Tíminn - 22.11.1961, Side 14

14
/
TÍMINN, miðvikudagitin 22. uóvember 7961.
hann víst ekkl framar, Tóm-
asi kaupmanni, sem biS hitt
uS hérna, að hann er einn af
þessum njósnurum. Ilonum
var saga ykkur sögð af öðr-
um njósnara. heima í Eng-
landi og hann sagði svo mér.
— Eruð þér þá í raun og
veru njósnari eins og essrek-
inn kallaði ykkur? spurði
Vulf blátt áfram.
— Eg er það, sem ég er,
svaraði hún stutt. — Máske
hef ég svarið eið að þjóna ein
hverjum á svipaðan hátt og
þið. Hver húsbóndi minn er,
eða hvers vegna ég geri það,
má ykkur á sama standa.
Mér geðjast vel að ykkur og
við höfum riðið saman hættu
lega reið. Þess vegna vara ég
ykkur við, þótt ég ætti máski
ekki að segja svo mlkið, að
Al-je-bal fursti er einn
þeirra, er tekur fulla borgun
fyrir það, sem hann lætur af
hendi rakna, og að þetta til-
tæki getur kostað ykkur lífið.
— Þér hafið líka varað okk
ur við Saladín, og hvað get-
um við þá eiginlega gert ef
við getum hvorugan þeirra
heimsótt?
Hún yppti öxlum.
— Ganga í þjónustu hinna
voldugu Vesturlandhöfðingja
og bíða eftir tækifæri, sem
aldrei kemur. Eða þá, sem er
enn þá betra, saumið nokkr-
ar skeljar í hatta ykkar, og
komið heim, sem guðhræddir
menn, er farið hafa pílagríms
för, gangið svo að eiga rlk-
ustu konuna, sem þið finnið,
og gleymið Al-je-bal og Sala-
he-din og konu þeírri, sem
ykkur hefur dreymt um. En
munið þá, bætti hún við með
breyttum róm, — að þá verð-
ið þið að skilja við Eld og
Reyk.
— Við viljum ríða þessum
hestum, sagði Vulf, eins og
út I bláinn, og Godvin sneri
sér að henni með reiðisvip.
— Þér virðist þekkja sögu
vora og það erindi er við höf-
um svarið að leysa af hendi,
sagði hann. — Hvers konar
riddarar haldið þér þá að við
séum, að þér dirfist að leggja
oss þau ráð, sem bezt hæfðu
njósnurum þeim er hafa
frætt yður? Þér talið um líf
okkar. Já oss er annt um það
og höldum því í heiðri, og þeg
ar þess verður krafizt af oss,
fórnum við því, þegar við höf
um gert það, sem vlð frekast
getum.
— Vel mælt, sagði Mas-
onda. — Lítið hefði mér þótt
til yðar koma, hefðuð þér
svarað á annan veg. En hvers
vegna viljið þér sækja Al-
je-bal heim?
— Af því að föðurbróöir
okkar bað okkur um það á
banastundu sinni. og þar sem
við höfum ekkert betra ráð
til þess að fylgja, viljum við
þegar fylgj a því, hvað svo s'em
á eftir kemur.
— Sömuleiðis vel mælt! Til
Al-je-bals skuluð þið fara, og
það koma, sem koma vill —
fyrir okkur öll þrjú!
— Fyrir okkur öll þrjú?
spurði Vulf. /— Hver er þá
yðar hluttaka í þessu mál-
efni?
— Eg veit það ekki, en
máske verður hún meiri en
þið haldið. Eg verð að minnsta
kosti að vísa ykkur leið.
— Ætlið þér máske að
svikja okkur? spurði Vulf
hugsunarlaust.
Hún rétti úr sér og horfði
í augu hans þar til hann roðn
aði og sagði síðan: — Spyrj-
ið bróður yðar, hvort hann
haldi að ég muni svíkja ykk
ur. Nei, ég vil hjálpa ykkur,
og mig grunar, áð áður en
lýkur munið þér, sem talið
svo ósvífið til þess, sem vill
rétta ykkur vinarhönd, þurfa
hjálpar minnar. Nei, svarið
ekki; það er ekki furða, þó að
þér séuð tortryggnir, pílagrím
ar. Ef þið viljið, skulum við
leggja af stað, þegar náttar.
