Morgunblaðið - 01.09.1943, Blaðsíða 11

Miðvikudagtir "i. sept. 1943
MORGUNBLAÐIÐ
11
ífíí£
VÍCKIMWP
Það var píanó í setustof-
unni. Það var læst. Kurt lagði
í vana sinn að ganga tímum
saman eftir ytri aðalgötum
horgarinnar. — Hann var að
byrja að þrá kvenfólk, en hann
þekkti engar .stúlkur, og átti
enga peninga.
Dag nokkurn kotu sírnskeyti
frá Madame Menolescu og
innan klukkustundar komu
þær: Madame, hin fagra dótt-
ir hennár Blaine, frönsk þjón-
stúlka, kjölturakki og nafn í
Fo, ferðatöskur, hlátur og ilm
vatnslykt; glaðvært áhyggju-
laust fólk. Madame kysti lækn-
inn, og þegar hann kynnti
Kurt fyrir henni, sem fóstur-
son sinn, þá kysti hún hann
líka.
„En hvað þú ert góður að
|koma hingað til að skemta
vesalings lækninum okkur“,
hrópaði hún. „Hann hefir sagt
mjer svo ma.rgt um þig. Jeg
veit það allt. Þú ert hljómlistar
maður. En hvað það er skrít-
ið, hann roðnar. Sjáðu bira
Elaine, þú þarft ekki að vera
feiminn ])ótt gömul kona kyssi
þig svona“.
Madame var enn unglegri
en málverkið, sem var málað
fyrir tuttugu árum. Hún hafði
smágert hár, litað ljósgult,
þjettvaxinn án þess að vera
-íeitlagin, eins og margar mið-
aldra konur, sem svelta sig og
nudda til að halda sjer í horf
inu, stóreygð og með vel birta
húð. „Jeg er sólbrend eins og
Tartari“, sagði htm, þegar
hún leit í spegilinn. Ilún festi
blómvönd í hálsmálið sitt til
að hylja undirhökuna, fyrstu
merki aldursins.
Nú var íbúðin full af fjöri
og hávaða, og tómleikinn horf
inn. Gluggarnir voru galopn-
aðir, ábreiðurnar voru teknar
af stólunum, blómavasarnir
voru fyiltir, og lagt var á borð.
Þjónustustúlkan var send nið-
ur í kjallarann eftir kampa-
víni. Síminn hringdi, hundur-
inn gelti og Elaine ljek vals á
píanóið, Madame fór fram í
eldhús til að baka pönnukök-
ur. Dr. Ilain fór að taka sam-
an ])jönkur sínar.
„Við erum að fara, frú“,
sagði hann og fór fram í eld-
hús til hennar..
„Fara? Ilvert ætlið þið?“
spurði Madarne.
„Á gistihús“, svaraði lækn-
irinn.
Madame horfði hugsandi á
hann um stund, með gaffal í
hendinni. „Bull, læknir“, sagði
hún. „Jeg sleppi yður ekki.
Þjer björguðuð lífi mínu —
haldið þjer svo að jeg fari að
láta yður fara á gistihús? —
Auk þess finnst okkur gaman
að hafa karlmenn í húsinu. Er
það kanski ekki Elaine“, hróp
aði hún inn í setustofuna. „Er
ekki gaman að hafa þá
hafa bá hjerna?“
„Skelfing gaman“, svaraði
Elaine háðslega, án ]>ess að
hætta að spila. Þau átu og
drukku skál l)etri tíma, dr.
ITain hafði silfuröskju fulla af
vindlingum fyrir framan sig
og reykti án afláts. Madarne
mundi skyndilega eftir litlu
herbergi upp á loíti, það var
að vísu ljelegt, en það mátti
dubba upp á það. Innan
skamms var það orðið hið A'ist
legasta, og' þar fengu þeir
samastað Ivurt og dr. Hain.
Madame var fjörug og
,kvikleg og enda þótt Kurt
skyldi^ ekki nema helminginn
af því sem hún sagði, skemmti
hann sjer vel og starði án af-
láts á va-rir hennar. Kampa-
vínið steig honum til höfuðs
og hann stóð á fætur og hjelt
ræðu. Madame hló sig mátt-
lauga að orðavali hans, og
meira að segja vottaði fyrir
brosi á vörum Elaine. Hún var
eins köld og móðir hennar var
heit, en fögur sýnum, fölleit
Og, dökkeyg.
„Eins og mánagyðja“, sagði
Kurt undir áhrifum kampa-
vínsins.
„Drengurinn er orðinn skáld
legur“, sagði Madame og hló.
„Hlauptu nú að píanóinu
dengsi minn, og snilaðu eitt-
hvað fallegt fyrir okkur“.
„Ilvað á jeg að spila?“
spurði Kurt Elaine, sem settist
við hlið hans á píanóstólinn.
„Bolero, Ravel“, sagði hún.
