Morgunblaðið - 20.03.1945, Blaðsíða 10

1C
MORGUNBLAÐItí
Þriðjudagur 20. mars 1945
Á SAMA SÓLARHRING
Eftir Louis Bromfield
En hann var aldrei á því
hreina með, hvort hann hafði
fyrirgefið Patrick Dantry eða
ekki. Tilfinningar hans í garð
írans voru furðulegt sambland
af ást, hatri og afbrýði. í ein-
stæðingsskap sínum í ellinni,
fannst honum, sem Patrick
Dantry hefði verið eini maður-
inn, sem hann hefði nokkru
sinni þekkt — eini vinurinn,
sem hann hefði nokkru sinni
átt.
— Hann mundi aðeins óljóst
eftir Maríu systur sinni, en
Nancy — sem nú bjó einhvers
staðar í Englandi, stóð honum
ljóslifandi fyrir hugskotssjon-
um. Hún hafði altaf verið
miklu glæsilegri og fallegri en
María, og þegar gamli maður-
inn nú skyggndist aftur í for-
tíðina, datt honum í hug, að
Patrick hefði sennilega altaf
elskað Nancy — og aðeins
kvænst Maríu vegna þess, að
Nancy var þegar gift, er þau
kynntust.
Undanfarnar vikur hafði eitt
hvert mildandi afl verið að
verki hið innra með þessu
bitra gamalmenni, og þegar
hann sat þarna í kvöld, og þótt
ist vera að hlusta á Melbourn,
harmaði hann það með sjálf-
um sjer, að hann skyldi ekki
hafa fyrirgefið Nancy fyrir
löngu síðan. Það hefði verið
honum huggun, ef hann hefði
nú átt vísa samúð hennar. —
Fhilip skildi hann hvorki nje
hafði samúð með honum. Og
það var heldur ekki hægt að
ætlast til þess, að ungt fólk, í
fullu fjöri, er átti allt lífið
framundan, gæti haft samúð
með gömlum, örvasa vesaling-
um, eins og hann var orðinn.
Það var ekki nokkur von til
þess, að Fhilip gæti skilið,
hvað það var, að vera gamall,
sjúkur og einmana, — að hafa
lifað sitt fegursta, en eiga þó
ekkert, í djúpi minninganna, til
þess að hugga sig við.
3. Kapítuli.
Hektor gamli var mjög for-
vitinn. Upp á síðkastið hafði sá
eðlisþáttur komið í ljós í óeðli
legum áhuga hans á andlitum
manna. Það hafði komið fyrir,
oftar en einu sinni, að hann
hafði staðið eins og dáleiddur
úti á götu, í leikhúsinu eða á
kaffihúsi, og starað án afláts á
andlit, sem hann hafði aldrei
sjeð áður, og reynt að skygnast
á bak við hinn ytra hjúp, kom
ast að leyndardómum þeim, er
þar voru geymdir. Þetta var
forvitni, sem fólki geðjaðist
illa að og það hafði oft komið
fyrir, að menn höfðu fyrtst við
af þessari hnýsni hans.
En hjema, á sínu eigin heim
ili, gat hann fullnægt þessari
undarlegu ástríðu sinni. Hann
tók að virða andlit Melbourn
fyrir sjer, er nú sat og hlýddi
á ruglingslega frásögn Jim
Towner. Það var ekki laust við
fyrirlitningarsvip á andlitinu,
en annars Ijóstraði það engu
upp um það, sem inni fyrir
bjó.
Þetta var einkennilegt and-
lit — í senn andlit meinlæta-
manns og munaðarseggs. Enn-
ið, hátt og gáfulegt, hvelfdist
yfir lítið eitt íbjúgt nef. Hann
hafði svart yfirvaraskegg —
munnurinn var stór, varirnar
þykkar og lostafullar. Kjálk-
arnir voru sterklegir og hakan
festuleg. Eyru hans, stór og vel
löguð, voru altof lágt á’ höfð-
inu, og gerðu andlitssvipinn
grimmilegan og frumstæðan.
Dökkblá augun voru greindar-
leg og í þeim brann eldur því
nær dýrslegrar lífsorku. Fyrir
neðan augun og við munnvik-
in voru hrukkur, sem gáfu til
kynna, að hann myndi þegar
hafa slitið barnsskónum.
Hann var hávaxinn, karl-
mannlegur og kraftalegur og
samsvaraði sjer vel. Það var
bersýnilegt, að þesSi maður
hafði einhverntíma borið þung
ar byrðar, unnið erfiðisvinnu.
Vöðvarnir, stæltir og sterk-
legir, sáust greinilega í gegnum
glæsileg samkvæmisföt hans.
Hektor gamli hjelt áfram að
athuga andlitið með mikilli at-
hygli, um leið og hann hugsaði
um, hvaða viljaþrek — harm-
leikir og ástríður hefðu mótað
það, og hve undarlegt það
væri, að mennirnir mótuðu sín
eigin andlit. Andlitin væru
spegilmynd af lífi mannanna,
og þettá andlit speglaði erfitt,
og erilsamt líf — væri ekki
laust við, að vérá dálítið
þreytulegt.
