Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 79
Grátur.
Smásaga eftir Maríu Jóhannsdóttur.
Oft grét eg, þegar eg var litil. Stundam allra snöggv-
ast, stundum þungt og lengi, eftir því, hve sorgarefnin
voru mikilvæg. Osjaldan voru það hestarnir, er komu
út á mér tárunum. Ekki svo að skilja, að mér þætti eg
hafa ofmikið saman við þá að sælda, eins og t. d. kýrnar.
Langt frá því. Eg fekk aldrei nógu mikið að hossast á
hestbakinu.
Einkum minnist eg eins vorkvölds, er varð mér þung-
lifað vegna hestanna. Þeir höfðu verið heima um dag-
inn, en um kvöldið sagði faðir minn, að það yrði að flytja
þá í haga, svo þeir bitu ekki túnið um nóttina.
Strákarnir, Gvendur smali og Nonni bróðir, af stað,
og eg á eftir. Þeir voru eldri en eg, og fljótari að hlaupa.
Þeir gripu tvö bandbeizli, sem voru í bæjarsundinu, og
þutu út hlaðið. Þá var ekkert beizli eftir handa mér^
samt elti eg þá út á bæjarhólinn. Þeir stukku niður
tröðina.
— Lof mér að vera með ykkur, — grenjaði eg á
eftir þeim.
— Þér, stelpunni, sem dettur af baki jafnskjótt og
hestarnir spretta úr spori! — sögðu þeir báðir í einu, og
var ógurleg fyrirlitning í málrómnum. Annað svar
fekk eg ekki. Þeir beizluðu beztu gæðingana, hentu sér
á bak og þeystu af stað, í háloftinu, niður rennisléttar
eyrarnar, með alla trossuna á undan sér.
Eg stóð kyr og starði á eftir þeim, þar til þeir voru
komnir langt niður á mela. Þá huldu tárin þá sjón minnL