Berið engar áhyggjur fyrir
nesti eða þess háttar, það
skal ég annast, en við ferð-
umst ein og leynilega. Takið
aðeins með ykkur vopn ykk-
ar og þau föt, er þér þarfn-
ist; hitt skal ég geyma fyrir
ykkur þar til síðar. Eg fer nú
að undirbúa allt til ferðarinn
ar. En ég bið ykkur að hafa
Eld og Reyk söðlaða um sól-
setur.
Við sólsetur stóðu bræðurn
ir ferðbúnir í herbergi sínu.
Þeir vorú alvopnaðir undir
pílagrímsbúningi sínum já,
jafnvel með skildina, er
geymdir höfðu verið í far-
angri þeirra. Hnakktöskum-
ar, er Masonda hafði fengið
þeim, voru fylltar þeim nauð
synlegustu hlutum er þeir
máttu hafa meðferðis; hi.tt
fólu þeir hennar umsjá.
Dyrnar opnuðust skyndi-
lega, og inn kom ungur mað-
ur, klæddur kápu- af úlfalda-
hári, að Austurlanda-sið.
— Hvað vilt þú? spurði
Godvin.
— Finna bræðurna Pétur og
Jón, var svarað, og sáu þeir
þá að þessi grannvaxni, ungi
maður, var enginn annar en
Masonda.
— Hvað? Þið ensku sakleys
ingjar, þekkið þið ekki konu
í úlfaldahárskápu, bætti hún
við er hún fylgdi þeim út að
hesthúsinu. — Því betra! Það
sýnir, að dulargervi mitt er
gott. Héðan af verðið þið að
vera svo góðir að gleyma
Masondu, og þangað til við
komumst inn yfir landamæri
Al-je-bals, verðið þið að muna
að ég er þjónn ykkar, Davíð
að nafni, ættaður frá Jaffa;
eh trúarskoðanir hef ég eng
ar ákveðnar, né neitt þess
háttar.
Þar stóðu hestarnir söðlað-
ir, og þar á meðal einn nýr
— fallegur hestur af arabisku
kyni, og tvö múldýr með
klvfjum.
Þau teymdu hestana út og
stigu á bak. Masonda teymdi
múldýrin, er voru bundin sam
an. Eftir svo sem fimm mín-
útur voru þau komin út úr
Beirut, og riðu þau í dimm-
unni eftir vegi þeim, er þeír
höfðu reynt hestana á, að á
einni er rann í svo sem
þriggja mílna fjarlægð, og
gerði Masonda ráð fyrir, að
þau mundu ná þangað, er
tunglið kæmi upp.
Það var mjög dimmt og
Masonda reið við hlið þeirra
til þess að vísa þeim leið, en
þau mæltu varla orð.
Vulf spurði hana hver ann
aðist gistihúsið meðan hún
væri fjarverandi. og svaraði
hún stutt í spuna, að það sæi
víst um sig sjálft.
Vegurinn, sem þau héldu
í myrkrinu, lá yfir tvo árfar-
vegi, er mi voru að mestu
þurrir. Loks heyrðu þau vatns
nið framundan og bylgju-
gnauð hafsins til vinstri hand
ar, og bað Masonda þá að
stanza þar. Þau biðu svo þar
t.il tunglið kom upp, og sáu
þeir þá stórt fljót framund-
an, og hafið 1 svo sem hundr-
að skrefa fjarlægð til vinstri,
en bratt og hátt fjall til hægri
handar, og lá vegurinn með-
fram því. Það var svo bjart,
að Godvin sá einkennilegar
rispur á klettunum fyrir of-
an þau, og þar neðan undir
var eitthvað skrifað, sem
hann gat ekki lesið.
— Hvað er þetta? spurði
hann Masondu.
— Það eru minnisspjöld
eftir konunga þá, svaraði
hún, — hverra nöfn standa
skrifuð í ykkar helgu bók, og
sem ríktu á Sýrlandí og
Egyptalandi fyrir þúsundum
ára. Þeir voru voldugri en
Salah-he-din, og nú eru þessi
innsigli, er þeir settu á þess-
ar klappir, þær einu menjar,
sem eftir þá eru.