Ilann hafði heyrt lagið, en
aldrei suilað það. Fingur hans
voru einnig stirðir, en þar eð
harin var kendur spilaði hann.
Eftir dálitla st.und stóð Elaine
upp og dansaði eftir spili hans.
Hann sá hana ekki en skynjaði
hana með hverri taug líkama
síns. Madame datt snjallræði í
hug.
„Yið megum til með að
dansa“, hrópaði hún hrifin.
Hún þaut í símann og smalaði
saman kunningjum og kvöld-
inu lauk með tangóum og ""ls
um, sem gestunum var gætt á
um miðnætt-i.
„Jeg hefi aldrei á ævi minni
verið svona kátur“, sagði Kurt
í trúnaði viö lækninn, þegar
þeir voru komnir upp í her-
bergið sitt. Ilann dreymdi
Menolescu mæðgurnar, sem
runnu saman í eina kvenveru í
draumum hans. Elaine sem var
fögur og Madame sem dansaði
tango eins vel og af eins miklu'
fjöri og hún gerði allt annað.
Kurt þráði Elaine, og nokkr
um sinnum reyndi hann að
kyssa hana. Hún tók þeim til-
raunum hans með kæruleysi
og kulda. Ef orðið ást hefði
verið í orðasafni hans, hefði
hann vitað að hann elskaði
Elaine. Engu að síður var hann
orðinn elskhugi móðir hennar
innan viku.
„Þeir sem elska mig kalla
mig Guciu“, sagði hún fyrsta
daginn , svo að þau kölluðu
hvort annað nú Guciu og
denesa. Hún tók blíðuatlotum
hans óhikað og með góðlát-
legri gamansemi, og hann sætti
sig vel við það. Ilún var að
sumu leyti móðurleg og það
hafði góð áhrif á drenginn. —•
I lún sýndi honum París, þau
óku um borgina tímunum sam-
an. Þau átu á veitingahúsum,
dönsuðu -í næturklúbbum og
gistu nótt og nótt á litlum gisti
stöðum skamt fyrir utan borg-
ina, sem voru ætlaðir elskenj-
Um. Ilann átti aðeins ein föt,
og þau gatslitin, en Madame
fór með hann til skraddara,
pantaði föt á hann, valdi snið-
ið og sat og horfði á þegar ver-
ið var að máta á hann, og dró
athygli annara að því, sem
henni geðjaðist að í fari hans.
„Monsieur er herðabreiður
og þarf ekki að hafa stopnað-
ar axlir“, tilkynnti hún klæð-
skeranum. „Monsieur er grann
ur um mjaðmirnar, fötin værða
því að fara vel“. 1 staðinn
varð hann að fara með henni
að velja kjóla. Afgreiðslu-
stúlkurnar í kjólaverslununum
sýndu honum kurteisi, en gutu
forvitnislega á hann hornauga,
hinn unga elskhuga roskinnar
konu, kevntan unnusta. Þegar
þau fóru út að skemmta sjer
laumaði Madame buddunni
sinni í vasa hans. „Gerðu það
fyrir mig að taka þetta, Dengsi
minn“ — og hann borp'aði nið-
urlútur háa reikninga. Seinna
Ijet hún hann fá ávísanir. —
„Gerðu það fyrir mig Dengsi
að ná í peninga handa okkur
í bankanum — eins mikið og
þjer sýnist. Það er viðkunnan
leera“, sagði Madame.
Þar eð Kurt hafði aldrei
haft neina peninea milli handa
vissi hann ekkert hvað hann
átti að gera AÚð bá. Hann
kevpti handa henni blóm og
gjafir fyrir hennar eigin fje
og gaf allt of mikla drykkju-
peninga. — Atvinnuelskhuai
hugsuðu þiónarnir bak við
hann. Á andliti þeirra sá hann
sama fyrirlitningasvipinn og á
þjónustustúlkunum og dyra-
verðinum. Meira að segja Fo
kjölturakkinn leit niður á
hann. Elaine ein virtist ekki
taka eftir neinu, og dr. Hain
var of niðursokkinn í undir-
búning undir próf í frönsku
sem hann yrði að taka ■— ef
hann fengi leyfi til að starfa
í Rouen, til að hafa hugmynd
uin það sem var að gerast
kringum hann.
Kvöld eitt voru þau að
dansa í næturklúbb, sem var
þakinn speglum að innan. —
Ivurt var ánægður með sjálfan
sig. Ilann var í nýjum sam-
Sonur ekkjunnar
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen
2.
Eftir nokkurn tíma lagði maðurinn af stað í ferðalag
í fjórða skiftið, og ætlaði nú ekki að koma aftur fyr en
að mánuði liðnum. En áður en hann fór, sagði hann
stráknum, að ef hann færi inn í fjórða herbergið, þá
skyldi hann ekki ímynda sjer, að hann hjeldi lífi. — En
eftir tvær eða þrjár vikur gat piltur ekki lengur á sjer
setið, hann varð að sjá, hvað væri inni í herberginu, og
svo skaust hann þangað inn. Þar stóð svartur hestur með
glóðarker við höfuðið, en heymeis við taglið. Þetta fanst
pilti skakt og skifti þessvegna um.
