Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 42

Dúna Kvaran.
Dúna Kvaran, Dúna Kvaran!
Alt var Dúna Kvaran. Loftið var hrannað af Dúnu
Kvaran. Fuglarnir sungu nafn hennar.
Það sem einkum gaf nafni hennar þess töfraliljóm
og varpaði yfir hana dularfullum bjarma af aðdáun, var
ekki marmarahrjúfur hörundsblærinn, ekki flauelsdjúp
augun, ekki óviðjafnanlega mjúklátt fasið, — heldur það,
að hylli hennar virtist óvinnandi.
Faðir hennar var ríkur og mikils metinn. Faðir
hennar var gamli sýslumaðurinn á Bólstað, herra Jóhann-
es Kvaran,
Fimm ár hafði hún ekki dvalist nema einn vetur á
Islandi, síðasta vetur. Hún var ekki nema tuttugu og
eins, en alt um það hafði hún heimsótt nær hverja
höfuðborg í Evrópu og dvalist um lengri tíma í London,
Vín og París. Síðasta vetri hafði hún eytt að mestu í
Keykjavík, fæðingarborg sinni, hafði fylgt þangað móður
sinni, sem varð að gangast undir hættulega skyrðingu, og
horfið heim með henni, þegar hún fór aftur upp í sveit-
ina úr því fór að liða á afturbatann, fyrstu dagana í júní.
I Reykjavík, vissu allir, voru þeir óteljandi, sem hún
hafði tekið herfangi. Hún hataði þetta orðtak — án þess
að hata hlutinn í raun réttri. En taka herfangi! Hún
hafði aldrei svo mikið sem rétt sinn minsta flngur nein-
um af sínum dándum, þó öllum bænum væri tiðræddara
um ungfrú Dúnu Kvaran og herra Einar Laxdal, málarann
nafnkunna, heldur en um nokkrar aðrar tvær mannverur
á landinu.