Godvin og Vulf störðu á
bergrispurnar, og þeir sáu í
anda hinar voldugu herfylk-
ingar ,er hér höfðu stanzað
og horft út á fljótið og á stein
úlfinn, er gætti þess, sem
eftir munnmælaspgunum gó,
þegar óvinir nálguðust'. En
nú gó hann ekki framar, því
að hann lá höfuðlaus á fljóts
botninum og liggur þar enn
í dag. Nú voru allir þessir
menn löngu dauðir, og verk
þeirra gleymd. Við þessa hugs
un fundu hinir tveir ungu
ferðamenn, sem nú voru á-
leiðis með að koma í verk ugg
vænu fyrirtæki, í ókunnu og
hættulegu landi, til vanmátt-
ar síns.
Masonda las af svip þeirra,
hvað fram fór í hjörtum
þeirra, og þegar þau komu á
fljótsbakkann, benti hún á
bárurnar litlu er eltu hver
aðra til sjávar.
— Þannig erum við, menn-
imir, sagði hún stuttlega. —
En úthafið er alltaf þarna og
fljótið alltaf hérna, og af
nýjum bárum er alltaf nóg.
Dansið því á þylgjum lífsins,
meðan þið gstið, jafnt í sól-
skini, tunglsljósi, í stormum
og stjörnubiarma, því úthaf-
ið kailar og bárurnar hjaðna.
Komið nú og fvigið mér; bví
ég þekki vaðið °g ó þessum
tíma árs er straum.urinn ekki
mjög. stríður. Rfðið við hlið
mína, Pét’m. ef mér skyldi
skoia úr söðlinum; en Jón
ríður á eftir, og .ef múldýrin
vilia ekki halda áfram, þá
k'nýið þau áfram með sverðs-
oddinum.
Þannig riðu þau út í fljótið,
sem margur mundi hafa ótt-
azt að gera á næturtíma. En,
Miðvikudagur 22. nóvember:
8.00 Morgunútva.rp.
8.30 F.réttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
16.00 Veðurfregnir — Tónleikar.
17.00 Fréttir — Tónieikar.
17.40 Framburðarkennsla í dönsku
og ensku.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Á
leið til Agra“ eftir Aimée
Sommerfelt; X. (Sigurlaug
Björnsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Kenny Drew leik
ur píanólög eftir Harold Ar-
len.
20.20 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Græn-
lendinga saga; fyrri hluti
(Dr. Kristján Eldjárn þjóð-
minjavörður).
b) Norðlenzkir kórar syngja
íslenzk lög.
c) Séra Jón Kr. fsfeld flyt-
ur þátt úr ævisögu Ebenez-
ers hringjara á Bíldudal.
d) Jóhannes skáld úr Köti-
um les úr þjóðsögum Jóns
Arnasonar.
21.45 íslenzkt mál (Dr. Jakob
Benediktsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Svart og hvítt
í lífsins Ieik“,' smásaga eftir
Dorothy Parker, í þýðingu
Margrétar Jónsdóttur skáld-
konu (Anna Guðmundsdótt-
ir leikkona).
22.30 Næturhljómleikar:
a) „Söngur næturgalans".
sinfónískt ijóð eftir Stra-
vinsky (La Suisse Romande
hljómsveitin leikur; Ernest
Ansermet stjórnar).
b) Sinfónía nr. 6 í es-moll
op. 111 eftir- Prokofieff
(Fílharmoníska hljómsveit-
in í Leningrad leikur; Év-
genij.Mravinskij stjórnar).
23.40 Dagskrárlok.
H. RIDER HAGGARD!
BRÆÐURNIR!
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM

34
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
104
Úlfarnir reyndu að ná flótta-
mönnunum saman, en Hallfreður
sá, að það var ekki til neins, og
hann kallaði á úlfana. — Þetta
þýðir ekki, sagði hann við Eirík,
þeir eru þjálfaðir til að veiða dýr,
en ekki menn. — Hvar er Óttar?
spurði Eiríkur. — Hann klifraði
upp í tré, því að hann hræddist
úlfana, svaraði Hallfreður hlæj-
andi. Við og við sást bjarminn frá
kyndlunum, sem flóttamennirnir
höfðu kveikt á.
— Ljósið hrekur andana hurt,
sagði Eiríkur og hló við. Svo varð
hann allt í einu alvarlegur. — Ég
hef fengið hugmynd, Hallfreður,
sem ef til vill getur komið að
gagni móti Bryndísi. Keltárnir eru
einn hjátrúarfyllsti þjóðflohkur í