Morgunblaðið - 26.08.1959, Blaðsíða 16

16
MORCVNTiL AÐIÐ
Miðvikudagur 26. ágúst 1959
„Við verðum auðug. Við verð-
tim auðug, Lúlúa!“
Hann sagði það eins og einhver
vseri að segja frá dauðadómi vf-
ir sjálfum sér.
Daginn eftir heimsókn Luvins,
fékk Anton nokkrar línur frá
Bóbert Delaporte. Námueigand-
inn bauð honum að taka þátt í
ljónaveiði á Katanga-svæðinu. Á
Katangasvæðinu voru stærstu
úrannámurnar í belgiska Kongó.
Anton símaði þegar til Her-
manns.
„Ég býst við að ég eigi þér
þetta boð að þakka“, sagði hann.
„Monsieur Delaporte er ekki
vanur að eiga viðskipti við mig
„Ég hef sagt Delaporte, að þú
sért bróðir minn“. Það varð dá
lítil þögn í símanum. „Þú sér
á þessu, að tilgangur minn er
góður. Ég ætla að gera þig sam-
kvæmishæfari“.
„Og til þess að vera „sam-
kvæmishæfur", verður að taka
þátt í ljónaveiðum".
„Þú átt að kynnast nokkrum
merkum mönnum".
„Ég skil. Ég ætla að kaupa það,
sem til þarf, út á þinn reikn-
ing“.
Hann hengdi heyrnartólið upp.
Honum var ljós tilgangur Her-
manns, Ef hann átti að koma
fram sem vitni gegn Sewe, þá
varð hann að skipa ákveðið sæti
i samfélaginu. Það var ekki hægt
að nota ævintýramanninn An-
tóníó. Það átti að breyta honum
í heiðursmann í snarkasti. —
Sama daginn símaði hann til
Veru.
„Já, hvað viljið þér?“ Rödd
hennar var kuldaleg, nærri því
óvingjarnleg.
„Mig langaði til að vita, hvort
það ætti að taka yður með á
ljónaveiðar".
„Ég veit það ekki“.
„Ég fer því aðeins, að þér
komið með“.
„Ég segi yður, að ég veit það
ekki“. Hún var ekki örugg í mál-
rómnum.
Hann hló. „Segið þér börnun-
um, að við komum heim með
ljónsfeld handa þeim“.
Hún lagði heyrnartólið á
kvíslina.
Þegar hann daginn eftir kom
á „Sabena“-flugvöllinn í nánd
við sláturhús Leopoldville, þá
þekkti hann álengdar hið ljós-
hærða höfuð frúarinnar. Vera
stóð þar í hóp fjögurra eða fimm
karlmanna. Antóníó gekk til
þeirra. Vera var á tali við mann
sinn og hinn handleggslausa
námueiganda.
Flugið til Elisabethville stóð í
tuttugu og þrjár klukkustundir.
Vélin flaug alla leið austur yfir
þvert Kongó og lenti í Lulua-
bourg og á nokkrum litlum flug-
völlum, sem tekizt nafði að gera
í frumskóginum. Fyrir neðan
vængi DC-3 flugvélarinnar
breiddi landið úr sér, endalaust,
með hinum þykku skógum sín-
um, með hinum klettóttu háslétt-
um, straumhörðu ám, fossunum,
fenjunum, vötnunum, með þorp-
um innfæddra manna, nýju land
námi hvítra manna, friðuðum
þjóðgörðum og borgum, sem
komu fram úr auðninni og hurfu
aftur í auðnina. Stundum flaug
vélin svo lágt, að það var hægt
að greina menn og dýr, buffla,
ljón, grannvaxnar Pongo-anti-
lópur, fílafjölskyldur og Zebra-
hjarðir.
