Morgunblaðið - 17.11.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLADIÐ
Fimmtudagur 17. nóv. 1966
Eric Ambler:
Kvíðvæniegt ferðaiag
neskum njósnara sé kunnugt
um þetta litla bragð okkar. Við
gætum varla ætlazt til, að hann
færi að þegja. Þér skiljið, hvað
ég er að fara hr. Graham? Ef
þér trúið Kuwetli fyrir leyndar-
málinu er um leið úti um ein-
asta möguleikann, sem þér haf-
ið á því að komast aftur til Eng
lands, lifandi. Hann brosti ofur
lítið. — Þetta er hátíðlegt til að
hugsa, finnst yður ekki? Hann
stóð upp og gekk til dyranna.
— Meira hef ég ekki að segja,
hr. Graham.
Graham horfði á hurðina falla
að stöfum og settist síðan aftur
á kojuna. Blóðið hamraði í höfð
inu á honum, rétt eins og hann
hefði verið á hlaupum. Nú var
ekki lengur þörf á neinum upp-
gerðarlátum. Hann ætti að
hugsa út, hvað gera skyldi.
Hann varð að hugsa kalt og ró-
lega.
En það gat hann einmitt ekki
gert. Hann var ringlaður. Hann
varð var við titringinn á skip-
inu og fór að hugsa, hvort hann
hefði bara dreymt þetta, sem
gerzt hafði. En þarna var laut
í kojunni, þar sem Möller hafði
setið og svo var káetan full af
reyknum úr vindlingunum hans.
Það var Haller, sem var ímynd
uð persóna.
Hann fann meir til auðmýk-
ingar en ótta. Hann var orðinn
næstum vanur þessum þrengsl-
um fyrir brjóstinu, hamagang-
inum í hjartanu í sér og tökum
um magann og loks titring í
mænunni, en allt þetta voru
svör líkamans við ástandi hans.
En á einhvern einkennilegan og
hræðilegan hátt, hafði þetta ver
«5 örvandi .Honum hafði fundizt
hann vera að beita viti sínu
gegn óvini — hættulegum óvini
en þó standandi að baki sjálf-
um honum að greind — og með
möguleikum á sigri. En nú vissi
hann, að þessu var alls ekki
þannig varið. Óvinurinn hafði
verið að hlæja að honum i
laumi. Honum hafði aldrei einu
sinni dottið í hug, að gruna
„Haller“ neitt. Hann hafði bara
setið þarna og hlustað á hann
romsa upp úr bók. Guð minn
góður, hvað maðurinn mundi
halda hann mikinn heimskingja!
Hann og Banat höfðu séð gegn
um hann, rétt eins og hann væri
úr gleri. Ekki einu sinni þessi
litlu viðskipti þeirra Josette
höfðu farið framhjá þeim. Senni
lega höfðu þeir séð hann kyssa
hana. Og til þess að kóróna fyr-
irlitningu þeirra á honum, þá
hafði það verið Möller, sem
sagði honum, að Kuwetli væri
tyrkneskur njósnari, sem hefði
það verk á hendi að vernda
hann! Kuwetli! Það gat ekki
hlægilegra verið. Þessu mundi
Josette hafa gaman af.
Hann mundi allt í einu eftir
því, að hann hafði lofað að koma
aftur inn í salinn. Hún væri far
in að vera óróleg. Og þarna í
káetunni var hann alveg að
kafna. Hann yrði betri að hugsa
ef hann væri í almennilegu lofti.
Hann stóð upp og fór í yfir-
frakkann sinn.
José og Banat voru enn að
spila — José með vakandi eftir-
tekt, eins og hann hefði Banat
grunaðan um að hafa rangt við,
en Banat var kaldur og rólegur.
Josétte hallaði sér aftur á bak
1 stól og var að reykja. Graham
hrökk við er hann minntist þess,
að ekki var nema tæpur hálf-
tími síðan hann fór út úr saln-
um. Það var merkilegt, hvað
mikið gat komið fyrir huga
manns á svona stuttri stundu
— hvernig allt andrúmsloftið á
tilteknum stað gat breytzt. Hann
fann, að nú tók hann eftir ýmsu
þarna í salnum, sem hann hafði
aldrei haft hugmynd um áður:
þarna var koparplata með nafni
fyrirtækisins, sem hafði smíðað
skipið, blettur í gólfteppinu og
hrúga af tímaritum úti í horni.
Hann stóð þarna stundarkorrt
og glápti á koparplötuna. Mathis
hjónin og ítölsku mæðginin
voru enn að lesa og litu ekki
upp. Hann leit framhjá þeim,
og sá, að Josette hafði litið við
og var nú að horfa á spilið.
Hún hafði komið auga á hann.
