Morgunblaðið - 01.05.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagui' 1. maí 1947
■ -■ m m m.m ,a m - ■ ■■■■■
í Á HEIMILI ANNARAR
íí■ & erhart
47. dagur
Hann sagði: „Alt er í lagi.
Sakadómarinn kom á lögreglu-
stöðina um sama leyti og jeg.
Hann sagðist ætla að koma
hingað sem snöggvast til eftir-
lits, en málinu er að fullu lok-
ið. Þeir áttu ekki annað erindi
við mig en spyrja mig um byss
una“. Hann leit til Myru og
mælti enn: „Webb vissi eitt'-
hvað um hana, svo að þú hafðir
þar rjett fyrir þjer. Hann fann
kúluna, sem þú faldir. Willie
hefir sennilega grafið hana upp,
því að Webb fann hana ofan
jarðar. Hann segist hafa rekið
fótinn í hana og vitað undir
eins að einhver mundi hafa
grafið hana þarna. Og hann
komst svo að þeirri rökrjettu
niðurstöðu að einhver mundi
hafa haft byssuna undir hönd-
um“.
Hann þagnaði og leit í kring
um sig. „Það er kalt hjer.
Hvers vegna lífgið þið ekki
upp eldinn?“ Og svo gekk hann
að arninum og ætlaði að bæta
á eldinn.
Alice sagði ósköp rólega:
„Byssan er hjer. Myra hafði
hana“.
Fo'n sagði: „I guðs bænum
Myra-------
En Richard hafði ekki heyrt
hvaS. þau sögðu. Hann hafði
heldur ekki tekið eldtöngina.
Það var eins og hann hefði
skyndilega orðið að steingjörf-
ing. Hann stóð grafkyr og ein-
blíndi niður fyrir fætur sjer.
Það var alger þögn í stofunni.
Svo rjetti hann úr sjer og sner-
ist gegn þeim. x
Hann var gjörbreyttur mað-
ur. Það var eins og hann hefði
elst um mörg ár. Hann leit á
Alice og mælti: „Hvað hefirðu
gert nú?“
Svo gekk hann rakleitt að
henni náfölur og ægilegur á
svip.
„Hvað hefirðu gert?“ þrum-
aði hann. „Segðu mjer það
undir eins“.
Hún hnipraði sig saman í
stólnum og hræðslusvipur kom
á hana. Jeg hefi ekkert gert“,
sagði hún.
„Vertu ekki með neina lygi.
Hvenær braustu Kupido? Gerð
irðu það áður------“.
Honum svelgdist hálfgert á
af ákafanum. „Gerðirðu það
áður en Mildred dó eða á
eftir?“
„Nei, nei, eftir það — jeg
gerðj henni ekkert — jeg snerti
hana e'kki-----“.
„Alice. segðu mjer satt. Jeg
þekki þig þegar þú ert í þess-
um ham“.
Hún svaraði engu.
Hann sneri sjer að Sam.
Hann var en náfölur og það var
skelfing og viðbjóður í svip
hans.
„Hefir hún unnið nokkrum
mein, Sam? Hún er vís til alls
þegar hún er í þessum ham —
þá er hún djöfulóð. Segðu
mjer: drap hún Mildred? Segðu
mjer satt“.
Sam sagði ekkert, en hann
slcpti Myru og hönd hans fjell
máttlaus niður. Myra horfði á
hann og hann horfði á Alice
eins og hann vissi ekki hvaðan
á sig stóð veðrið. Myru undraði
það ekki. Hún vissi að hann
mundi þegar sjá sektarsvipinn
á Alice, því að nú gat hún ekki
lengur leynt þessu. Hún var
æðisgengin á að sjá.
Richard tók líka eftir þessu
og sagði: „I herrans nafni
Alice----------“.
Sam sagði ósköp lágt: „Mig
hefir altaf undrað þetta að
Jack skyldi drepinn með fimm
skotum, þegar eitt hefði nægt.
Mig furðaði á því æði sem sýni
lega hafði gripið morðingjann
og jeg hefi oft velt því fyrir
mjer hver gæti hafa farið í slík
an trylling“. Hann þagnaði
nokkra stund og síðan sagði
hann hátíðlega eins og hann
væri að kveða upp dóm: „Þú
myrtir Manders. Þú skáust
hann. Þá hefirðu litið út eins
og þú lítur út núna“. Það var
enginn efi á því að nú hafði
hann uppgötvað sannleikann.
Alice stóð á fætur. Hún rið-
aði og skalf og æpti. „Mjer
þykir vænt um að jeg drap
hann. Mjer þykir vænt um að
jeg skyldi drepa hana„. Svo
snaraðist hún eins og hvirfil-
bylur að Richard: „Þú hefir
gert mjer þetta. Þú opnaðir
augu hans. Jeg skal drepa þig“.
í vitfirringsæði rjeðist hún á
hann.
Hann greip hana og hjelt
henni fastri. Sam kom og ætl-
aði að hjálpa honum. Þá sleit
hún sig af Richard og rjeðist á
Sam og ldóraði hann í framan.
„Haltu höndunum á henni“,
hrópaði Richard. „Reyndu að
ná taki á höndunum á henni“.
Einhver hafði komið inn í
fordvrið og staðnæmst við dyrn
ar á lesstofunni. Myra fann
þetta ósjálfrátt, en hún gat ekki
litið við, hún gat ekki haft aug-
un af því, sem var að gerast.