Anton sat hjá Veru. Það var
eins og Anton væri kunnugur
öllu landinu, alveg eins og á leið-
inni til nýlendu Adams Sewe. —
Hann útskýrði fyrir Veru hinar
einkennilegu klettamyndanir og
benti henni á fljót, þar sem var
svo krökt af krókódílum, að þeir
voru nærri því eins og brú bakk-
anna á milli. Hún talaði lítið, virt
ist forðast að líta á hann og
starði út um gluggann. En smátt
og smátt fékk hún áhuga á nýj-
ungunum, því sem hún hafði
aldrei séð. Það hljóp roði i hinar
fölu kinnar hennar og hún fór
að koma með spurningar. —-
Stundum snerti hönd hans hönd
Popplínkápur
NARKADDRINN
HAFNARSTRÆTI 5
hennar. Fyrstu klukkutímana
kippti hún að sér hendinni, eins
og hún hefði verið stungin, en
síðan hvíldi hönd hennar á brík
inni milli sætanna, eins og hún
biði eftir snertingu.
Um kvöldið var skipt um sæti.
Hermann settist hjá Veru. Anton
settist hjá Delaporte hinum meg
in í vélinni.
Delaporte talaði litið. Anton
virti bróður sinn og Veru fyrir
sér. Hún sat bein, nærri því hnar
reist. Hún var að berjast við
svefninn.
„Þú mátt til að sofa“, heyrði
hann að Hermann sagði við hana.
Hermann vafði ábreiðu um hné
hennar og lagfærði hinn litla
kodda undir höfði hennar. Það
voru ástúðlegir tilburðir. Anton
fann, að blóðið steig honum til
höfuðsins. Delaporte var sofnað-
ur. Flugvélin hélt áfram gegn-
um náttmyrkrið. Það var auð-
fundið, að hún flaug hátt, því
það var kalt. Anton reyndi að
hugsa um landið, sem lá fyrir
neðan. Það var stórt, myrkt,
leyndardómsfullt land. Svo auð-
ugt land, að allur heimurinn öf-
undaði Belgíu af því að eiga
það. Það var sofandi — land, sem
ef til vill hefði getað sofið enn
í áratugi eða aldir, hefði ekki
hin svarta mold þess látið í té
þann málm, sem réði stríði og
friði og ef til vill sigri og ósigri.
Anton Wehr tókst ekki að
hugsa um Kongó. Stóru ljósin í
farrýminu höfðu verið slökkt, en
í daufri birtu bláu lampanna sá
hann konuna, sem þreytan hafði
nú yfirbugað. Höfuð hennar
hallaðist til hliðar og hvíldi á öxl
manns hennar. Anton fann, hve
fingur hans hreyfðust sjálfstætt
og krepptust í hnefa. Á þessari
stund varð honum það ljóst, að
hann elskaði konu bróður síns.
Hann hafði blekkt Lúlúu og
sjálfan sig. Hann hafði haldið, að
hann byggi aðeins yfir hatri. En
hatrið gagnvart Hermanni hvarf
í ást hans. Hann hefði getað stað-
ið upp og slegið Hermann í rot,
en það var ekki vegna þess, að
hann átti eftir að jafna á hon-
um fyrir það, sem liðið var. Hann
hefði hatað jafnt hvern mann
annan, er við öxl hans hvíldi
þetta fíngerða höfuð, hörunds-
bjart, með löngum, ljósum
augnhárum og hálf-opnum, fag-
ursköpuðum vörum. Hann sá
fyrir sér þennan munn, eins og
hann hafði komið á móti honum
í auða innfæddra kofanum á leið
inni milli Kwango og Leopold-
ville. Löngunin til að stökkva á
fætur, ýta Delaporte og Her-
manni til hliðar og taka hina sof-
andi konu í fang sér varð óvið-
ráðanlegri með hverju andartaki,
sem leið. Hann neyddi sjálfan sig
til að horfa ekki lengur yfir að
sætum þeirra beggja. Hann
starði út í myrkrið. I náttmyrkr
inu yfir hinu sofandi Kongó var
ekki önnur birta en ljósið á flug
vélinni, sem sveiflaðist hægt til.
Vélin lenti um morguninn i
Elisabethville. Það var farið úr
flugvélinni við hið glæsilega
gistihús „Sabena“ á flugvellinum.
