Tíminn - 29.12.1960, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, fimmtudaglnn 29. desember 1960.
Dr. Mordaunt linaði ofur-
lííið takið á mér og lagði við
hlustir.
— Jæja, sagði hann. — En
ég skal kála þér fyrst, Ijúfan.
Án þín geta þeir ekkert sannað
á mig. Þeir hafa aldrei getað
sannað neitt og munu aldrei
geta.
Hann vildi stinga mig á rétt
um stað,!, svo að hann reif
stykki úr blússunni minni um
öxlina.
Ég heyrði að mennirnir
lömdu á hurðina með einhverj
um þungum hlut ....
— Þeir geta ekkert sannað,
hvæsti dr. Mordaunt. Hann
hafði lagt sprautuna frá sér á
stól, en náði í hana án þess að
sleppa taki sínu á mér.
Ég hélt dauðahaldi í þessar
fáu hárlufsur á kollinum á
lækninum og togaði í af öllu
afli, en hann virtist ekki finna
fyrir því hið minnsta.
Ég varð þess vör að hann
beindi sprautunni að öxlinni á
mér og beitti mínum síðustu
kröftum og vatt mér til hliðar.
Sprautan stakkst á kaf í púð-
ann á sófanum og læknirinn
argaði vitfirringslega. Það var
í fyrsta sinn, sem ég sá hann
skipta skapi og ástæðan var
vissulega ærin.
Og skyndilega var herbergið
uppljómað. Ég sá dr. Mor-
daunt þjóta á fætur og húsið
virtist fyllast af fólki á
skammri stundu.
Ég fann, hvað augnalokin á
mér þyngdust og ég fékk und-
arlega tilfinningu yfir höfuð-
ið, allt varð óljóst og óskýrt.
Ég hafði aldrei fallið í yfir-
lið áður á ævi minni og það
hefur ekki komið fyrir mig síð-
an.
Ég rankaði mjög fljótlega
við mér aftur. Ég sá það,
vegna þess hve fátt hafði
breytzt. Tveir menn voru að
leiða dr. Mordaunt út úr her-
berginu. Hausinn á honum
dinglaði ískyggilega, eins og
hann væri laus á, en hann
gekk þó á eigin fótum. Ég sá
glampa á handjárn um úln-
liði hans.
Ég greip höndum fyrir aug-
un, birtan skar mig í augun,
og drjúg stund leið áður en ég
áttaði mig á hvar ég var
stödd. Það var eins og ég vakn
aði í húsi, sem ég hefði aldrei
komið í fyrr.
í herberginu voru nú fjórir
menn, en ég greindi ekki með
aumkun í svip þeirra þegar
þeir horfðu til min. Allir voru
þeir grimmdarlegir og ógn-
andi. Einn þeirra stóð rétt við
sófann og þegar hann sá, að
ég var röknuð úr rotinu, þreif
hann í mig: — Rísið á fæt-
ur.
Eg ýtti mér upp meö hnykk
og reyndi að laga á mér föt
in og breiða yfir rifuna, sem
dr. Mordaunt hafði rifið á
blússuna.
— Nafn yðar er Alberta
Prench, sagði hann stuttar-
lega og horfði niður í minnis
bók, sem hann hélt á.
arinnar í stað þess að vera!
flutt aftur í klefann eins og
undanfarna daga. Mér var |
vísað inn í skrifstofu og þar
sá ég Flood, gamla kunningja
minn úr lögreglunni, og þá
skildi ég að hann myndi eiga
nokkum þátt í þessari breyt
ingu frá venjunum síðustu
daga. Þeir skildu okkur eftir
tvö.
Hann var mjög óvingjam
legur þegar hann sá mig: —
HVER VAR

Eftir
Cornell Woolrich
16
— Já, hvíslaði ég.
— Og þér eigið heima í
Vesturgötu 69?
Eg játti því einnig.
— Standið á fætur.
Eg reis nú alveg upp og
stóð riðandi á gólfinu. Maður
inn greip um handlegginn á
mér. Ekki beint mjúklega að
mér þótti.
— Nú gangið þér út um
þessar dyr þarna.
Eg hreyfði fætuma í átt til
dyranna og reyndi að fylgja
hröðum gangi mannsins.