Hann gekk út að dyrunum, sem
lengra voru í burtu og svo út á
þilfarið.
Hún mundi fljótlega koma til
hans til þess að fá að vita, hvern
ig honum hefði gengið. Hann
gekk hægt eftir þilfarinu og
velti því fyrir sér, hvað hann
gæt sagt við hana, hvort hann
ætti að segja henni frá Möller
og „kostunum" hans. Jú, hann
skyldi segja henni það. Hún
mundi segja honum, að þet.ta
væri allt í lagi og Möller væri
bara að gabbá hann. En ef hann
væri nú ekki að gabba? „Þeir
munu gera sitt til að sjá um,
að svo verði. Hvað sem er, hr.
Graham! Skiljið þér það?“ Og
ekki hafði Haki gert ráð fyrir
neinu gabbi. Sárið undir ljótu
umbúðunum, líktist eki neinu
gabbi. Og ef Möller væri nú
ekki að gabba, hvað átti þá
hann — Graham — til bragðs að
taka?
Hann stanzaði og horfði á Ijós
in í landi. Þau voru nú komin
nær — nógu nærri til þess að
hann sá, hvernig skipið hreyfð-
ist, ef miðað var við þau. Það
var ótrúlegt, að þetta skyldi
geta komið fyrir hann. Óhugs-
andi! En kanski var sárið frá
Istambul verra en hann hafði
haldið og þessir hugarórar stöf-
uðu út frá því? Kannski yrði
hann búinn að fá meðvitund aft
ur bráðlega og fyndi þá sjálfan
sig í sjúkrahúsrúmi. — En hand
riðið, sem hann studdi núna
hendinni á, var nægilega raun-
verulegt. Hann þreif í það,
snögglega reiður við sína eigin
heimsku. Hann ætti að vera að
hugsa, brjóta heilann, finna ein
hver ráð, ákveða sig, í staðinn
fyrir að standa bara eins og
ræfill. Möller hafði yfirgefið
hann fyrir einum fimm mínút-
um og hér stóð hann og var að
reyna að sleppa frá sínum eigin
skilningavitum in í eitthvert
draumaland spítala og svæfinga.
Og hvernig átti hann að snúast
við honum Kuwetli? Ætti hann
að snúa sér til hans, eða bíða
etfir, að hann kæmi að fyrra
bragði? Hvað.........?
Nú „heyrðist hratt fótatak á þil
farinu að baki honum. Það var
31
Josette, sem hafði fleygt loðkáp
unni yfir herðar sér, en andlitið
var fölt og áhyggjufullt í drauga
legri birtunni frá þilfarsljósinu.
Hún greip í handlegginn á hon-
Aukavinna
Ungur reglusamur maður með Samvinnuskóla-
menntun óskar eftir aukavinnu á kvöldin og- eða
um helgar. Allt kemur til greina. Tilboð sendist
afgr. Mbl. merkt: ,.8886“.
Gröfumaður
Vantar gröfumann vana JCB-3C gröfu.
Mulbikun hf.
Suðurlandsbraut 6 — Sími 36454 og 30422.
STERKBYGGfl.TRAUST OG SPARNEYTIN
TORFHRU DG LANDBÚNAflARBIFREIfl
SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA
Kalt? Það er ekke.t kalt hérna
um. — Hvað hefur skeð? Hvers
vegna varstu svona lengi?
— Ég fann enga byssu.
— En hún hlýtur að vera þar.
Það hefur eitthvað komið fyrir.
Þegar þú gekkst inn í salinn áð-
an, var eins og þú hefðir séð
draug, eða ætlaðir að fara að
kastað upp. Hvað var það, elsk-
an?
— Ég fann enga byssu, endur
tók hann. Ég leitaði vandlega
að henni.
— Þú hefur ekki sézt?
— Nei, það sá mig enginn.
Hún andvarpaði. af létti. —
Ég varð svo hrædd þegar ég sá
framan í þig....... Hún þagn-
aði. — En sérðu það ekki, að
þetta er allt í lagi? Hann er með
enga byssu. Það er engin byssa
í káetunni hans. Hann hefur
enga byssu. Hún hló. Kannski
hefur hann pantsett hana. Æ,
vertu nú ekki svona alvarlegur
elskan mín. Hann kann að ná sér
í byssu í Genúa, en þá verður
það bara orðið um seinan. Það
getur ekkert komið fyrir þig.
Þetta verður allt í lagi hjá þér.
Hún setti upp eymdarsvip. —
Það er ég, sem núna er í vand-
ræðum.
— Þú?
— Þessi vellyktandi vinur
þinn er slyngur spilamaður.
Hann er að græða peninga af
José. Og José líkar það ekki.
