Skírnir - 01.12.1916, Blaðsíða 9

Skírnir]
Tunglskinsnótt.
B45'
og rakleitt fer um víðu-velli þá,
er veita henni færi að renna skeið.
En heldur skyldi hyggja um bygða skaut
og hlusta á rödd, sem berst frá skyldum iýð,"—
frá ás og dís og gýgi geng eg braut
og guða nú á öðrum stað um hríð.
*
* *
I lenduna, sem lægsta þakið á,
um lágnættið eg kem á vina fund,
sem hafa vorum heimi vikið frá
og hinztu náttar þegið djúpan blund.
Á ferli er verið meðan máni skín,
og mér að þeirri sýn er stundarfró —
í vígða reitnum, þar sem moldin mín
er mannhæð ein á dýpt — og betur þó.
Um sáluhliðið glóa geislabönd,
er gefur máni af sinni tignu náð;
og lægstu þekju lyftir dulin hönd
í lendunni, sem turninum er háð.
Hið litla barn að köldum bólstri knýtt,
í kjól, er hefir lit hins nýja snjós,
og öldurmenni, silfurhæru-sítt,
úr svefnstúkunni koma, að ná í ljós.
En utanvert við opið sáluhlið
ég aleinn stend — með tveggja heima þrá
og fullri vissu: að fer eg senn í lið
með fólkinu, sem lægsta þakið á.
En þó er sem ég gangi á fagnafund
er fyrirburði sé um dular-lönd. —
Nú lækkar máni og látrar sig um stund
í lagarhvílu — bak við furðuströnd.