Þá sagði hesturinn: „Úr því þú ert svona brjóstgóður,
að þú vilt lofa mjer að fá mat, þá skal jeg bjarga þjer í
staðinn. Þú salt fara upp í herbergið, sem hjer er beint
fyrir ofan og taka þjer herklæði, sem hanga þar. En ekki
máttu taka þau sem best eru fægð, heldur verður þú að
fá þjer ryðguð og gömul. Sverð og hnakk af sömu gerð,
skaltu einnig fá þjer“.
Þetta gerði piltur, en þungt varð að bera það alt saman.
Þegar hann kom aftur til hestsins, sagði hesturinn, að
nú skyldi hann afklæða sig og lauga sig í katlinum, sem
var í hinu herberginu.Ljótur verð jeg eftir það bað, hugs-
aði pilturinn, en hann gerði þetta nú samt. Og þegar hann
hafði laugast, varð hann svo fagur og hraustlegur, hvítur
og rjóður eins og mjöll og blóð, og miklu sterkari en áður.
„Finnurðu nokkurn mun?“ spurði hesturinn.
,,Já“, sagði piltur.
„Reyndu að taka mig upp“, sagði hesturinn.
„Já, það gat hann auðveldlega og sverðinu sveiflaði
hann eins og ekkert væri.
„Legðu þá hnakkinn á mig“, sagði hesturinn, ',,og farðu
í herklæðin. Taktu svo með þjer vöndinn og steininn og
vatnskrúsina og svo förum við af stað“.
Þegar piltur var kominn á bak, fór hesturinn af stað,
og það svo hart, að stráksa fanst hann fljúga.
Þegar nokkur stund var liðin, sagði hesturinn: „Mjer
heyrist einhver dynur fyrir^aftan okkur. Líttu við. —
Sjerðu nokkuð?“
„Það koma margir menn á eftir okkur, víst einir tutt-
ugu!“
„Það er galdrakarlinn“, sagði hesturinn, „nú kemur
hann með sveina sína!“
Enn hjeldu þeir áfram um stund, og þeir, sem eltú,
nálguðust óðum.
,‘,Kastaðu nú vendinum aftur fvrir þig“, sagði hestur-
inn. „En gættu þess vel að kasta honum langt aftur fyrir
okkur“.
Þetta gerði piltur, og jafnskjótt óx þar upp mikill og
þykkur þyrniskógur.
Ivona ein kom inn í skóbúð
og bað um skó, „en“, bætti
hún við, „mjer sengui' afar
illa að fá skó við mitt hæfi.
Þeir mega ekki vera of stórir
og ekki heldur of litlir“.
„Jeg skil það vel“, sagði af-
greiðslumaðurinn. „Skórnir
eiga að Arera stórir að innan,
en litlir að utan“.
★
„Jeg sá í dag mann sem vóg
500 pund“.
„Hvaða vitleysa“.
„Jú, 500 pund af rúg-
mjöJi“.
★
„Þú ert svo daufur. Ilvað
er að ]>jer?“
„Sigga hryggbraut mig í
gær‘ ‘.
„Ilvað um það. Það eru
fleiri stúlkur til en hún“.
„Mikið rjett, en jeg' get ekki
hugsað um annað en það, hve
mikið það er sem hrin fer á
mis‘ ‘.
★
Svartsýn er sii stúlka, sem
notar altaf tvenn pör af sokka
böndum, en hefir samt alltaf
á sjer teygjuband til vonar
og vara.
★
„Ætlið þjer að fá að tala
við hann Pjetur?“
„Já“.
„Hann er dáinn“.
„Nú, þá kem jeg aftur á
morgun“.
iz
Ilann elskaði konuna sína
mjög heitt, en var afar hugs-
imarlaus um það að láta hana
hafa nægilega peninga. Eitt
sinn fór liann í verslunarferð
og skildi konuna eftir heima
með allt of litla peninga, en
lofaði að senda henni ávísun.
En sú ávísun kom aldrei svo
hann fjekk eftirfarandi sím-
skeyti frá konunni:
„Hefi enga peninga. Húseig
andinn heimtar leiguna. Sendu
ávísun' ‘.
Eiginmaðurinn svaraði:
„Er blankur í augnablikinu.
Sendi ávísun seinna. Þúsund
kossar“.
Eftir nokkra daga fjekk ■
hann aftur skeyti frá konu
sinni. Það var svohljóðandi:
„Hugsaðu ekkert um pen-
inga. Hefi látið hiiseigandann
fá alla kossana. Sendu fleiri“.
★
„Ilvernig líkaði þjer hófið í
gær?“
„llræðilega. Þú sagðíl* að
jeg gæti borðað eins mikið og
mig langaði til, en jeg gat það
alls ekki“.