Svo spurði ég:
— Af hverj u farið þér svona
með mig? Hvert ætlið þér
með mig? Hann .... Sáuð þér
ekki að hann reyndi að drepa
mig?
Rödd hans var hranalegri
en rödd Mordaunts hafði
nokkru sinni verið. Hann
sagði:
— Þér eruð teknar fastar
af rannsóknarlögreglunni fyr
ir flutning og sölu á eitur-
lyfjum.
Eg gekk út um dyrnar eins
og dr. Mordaunt — með höf
uðið dinglandi eins og ég
hefði háls'brotið mig.
Skömmu eftir síðustu yfir
| heyrzluna af mörgum, var
mér ekið til lögreglustöðv-
Þér verðið látnar lausar, urr
aði hann. — Var búið að segja
yður það?
í fyrstu var ég svo sljó að
ég horfði á hann og áttaði
mig ekki á merkingu orð-
anna. Eg hafði nú setið inni
í fjóra daga.
— Nei, ég vfe'si það ekki.
En ég hef tekiö eftir því við
síðustu yfirheyrzlurnar, að á-
hugi þ-eirra hefur beinzt meir
og meir að Kirk og hans
vanda og að því sem ég hef
reynt að gera fyrir hann —
heldur en þessu með Mor-
daunt. -— Tja, það er af þeirri
ástæðu, sem þér eruð sendar
til mín. Eg gekk í málið fyr
ir yður. En það var fjandi erf
itt að sannfæra þá. Eg er
ekki svo háttsettur, skiljið
þér, að ég hafi nein teljandi
áhrif. Það var bara vegna
þess að mér var kunnugt um
allar aðstæður — og hina
raunverulegu ástæðu þess að
þér álpuðust út í þetta. Laga
lega séð hafið þér ekki verið
látnar lausar, heldur mér fal
in umsjón með yður, en þér
verðið ekki ákærðar eða látn
ar svara til saka. Hins vegar
verðið þér að bera vitni gegn
dr. Mordaunt og mönnunum
þremur og svertingjakonu, en
þær yfirheyrzlur hefjast ekki
fyrr en eftir nokkra mánuði.
Hann var þungur á brún
þegar hann bætti við:
— Og engar skælur. Þér get
ið sjálfri yður um kennt.
Eg lyfti höfðinu upp frá
þerripappírnum, sem ég hafði
gegnvætt með tárum mínum.
— Má ég þá fara núna?
stamaði ég hjálparvana.
— Já, þér megið fara, sagði
hann hryssnigslega. — Fylgið
ráði minu, farið heim, hvílist
vel og skiptið yður ekki af
því sem yöur kemur ekki við
í framtíðinni. Þér hafið hegð
að yður eins og flón, frú mín
góð. Eg vildi gjarnan trúa á
sakleýsi yðar, en ....
Eg var komin að dyrunum,
en sneri mér snarlegar við en
ég hélt ég væri.fær um:
— Eigið þér við að þér hald
ið þá að ég hafi af fúsum vilja
tekið þátt í þessu eiturlyfja
máli?
— Það vill svo til, að ég
trúi yður, sagði hann. — En
eins og þér vitið, þá hef ég
ekkert í höndunum sem sann
ar sakleysi yðar. Þér gœtuð.
hafa gert það ....
Hann dró út skúffu og tók
upp möppu. Hann vætti fing
urinn og fletti nokkrum blöð
um æfðum höndum. — Áður
en þér farið, sagði hann, gæti
verið að þér hefðuð gaman af
að frétta um það, að öll yðar
vitleysa hefur verið hrein og
skær tímaeyðsla. Hann heitir
Mordaunt, ekki satt? Og hve
nær var þessi Mercersstelpa
myrt? Bíðum við, hérna hef
ég það. Hinn 12. ágúst. Eg
hafði svo mikið fyrir, að ég
grandskoðaði allt um þenn-
an dr. Mordaunt. Hann hef
ur setið inni hvað eftir ann-
að síðn han var um fermingu,
fyrir alls konar óleyfilega
starfsemi og margt fleira. —
já, og hér er dálítið skemmti
legt. Hann var handtekinn
15. júní, grunaður um mjög
alvarlegan glæp. Með klók-
indum tókst honum að snúa
við blaðinu með því að játa
annan minni glæp. Hann fékk
60 daga fangelsi fyrir ölvun
á almannafæri og bílstuld og
hér stendur svart á hvítu dag
urinn, sem hann var látinn
laus á ný:
15. ágúS't, eða þrem dögum
eftir að Jconœn var myrt.