Hann hugsaði með sjer: Þetta
er andlit máttugs manns, sem
er í senn kaldur og ástríðufull
ur -— og meginstyrkur hans er
skapstilling, skarpskyggni og
miskunarlaust viljaþrek. Og
hann skildi alt í einu, hvers
vegna Fanney hafði hegðað
sjer eins og fífl, meðan þau
voru að snæða kvöldverðinn.
Hann skildi, að þessi maður
var hættulegur konum, og þá
sjer í lagi konum eins og Fann
eyju, sem hafði hlotið strangt
og siðsamt uppeldi — verið
in upp með það fyrir augum, að
giftast góðum manni eins og
Jim Towner. — Hvað vissi Jim
Towner um blygðunarleysi
kvenna í ástum? Astaratlot
hans voru án efa köld og ást-
ríðulaus.
Hann skildi alt í einu hvers
vegna konurnar gjörbreyttust,
þeg^r Melbourn var einhvers-
staðar nálægt. Hann vissi,
hversvegna þær roðnuðu og
augu þeirra ljómuðu, hvers-
vegna þær fallegu urðu ennþá
fallegri og þær gáfuðu geisluðu
blátt áfram af glæstri andagift.
Og Fanney var í öngum sín-
um í kvöld, vegna þess að hún
var hrædd um,' að hann væri
í þann veginn að snúa við sjer
bakinu. Hann var elskhugi
hennar — en hún var hrædd
um hann fyrir frú Wintring-
ham. Hún hafði og ástæðu til
þess, því að frú Wintringham var
yngri og fallegri en hún, og
bauð auk þess af sjer mjög góð
an þokka. Framkoma hennar
var prúð og stillileg og stakk
mjög í stúf við fumið og fátið,
sem altaf var á Fanneyju.
í raun rjettri var það dálítið
undarlegt, því að Fanney hafði
verið alin upp eins og hefðar-
kona, en menn vissu ekkert um
ætt og uppruna frú Wintring-
ham.
— Hektor gamli fann ein-
hverja nautn í því að brjóta
heilann um þetta. Hann velti
því fyrir sjer, hvort Jim
Towner hefði grun um, að kona
sín væri sjer ótrú og hvort það
væri drykkjuskapur hans er
hafði rekið hana í armana á
Melbourn, eða hvort það hefði
verið vitneskjan um hegðun
hennar, er hefði komið Jim til
þess að drekka.
Það var gaman, að bera and-
lit þeirra Jim Towner og Mel-
bourn saman. Hektor hafði
þekkt Jim frá því hann var
smápatti. Hann hafði altaf
verið lukkunnar pamfíll, að
því er virtist. Foreldrar hans
höfðu verið auðug, hann hafði
fengið gott uppeldi og góða
menntun. Hann hafði verið
einn af glæsilegustu og vinsæl-
ustu mönnunum í háskólanum,
þegar Fanney kynntist honum,
og prýðilegt mannsefni. En nú,
eftir aðeins fimmtán ár, var
hann gjörbreyttur. Hann var
orðinn feitur og slappur og and
litssvipurinn lýsti þrekleysi. —
Hann var að verða gamall.
En Melbourn, sem sennilega
hafði alist upp við kröpp kjör,
hafði stefnt í þveröfuga átt. í
andliti hans voru skarpir og
festulegir drættir. Gamli mað-
urinn hugsaði með sjer, að það
væri ekkert undarlegt, þótt
Fanney hefði fremur laðast að
honum, því að konur væru
miklu frumstæðari en karl-
menn, og djúpt í eðli þeirra
bærðist vilt þrá eftir rudda,
eins og Melbourn var.
•■iiiiiiiiiiuimiiiiiiiiiiiimiiiiiiuiimiiniiiiniiiiiiiiiiim
4 djúpir
1 Stólar 1
■ c EE
| nýsmíðaðir til sölu með s
| sjerstöku tækifærisverði. =
1 2 eru fóðraðir með brúnu g
I Angora flosklæði, 2 með s
1 ryðrauðu áklæði. Dívan- =
1 teppi getur fylgt.
Grettisgötu 69 kjallara E
1 kl. 3—7 og 7—9 í síma s
3830. I
I E
lllllillllllHnidllltlllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUB
f Kerrupoki I
S frá oss veitir barninu yðar =
öryggi.
MAGNI h.f. |
5 CS
= s
niiiiiiiuiiiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiiiuuiiuniiiiiiiiiíiiuiiiiiiíu
Bæjarins besta kjötfars
frá KJÖT & BJÚGU.
Æfintýr æsku minnar
£ftir JJ. C.
erien
30.
ekki með öllum mjalla, eins og hún hefir oft síðar sagt
mjer og flýtti sjer að losa sig við mig.