Alt í einu var eins og æðið
rynni af Alice. Hún stóð graf-
kyrr og ljet Sam halda sjer.
Hún hóf upp höfuðið og horfði
beint framan í hann. Og hún
mælti með sinni skæru og
hljómfögru rödd: „Sam, þú ert
vinur minn“.
Sam slepti tökum og hörfaði
undan.
Riphard sagði: „Varaðu þig
__ __U
Alice mælti enn í örvilnun
og það var grátstafur í rödd-
inni: „Þau eru bæði á móti
mjer. Sam, eiginmaður minn
og Myra. Þau vilja losna við
mig. Þau hafa gert samsæri
gegn mjer. Ó, Sam, Sam -----“.
Richard greip um handleggi
hennar, en hún vatt sig af hon-
um í einni svipan. Hún hljóp
til Sam og lagði hendurnar um
hálsinn á honum. „Ó, Sam, þú
hefir altaf elskað mig. Hefirðu
ekki altaf elskað mig, Sam?
Jeg hefi lesið það í augum þín-
um, heyrt það á hljómnum í
rödd þinni. Hjálpaðu mjer nú.
Hjálpaðu mjer“.
Hann sleit sig hranalega úr
faðmlögum hennar og mælti
kuldalega:
„Jeg elska þig ekki. Enginn
getur elskað þig, eins og þú ert
inn við beinið“.

UNGLINGA
Vantar okkur til að bera Morgunblaðið
til kaupanda.
Hverfisgöfu
Karlagafan
Lindargafan
Bráðræðishoif
Skólavörðusfígur
Grenimelur
Við sendum blöðin heim til barnanna.
Talið strax við afgreiðsluna, sími 1600.
Verslunaratvinna
Nokkrir menn óskast til afgreiðslu í kjötbúð. Til mála 4
geta komið þeir, sem að eins vilja vera yfir sumarið. —
Umsókn, þar sem tilgreind er fyrri atvinna, merkt: — §
M
„888“, sendist afgreiðslunni fyrir 5. næsta mánaðar. É

Æfintýrið um Móða llanga
Eftir BEAU BLACKHAM.
21.
En eitthvað fannst honum þó vanta þarna, og þegar
hann leit í kringum sig, sá hann að hringekjan var ekki
í gangi. Börn stóðu í kringum hana og störðu á trjehest-
ana ósköp döpur í bragði, og Mangi sá á þeim, að þau
áttu enga ósk heitari en að hringekjan yrði sett a£ stað.
Því altaf er hringekjan uppáhald barnanna á svona
skemmtistöðum.
— Hvers vegna ætli hringekjan sje ekki í gangi, hugsaði
Móði Mangi. Ekki getur það verið vegna hestanna tveggja,
sem Finnigan gleymdi — ekki getur það hafa stöðvað
hringekjuna. Hvað ætli sje annars að ....
í sama andartaki kom lestarvörðurinn með Finnigan.
— Þakka yður fyrir, herra vörður, sagði Finnigan, fyrir
að færa mjer hestana. Þetta var ákaflega vel gert af
yður, verð jeg að segja, og jeg er yður mjög þakklátur.
En jeg er hræddur um, að þetta hafi lítið að segja. Hring-
ekjan getur ekki gengið, sjáið þjer til, vegna þess að
vjelin í henni er í ólagi.
Finnigan tók úr vasa sínum stóran rauðan vasaklút
með hvítum deplum og þerraði svitann af enninu.
Finnigan dró upp vasaklútinn sinn.
„Hindenburg“ sem brenni.
Á heimsstyrjaldarárunum
fyrri var reist mikið líkneski
af Hindenburg úr trje í Berlín.
Síðan var borgarbúum gefinn
kostur á að reka í það nagla
fyrir vissar upphæðir, sem síð-
ar rynnu til hemaðarkostnað-
arins. Voru naglarnir úr járni,
silfri eða gulli, alt eftir því,
hvað mikið var greitt fyrir þá.
Alls voru IV2 miljón naglar
reknir í líkneskið. — Nú hafa
Berlínarbúar klofið líkneski
þetta niður og notað það sem
brenni.
Vafasamur varningur.
Nýlega komst upp um nokk-
uð einkennilegan þjófnað. For-
stöðukona pels-verksmiðju
einnar dróg á tveimur árum til
sín skinn, silki og annan varn-
ing, sem„ þurfti til iðnaðarins,
sem nam um 20.000 krónum.
Þennan höfuðstól notaði hún
síðan til þess að koma upp
sinni eigin pels-verslun.
BEST AÐ AUGLÝSA
t MORGUNPT JVÐINTJ
Vil kaupa
fokhelt hús
Uppl. sendist í póstliólf 185.
®*®<$>,®<S><®<$><®<®"®^>^^®<®<®3>^<®«®*®3x$,<®<®,<®<®‘®<5><®<®x®><$><®><®<®*®>3>S*®>3>®*®><®«®-$^><®>i
Bðkhaldari
Samviskusamur karlmaður, helst vanur bókhaldi,
getur fengið atvinnu hjá gó.ðu verslunarfirma hjer í
bænum. — Upplýsingar merkt: ,,Bókhaldari“, sendist
Afgreiðslu Morgunblaðsins