Mér fataðist aðeins augna
blik.
— Til þess' eru vítin að var
ast og læra af vitleysunum,
sagði ég þverlega. — Vitleys
urnar kenna manni að gefast
ekki upp þótt móti blási um
sinn.
Hann horfði forvitnislega
á mig.
— Eg dáist að kjarki yðar,
sagði hann. — En þessar rök
semdir eru klára della.
— Ætlið þér að hindra mig
í að halda athugunum mín
um áfram, fyrst þér berið á-
byrgð á mér? spurði ég.
— Þa-rf ég að gera það?
— Þér getið því aöeins
hindrað mig, herra Flood, með
því að láta setja mig bak við
lás og slá, sagði ég rólega.
— Já, en skiljið þér ekki
frú Murray, að þetta er gagns
laust. Hættið að reyna.
— Nei, ég hætti ekki. Eg
gæti það ekki, þótt ég væri
öll af vilja gerð. Eg trúi á það
og þaö er það eina sem ég hef
til að trúa á. Það megið þér
ekki taka frá mér; ég vil ekki
leyfa yður að gera það.
Eg opnaði dyrnar og sagði:
— Og hvers vegna skyldi ég
gefast upp? Af því að mér
skjátlaöist í þetta sinn?
Kannski gengur mér betur
næst. Eg held áfram, hr.
Flood, ég skal halda rann-
sóknum mínum áfram. Með
yðar samþykki eða ekki.
Kannski er ég bara klukku-
stundar gang frá honum, sem
gerði það, kannski býr hann
í næstu götu. Og kannski verð
ur það han-n, sem næstur tek-
ur upp simann.
Fimmtudagur 29. desember 1960.
8,00 Mcxrgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13,00 „Á frívaktinni", sjómannaþátt
ur, sem Kristin Anna Þórar-
insdóttir sér um. — KI. 13,30
verður felldur inn þátturlnn
„Um fiskinn". Stefán Jónsson
gefur sig meira að gamní en
alvöru.
14,40 „Við, sem heima sitjum",
Svava Jakobsdóttir B.A. hefur
umsjón á hendi.
15,00 Miðdegisútvarp.
18,00 „Yngstu hlustendurnir", barna
tími, sem Gyða Ragnarsdóttir
og Erna Aradóttir sjá um.
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Lög leikin á ýmis hljóðfæri.
19,00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Bach-tónleikar. Haukur Guð-
laugsson leikur á orgel verk
eftir Bach.
20.30 Kvöldvaka gamla fólksins. —
Frásöguþættir og lög eftir
Bjarna Þorsteinsson og Sigfús
Einarsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Gömul danslög erlend og inn
lend.
23,00 Ðagskrárlok.
EÍRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
— Þetta er glæpamaðurinn!
hrópar Vúlfstan, takið boga hans.
Eiríkur hlustar ekki á hann en
snýr sér að föður Sverri sem hneig
ir sig af kurteisi. — Talaðu,
ókunni maður, þú ert undir minni
vernd.
— Ég kallaði son minn frá
keppninni því Danirnir sýndu hon
um fullmikinn áhuga. En þeir eltu
hann og réðust á hann. Ég varð
að drepa einn þeirra til að bjarga
lífi Axels.
— Og hinn? segir konungurinn.
— Þinn maður, Tjali, réðist á
hann, þess vegna varð ég að skjóta
hann. Ég batt um sár Tjala og
færði hann á öruggan stað.
— Hann lýgur! æpir Vúlfstan.
Hann launmyiti báða félaga mína
og reyndi að drepa mig. Fullyrð-
ing gegn fullyrðingu. Sverrir rétt
ir sig upp: — Jæja þá, ég verð
víst að útskýra allt fyrir þér', Eirík
ur konungur.