Hann verður að hafa rangt við
og það kemur honum alltaf í
vont skap. Hann segir, að það
sé svo slæmt fyrir taugarnar í
sér. En hann vill græða, af því
að hann spilar betur. Hún þagn-
aði en bætti svo við: — Bíddu
eftir mér.
Þau voru komin þilfarið á
enda. Hún stanzaði og sneri
beint að honum. — Hvað geng-
ur að þér, elskan? Þú hlustar
alls ekki á það, sem ég er að
segja. Þú ert að hugsa um eitt-
hvað allt annað. Hún setti á sig
stút. — Já, nú veit ég það. Þú
ert að hugsa um konuna þína.
Nú þegar þú ert ekki lengur í
neinni hættu, þá ferðu að hugsa
um hana.
— Nei.
— Ertu viss?
— Já, ég er viss. Hann vissi
nú, að hann vildi ekki segja
henni frá Möller. Hann vildi
láta hana tala við sigí þeirri trú,
að hættan væri liðin hjá og
hann gæti gengið niður land-
ganginn í Genúa, alls óhræddur.
Hann þorði ekki að framkvæma
sína eigin óskhyggju, en hann
gat lifað á hennar óskhyggju.
Honum tókst að brosa. — Þú
mátt ekki vera neitt að hugsa
um mig, Josette. Ég er bara
þreyttur. Þú veizt, að það er
lýjandi að leita í annarra
manna híbýlum.
Hún varð strax öll að ein-
tómri meðaumkun. Veslingur-
inn! Þetta er allt saman mér að
kenna, en ekki þér. Ég gleymi,
hvað þú hefur átt erfitt. Eigum
við að fara aftur inn í salinn og
fá okkur einn lítinn?
Hann- hefði nú viljað flest til
drykkjarins vinna nema það að
fara inn í salinn, þar sem hann
átti von á að sjá Banat. — Nei.
Segðu mér, hvað við eigum
fyrst að gera þegar við komum
til Parísar.
Hún leit snöggt á hann og
brosti. — Ef við göngum ekki,
verður okkur kalt. Hún tróð
sér í loðkápuna og tók hann sva
undir arminn. — Svo að við ætl
um þá til Parísar saman?
— Vitanlega. Ég hélt, að það
hefði verið fastráðið.
— Jú, en....... Hún þrýsti
arminum að síðunni á hor.um.
— Ég hélt ekki, að þér heíði
verið alvara. — Þú skilur. hélt
hún áfram, varfærnislega. —-
Svo margir menn tala um það,
sem eigi að ske, en svo eru þeir
ekki alltaf til í að muna það,
sem þeir hafa áður sagt. Þao er
ekki af því að þeim sé ekki al-
vara, heldur af hinu, að tilí'inn-
ingarnar þeirra eru svo breyti-
legar. Þú skilur mig, elskan?
— Já, ég skil.
— Ég vil líka, að þú skiljir,
hélt hún áfram, — af því að
það er mér svo áríðandi. Ég er
dansari og verð líka að hugsa
um starf mitt og frama. Hún
sneri sér að honum með ákefð.
— En þú heldur, að ég sé eigin-
gjörn, og það Vildi ég sízt láta
þig halda. Það er bara svona,
að ég kann svo vel við þig og
vil ekki, að þú farir að gera
neitt, bara vegna þess, að þú
hefur lofað því. Meðan þú skil-
ur það, er allt í lagi. Við töl-
um svo ekki um það meira. Hún
smellti fingrunum. — Sjáðu tiL
Þegar við komum til Parísar,
förum við beint í gistihús, sem
ég þekki. Það err mjög nýtízku-
legt og skikkanlegt, og ef þú
vilt, getum við haft baðherbergi.
Það er ekkert dýrt. Svo fáum
við kampavíns-kokteil í Ritz-
barnum. Þeir kosta bara níu
franka. Og meðan við erum að
drekka getum við ráðið það við
okkur, hvar við borðum. Ég er
orðin svo svekkt á tyrkneskum
mat og mér verður illt ef eg
sé ravioli. Við verðum að fá góð
an franskan mat. Hún þagnaði en
bætti svo við, hikandi: Ég hef
aldrei komið í Silfurturninn.
— Þá skaltu fá að koma þang
að.
— Er þér alvara? Þá ætla ég
að éta þangað til ég er orðin
svínfeit. Og á eftir byrjum við.
— Byrjum?
— Það eru til ýmsir litlir stað
ir, sem eru opnir, hvað sem lög-
reglan segir. Ég skal kynna þig
einni vinkonu minni. Hún var
sous-maquécée í Moulin Galant,
þegar Boulanger hafði staðinn,
og áður en glæpamennirnir
komu. Þú veizt, hvað sous-