Vera dró sig í hlé. Delaporte
hafði boðið þrem sinna voldug-
ustu vina og belgiskum nýlendu-
foringja og karlmennirnir voru
allan daginn önnum kafnir við
undirbúning veiðiferðarinnar. —
Það var ráðgazt við Game War-
den, skipulagsstjóra veiðinnar
og vopnin og skotfærin voru yf-
irfarin. Game Warden kom með
foringja nokkurn innfæddra
manna til gistihússins. Það var
hans landareign, sem veiðin
átti að fara fram og leyfið varð
að greiða í reiðu fé, með dýrum
málmi. Það var greitt fyrir Ijón-
ið, sem enn hafði ekki verið fellt
og verðið var þrjátiu þúsund
frankar. Um daginn fóru tiu inn-
bornir menn undir forustu hvíts
veiðimanns til Kundelungu-svæð
isins til að búa út stöðina, það-
an sem veiðin átti að fara fram.
I skímu morguninn eftir hélt
hópurinn af stað í vörubíl og
tveim jeppum til Kundelungu.
Vera hafði haldið sig í herbergi
sinu kvöldið áður.
Maí-morguninn var svalur og
skýjað loft. Atvinnuveiðimenn-
irnir spáðu góðum veiðidegi. —
Menn urðu að vera komnir á
vettvang áður en orðið var full-
bjart. Ljónin fældust sólina og
drógu sig inn í runnana, ef hún
skein of björt. í dag myndi sól-
in ekki skína alveg gegn um ský
in. Líkurnar voru góðar.
Kundelungu var háslétta, að
nokkru leyti grýtt öræfi og að
nokkru leyti frumskógur. Loft-
ið var svo tært, að það var hægt
að aðgreina hvert blað á trján-
um. Tjöldin, sem hinir innbornu
höfðu reist, litu út í skóginum
eins og þau væru teiknuð með
hvössu ritblýi.
Veiðistjórinn gaf hópnum sið-
ustu leiðbeiningarnar. — Allir
höfðu tekið þátt í nokkrum Ijóna
veiðum nema Hermann og Vera.
,Við skiptúm okkur í tvo
hópa“, sagði veiðimaðurinn.
Hann var hár og grannur mað
ur, með digurt nef og dálítið
yfirskegg. Hann talaði valds-
mannlega eins og skipstjóri, sem
hefur alræðisvald á skipi sinu.
Anton hafði haft atvinnu af
veiðum um eins árs skeið og
hann gaf ráðleggingum veiði-
stjórans varla gaum. Hann virti
Veru fyrir sér. Hún var mjög
falleg í veiðibúningi sínum. Hin
khaki-brúnu föt féllu vel að
henni og vöxtur hennar naut sin
vel. Hún hafði brúnan hatt
höfði, sem fór henni vel.
„Frú“, sagði veiðistjórinn og
sneri sér að Veru. „Þér fylgið
veiðimanninum mínum“. Hann
benti á annan manna sinna.
„Herra Delaporte og herra An-
tónió eru báðir æfðir veiðimenn".
Hann sneri sér að belgiska liðs-
foringjanum. „Ef til vill sláist
þér í för með hópnum, herra
majór. Þá er frú Wehr vel gætt“.
Hann leit yfir þá, sem eftir voru
af hópnum og augu hans stað-
næmdust við Hermann. „Herra
Wehr, þér viljið auðvitað vera
hjá frúnni. Við hinir höldum hina
leiðina. Ég bið yður enn einu
sinni að tala ekki og reykja ekki.
Við sjáumst aftur í kvöld“.
Hópur Antons hélt af stað. —
Tveir innfæddir menn gengu á
undan. Þeir gengu hljóðlega,
fótatakið heyrðist ekki. Vera
gat ekki skilið í því, hvernig
þeir gátu komizt svo hljóðlaust
áfram yfir fallið laufið og inn-
an um lausagrjótið. Á eftir þeim
fór hvíti veiðimaðurinn, lítill, úti
tekinn maður, sem hafði átt svo
lengi heima í Kongp, að hann
var orðinn nærri því eins dökk-
ur og innbornir menn.
Næstir gengu Hermann og
Delaporte og Anton og Vera á
hælunum á þeim. Majórinn og
svartur veiðimaður ráku lestina.
„Eruð þér hrædd?“ spurði
Anton lágt.
„Þér eigið ekki að tala“, svar-
aði Vera.
„Það er ennþá óhætt að tala
hérna“.
