konuna og ætlaói hann að lofa litla drengnum sínum aó
leggja ríflega fúlgu í kassann.
Litli drengurinn átti ekki von á að sjá nema eina
snjókonu, en nú sá hann tvær. Og þær voru svo nauða-
líkar, báðar með barn í fangi og báðar hvítar!
,,Hvað er þetta, pabbi?" sagði hann forviða. ,,Hérna
eru þá tværsnjókonur. Þessiaumingjasnjókonafærekki
neitt, en allir eru að gefa hinni. Ég vil gefa þessari."
litli drengurinn benti á fátæku móðurina. ,,Jæja, góðl
minn," sagði faðir hans, og gat ekki stillt sig um að brosa.
,,Þú ræður því, en hve mikið viltu gefa henni?"
Hundrað var sú hæsta tala, sem litli drengurinn kunm
aó nefna. Hann vissi ekki, að til var þúsund, og því síóur
milljón. Hann leit framan í föður sinn og sagði mjög
hreykinn: ,,Svo sem eins og hundrað og hundrað og
hundrað krónur!"
,,Ekki ætlar þú aó vera smátækur, sonur minn," sagð'
faðir hans, og rétti honum þrjá hundrað krónu seðla.
Drengurinn hljóp til fátæku konunnar, stakk seðlunum
í olnbogabótina á henni og hrópaði: ,,Þetta máttu nu
eiga, aumingja snjókona."
Konan þreif í öxlina á drengnum, laut niður og kyss11