Nú fór jeg til leikhússtjórans, Holstein Kammerherra,
til þess að sækja um stöðu; hann leit á mig og sagði, að
jeg væri of ungur til þess að fara að leika og auk þess
altof magur. „O, ef jeg bara fæ hundrað ríkisdali í kaup,
þá trúi jeg ekki öðru en jeg fitni fljótt“, sagði jeg. Leik-
hússtjórinn vísaði mjer þá á dyr alvarlegur í bragði og
sagði að hann rjeði ekki annað en kurteist fólk.
Innilega sorgmæddur stóð jeg fyrir dyrum úti, átti
ekki eina einustu manneskju að, sem gæti huggað mig
og ráðið mjer hollráðum. Jeg hugsaði þá, að best væri
mjer að deyja, og svo fór jeg að hugsa um Guð, og allt
transts barns til góðs föður kom fram í þeirri hugsun. —
Jeg fór að gráta og sagði við sjálfan mig „fyrst þegar alt
gengur sem ömurlegast, þá sendir hann hjálp, það hefi
jeg lesið, og ekkert verður úr neinum, nema að hann hafi
reynt eitthvað andstætt“. Jeg fór nú og keypti mjer að-
göngumiða að söngleiknum Paul og Virginia. Skilnaður
elskendanna í leiknum fjekk svo á mig, að jeg fór að há-
gráta, en tvær frúr, sem sátu við hlið mjer, hugguðu mig
sem best þær gátu; sögðu að þetta væri bara leikur og
hefði enga þýðingu, önnur gaf mjer stóra brauðsneið með
bjúga á. Við sátum nú þarna saman, og mjer fannst all-
ir vera góðir, jeg hafði ótakmarkað traust á öllum mönn-
um, og sagði þeim eins og var, konunum, að það væri
ekki vegna leikritsins, sem jeg hefði verið að gráta, held-
ur vegna þess, að leikhúsið væri mjer Virginia og nú
þegar jeg þyrfti að skiljast við það fyrir fullt og allt, þá
syrgði jeg það eins mikið og Paul hana í leiknum. Kon-
urnar litu á mig, virtust ekki skilja mig, en gáfu mjer
meira brauð, kökur og ávexti.
Næsta morgun borgaði jeg skuld mína í gistihúsinu og
átti jeg þá einn einasta ríkisdal eftir og varð því annað-
hvort að gera, að koma mjer strax heim aftur, eða reyna
að fara að læra einhverja iðn í Kaupmannahöfn, fannst
mjer hið síðarnefnda viturlegra, því ef jeg færi heim til
Odense yrði jeg líka að fara að læra iðn þar, og jeg vissi
um, að fólk myndi hlægja að mjer þar, ef jeg kæmi straks
heim aftur, engu bættari en er jeg fór. Því varð jeg að
vera kyrr í Kaupmannahöfn. Nú var mjer öldungis sama
Skipsdrengurinn stóð í brúnni
hjá skipstjóranum stormanótt
eina. Skipstjórjnn þurfti að
skreppa niður og sagði við
drenginn: „Hjerna, drengur
minn, taktu við stýrinu á með-
an jeg er í burtu, og ef þú
stefnir á þessa stjörnu þarna
mun alt vera í lagi“.
Drengurinn tók við stýrinu,
en fór brátt af rjettri leið, svo
honum virtist stjarnan vera
komin rjett aftur fyrir skipið.
Hann kallaði því til skipstjór-
ans:
„Bentu mjer á aðra stjörnu,
sem jeg get stýrt eftir. Jeg hefi
þegar siglt framhjá þessari“.
ar, ráðist þið nú á matinn eins
og hann væri óvinurinn.
J Þegar staðið var upp frá
|borðum tók hann eftir því, að
^einn liðsforinginn hafði stung-
ið á sig tveimur bjórflöskum.
„Hvað eruð þjer að gera, liðs
foringi?“ hrópaði hershöfðing-
inn.
„Framkvæma skipanir. Þeg-
ar við vinnum orustu, tökum
við fanga“.
— Hvað á jeg að gera til þess
að maðurinn minn verði heima
eina nótt?
— Fara út.
★
„Jói, sá var blankur í gær,
hann kvaðst myndi deyja af
þakklæti og hrifningu, ef jeg
lánaði honum tí-kall“.
„Nú, gerðirðu það?“
„Nei, jeg kaus heldur að
bjarga lífi hans“.
★
Yfirhershöfðinginn hjelt
nokkrum liðsforingjum veislu.
Um leið og setst var áð borð-
um, sagði hann: — Jæja, pilt-
★
— Jæja, sonur sæll, sagði fað
.irinn við son sinn eftir fyrsta
daginn hans í vinnunni, mundu
• að þú getur aldrei gert of mik
lið fyrir góðan húsbónda.
— Jeg ætla heldur ekki að
gera það, sagði sonurinn.
★
— Sannur vinur er sá, sem
veit allt um okkur, en geðjast
.samt vel að okkur.