„Auðvitað er ég hrædd“.
„Það er eins hættulaust og i
skotfærabúð".
„Þér eruð gortari".
„Gortarar eru útlendingarnir,
sem gera mikið úr ferð eins og
þessari".
Það ríkti mikil og óhugnanleg
kyrrð yfir skóginum. Við og við
heyrðist niður í læk, sem ekki
sást.
„Þeir eru líklega að fara með
okkur að vatni“, hvíslaði Anton.
„Ljónin eru oft skotin þar sem
þau fá sér að drekka“.
Hann talaði um veiðina með
sömu fyrirlitningunni og hann
virtist hafa á öllu. Hún leit á
hann. Það voru engin svipbrigði
að sjá á andliti hans, en hún
þcttist þekkja andlit hans svo
vel, að hún sæi að honum var
órótt. Þegar taúgar hans komust
í spennu, þá dýpkaði örið á enn-
inu á honum.
Hvers vegna var ég að fara
með? hugsaði Vera. Henni var
farið að finnast byssan þung á
öxlinni. Ég mun ekki skjóta hvort
sem er. Og þótt ’íf mitt lægi við,
gæti ég ekki skotið. Heima á
Þýzkalandi hafði hún tekið þátt
í annars konar veiðum. En þær
voru i sannleika ekki annað en
skotæfingar x samanburði við
þetta ævintýri. Hún vissi, að ef
hún sæi ljón, þá yrði hún alltof
hrædd til þess að hún gæti skot-
ið á það. Hún varð að treysta hin-
um.
ajlltvarpiö
Miðvikudagur 26. ágúst:
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8,30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir),
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir.
Tilkynningar). — 16.30 Veðurfr.
19.00 Tilkynningar,
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Að tjaldabaki (Ævar Kvaran
leikari).
20.50 Tónleikar: Hollywood Bowl-sin-
fóníuhljómsveitin leikur vinsæl
hljómsveitarlög. Carmen Dragon
stjórnar.
21.15 „Ævintýri guðfræðingsins'*, smá
saga eftir Þórunni Elfu Magnús-
dóttur. (Höfundur les).
21.45 Tónleikar: Atriði úr óperunni
„Norma" eftir Bellini. — Maria
Meneghini-Callas, Ebe Stignani
og Mario Fillippeschi syngja
með hljómsveit Scala-óperunnar
1 Mílanó. Tullio Serafin stjórnar.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöídsagan: „Allt fyrir hrein*
lætið“ eftir Evu Ramm. VII. lest«
ur (Frú Álfheiður Kjartansd.).
22.30 í léttum tón:
a) Tommy Sands syngur.
b) Benny Goddman-sextettinn
leikur.
23.10 Dagskrárlok.
Hugboð mitt hefur enn ekki lauk kjötsins. Þetta silfurbréf Idreifa því hér um. Nú get ég að-j
netzt. Ég verð að nota eitthvað Jhrííur eí til vill. Ég ætla aðjeins beðið og vonað.
Fimmtudagur 27. ágúst:
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.50—14.00 „Á frívaktinni“, sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútv. — (16.00 Fréttir, til-
k.). — 16,30 Veðurfr.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfr.).
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Dagskrá frá Færeyjum (Sigurður
Sigurðsson).
21.00 íslenzk tónlist: Tónverk eftir Jón
Nordal og Skúla Halldórsson.
21.30 Útvarpssagan: Garman og Worse
eftir Alexander Kielland, V. lest-
ur. (Séra Sigurður Einarsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Allt fyrir hreinlæt-
ið“ eftir Evu Ramm. VIII. lestur
(Frú Álfheiður Kjartansdóttir).
22.30 Sinfónískir tónleikar:
a) Hljómsveitartilbrigði eftir Bor
is Blacher um stef eftir Pagan
ini. RIAS-sinfóníuhljómsveit-
in í Berlín leikur Ferenc
Fricsay stjórnar.
b) Píanókonzert eftir Einar Eng
lund. Höfundurinn og sinfóníu
hljómsveit finnska útvarpsins
leikur. Stjórnandi Nils-Eric
Fougstedt.
23.15 Dagskrárlok.